Οι οιωνοί ήταν καλοί για αυτό το βράδυ. Ο Στρατηγός μόλις είχε κυκλοφορήσει την επαναπροσέγγιση του ιστορικού “Balls To The Wall” με μια πλειάδα καλεσμένων. Περιόδευε για τα 40 χρόνια αυτού του δίσκου, ενώ στην σύνθεση του είχε και τον τιτάνα του μπάσου Peter Baltes. Τι μπορούσε να πάει στραβά; Απολύτως τίποτα. Έτσι λοιπόν πήρα τον δρόμο για το club στον Ταύρο την δροσερή Τρίτη το απόγευμα.
Προς μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα ότι η ουρά ήταν αρκετά μεγάλη! Δεν ξέρω αν αυτό όντως έπρεπε να μου κάνει εντύπωση, αν και υπολόγισα ότι το ίδιο βράδυ υπήρχε και άλλο live στην πόλη και μάλιστα sold out από καιρό. Όπως και να έχει ο κόσμος γέμισε το FUZZ, δεν ξέρω αν έγινε sold out η εμφάνιση του Udo, αλλά σίγουρα η αρένα ήταν… πακτωμένη και θύμιζε εποχές ΡΟΔΟΝ!
Οι πόρτες άνοιξαν ακριβώς στις 8 και παρότι δεν υπήρχε κάποιο support (γιατί ρε παιδιά; Ένα Ελληνικό σχήμα με κλασσικό ήχο δεν βρέθηκε να παίξει;) το show άρχισε 9:30. Η αναμονή όμως ήταν ευχάριστη, μιας και τα πηγαδάκια έδιναν και έπαιρναν.
Αρχή με το “Fast As A Shark” και ένα FUZZ να πηγαίνει πέρα δώθε. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, όλοι ξέραμε ότι ο Udo έχει ένα σχήμα οδοστρωτήρα μαζί του και φυσικά όταν ερμηνεύεις έπη των Accept η συνταγή είναι δεδομένα επιτυχημένη. Το μεγάλο στοίχημα ήταν η φωνή του. Ε, λοιπόν στα 73 του ο ψηλός το έχει ακόμα. Αν φτάσω την ηλικία του και μπορώ να περπατώ θα είναι θαύμα. Ήταν λοιπόν σε καλή βραδιά ο Στρατηγός μας και… κέρναγε πόνο. Το σετ ξεκίνησε με μια σειρά κλασσικών – αλήθεια πιά κομμάτια των Accept δεν είναι κλασσικά πια;- τραγουδιών με προσωπικό αγαπημένο το “Metal Heart” αλλά και το “Breaking Up Again” όπου ο Baltes πήρε τα ηνία πίσω από το μικρόφωνο.
Σειρά είχε το κυρίως πιάτο της βραδιάς, που δεν ήταν άλλο από την εκτέλεση του “Balls To The Wall” στην ολότητα του. Τι να γράψω και εγώ για αυτό το έπος που να μην έχει γραφτεί; Δεν γράφω τίποτα. Αγαπημένο άλμπουμ γενεών ολόκληρων. Δεν ζούμε κάθε μέρα τέτοιες στιγμές φίλοι μου. Χθες ζήσαμε ένα κομμάτι της ιστορίας μας. Προσωπικά αγαπημένα το ομώνυμο, με τεράστιες… μπάλες να χοροπηδάνε πάνω από τα κεφάλια μας, το “Losing More Than You’ve Ever Had” αλλά και το συγκλονιστικό “Winter Dreams”. Χαμένος κάπου ανάμεσα σε αναμνήσεις και αυτό που συνέβαινε επί σκηνής απολάμβανα κάθε στιγμή.
Έτσι, όπως κάθε live που σέβεται τον εαυτό του η ώρα του encore ήρθε χωρίς να το καταλάβω. Τρία ακόμα κομμάτια μας χάρισε ο Udo. Τα “Princes Of The Dawn” / “Up To The Limit” / “Burning” ήταν τα τραγούδια που έκλεισαν την βραδιά.
Όλα τα άλλα είναι να είχαμε να λέγαμε. Φυσικά και θα μπορούσε να παίξει άλλες 3-4 ώρες και κανείς δεν θα έλεγε τίποτα. Αν μη τι άλλο, ο άνθρωπος έχει χαράξει με χρυσά γράμματα το όνομα του στις σελίδες της μουσικής μας ιστορίας. Μπράβο και στον κόσμο που παρότι καθημερινή τίμησε την βραδιά.
Μιχάλης Νταλάκος
Φωτογραφίες: Πέτρος Παπαπέτρος
