Sixfornine07

Πληθώρα από περίπτερα δεξιά κι αριστερά του χώρου για φαγητό, ποτό (μόνο ο καφές έλειπε) και διάφορα άλλα σε εξαιρετικές τιμές, άψογη οργάνωση, πάρα πολύ μικρές ουρές στα ταμεία για τις μάρκες (με δυνατότητα πληρωμής μέσω POS), χρονοδιάγραμμα εμφάνισης συγκροτημάτων τηρημένο στο ακέραιο και πεντακάθαρες τουαλέτες με νερό για να πλυθείς είναι μερικά από τα πρώτα που σκέφτομαι. Να μην ξεχάσω και το ευχαριστήριο μήνυμα από τη διοργάνωση προς εμάς στα video wall όταν έληξε η βραδιά. Αρνητικό μόνο η ώρα λήξης, αφού αν δες είχες έρθει με όχημα έπρεπε να πάρεις ταξί για το σπίτι. Γενικά όμως, το Release Athens και η Fuzz Productions αξίζουν συγχαρητήρια για όλα αυτά.

Στο ψητό τώρα. Οι alternative rockers Breath After Coma ήταν αυτοί που φάγανε πρώτοι τον ήλιο στη μούρη και δεν μπορώ παρά να τους πω μπράβο για την όρεξη που είχαν και την πολύ καλή απόδοσή τους επί σκηνής παρά τον ιδρώτα που έσταζε συνεχώς από πάνω τους. Τους είχα ξαναδεί και ήξερα ότι θα περάσω καλά, όπως κι έγινε. Το νέο τους album “Woke Up In Babel” βγήκε πρόσφατα και είναι πραγματικά υπέροχο, ακούστε τους.

BreatheAfterComa02

Στη συνέχεια, οι αγαπημένοι μου Need επέλεξαν να ξεκινήσουν με μία πολύ συγκινητική στιγμή, αφού στο video wall προβλήθηκε το “Nema”, δηλαδή το σύντομο instrumental κομμάτι των Mother Of Millions σαν φόρο τιμής στον αναπάντεχο χαμό του Μάκη Τσαμκόσογλου ο οποίος αποτελούσε πολύ γνωστό και αγαπητό μέλος της ελληνικής σκηνής. Μετά από αυτό, η εμφάνισή τους κινήθηκε στα υψηλά στάνταρ που τους ξέρουμε, αφού κατά την ταπεινή μου άποψη είναι το καλύτερο ελληνικό σχήμα την τελευταία πενταετία (τουλάχιστον). Φοβερό και το ότι ο κόσμος ήταν πιο εκδηλωτικός σε σχέση με τις άλλες δύο εγχώριες μπάντες, αφού δεν παύει το progressive metal των Need να ήταν η πιο «δύσκολη» μουσική πρόταση της ημέρας. Παιχταράδες, άψογη απόδοση, το “Mother Madness” πάλι με έκανε να ανατριχιάσω και ελπίζω το επόμενο album το οποίο ηχογραφούν τώρα να μην αργήσει πολύ ακόμα να βγει.

Setlist: Rememory, Alltribe, Tilikum, Mother Madness, Orvam

Need03

Οι SiXforNinE ήταν αυτοί που θα έκλειναν τις εμφανίσεις των εγχώριων σχημάτων και έχω να πω ότι τις προηγούμενες φορές που τους είδα δεν με συγκίνησαν. Τώρα όμως ήταν σχεδόν άλλη μπάντα. Οι alternative metallers ήταν κλάσεις ανώτεροι από τις άλλες φορές και το υλικό του επερχόμενου “Parallel Universe” ακούγεται να πατάει κάτω για πλάκα το ντεμπούτο τους. Ζήτησαν και αυτοί το χειροκρότημα του κόσμου για τον Μάκη με μήνυμα να προσέχουμε πολύ τα κοντινά μας άτομα και αυτούς που αγαπάμε. Πολύ ανεβασμένοι λοιπόν σε σχέση με το παρελθόν, οπότε αναμένουμε ακόμα καλύτερα στο μέλλον από αυτούς.

Sixfornine01
Τώρα, για αυτό που ακολούθησε τι να πω; Να ερχόσασταν να βλέπατε. Intro με το “The Number Of The Beast” από τα ηχεία. Ορμάνε στη σκηνή παίζοντας για λίγο το “Cowboys From Hell”. Δεν ήθελε και πολύ να αφηνιάσει ο κόσμος. Όταν ξεκινάνε με τα “Caught In A Mosh”, “Got The Time” και “Madhouse” ξέρεις ότι το πράγμα θα πάει καλά. Βασικά, δεν πήγε απλά καλά. Οι Anthrax, για να το θέσω όσο πιο κόσμια μπορώ, ΕΚΟΨΑΝ ΚΩΛΟΥΣ. Αυτό. Διαρκής κίνηση επί σκηνής από την καραφλή υπερδύναμη Scott Ian, τον απολαυστικό Frank Bello και τη μουρλόγρια που ακούει στο όνομα Joey Belladonna (ο Jonathan Donais ήταν πιο ήρεμος), κομματάρες (Medusaaaaaaaa), φωτοβολίδες από το κοινό, ξύλο, mosh pits, νομίζω τα κάλυψα όλα. Οι τύποι απλά ξέρουν τι να κάνουν ώστε να δώσουν στον κόσμο που ήρθε να τους δει μια εμφάνιση που θα θυμούνται για καιρό. Οι πραγματικοί νικητές της βραδιάς ήταν οι thrash θρύλοι από τη Νέα Υόρκη και εδώ να πω ότι αυτές οι γραμμές γράφονται με συντροφιά τα “Among The Living” και “Persistence Of Time” τα οποία ακούει όλη η γειτονιά.

Setlist: Caught In A Mosh, Got The Time, Madhouse, Be All End All, Breathing Lightning, I Am The Law, Medusa, Now It’s Dark, Efilnikufesin (N.F.L.), In The End, A.I.R., Antisocial, Indians

Anthrax01

Πάμε λοιπόν και στους headliners, για τους οποίους θα συνοψίσω την πρώτη τους παρουσία επί ελληνικού εδάφους σε δύο κατηγορίες. Θετικά: ωραίο intro πριν βγουν στη σκηνή με κολλάζ φωτογραφιών και video από την ιστορία τους. Πολύ όμορφες οι ακουστικές εκτελέσεις των “A Reason To Fight”, “Hold On To Memories” και “The Sound Of Silence”. Το πρώτο το αφιέρωσαν σε όσους έχασαν τη ζωή τους από τις καταχρήσεις ή την κατάθλιψη και υπενθύμισαν σε όσους βασανίζονται από τους ίδιους δαίμονες ότι δεν είναι μόνοι τους σε αυτή τη μάχη. Στο δεύτερο υπήρχε πάλι κολλάζ φωτογραφιών με τη μπάντα και πληθώρα από τεράστιους rock και metal μουσικούς καθώς και με μέλη των οικογενειών τους. Στο τρίτο βγήκαν με πιάνο, βιολί και τσέλο και χάρισαν μία πολύ όμορφη στιγμή. Πολύ σωστές και οι δηλώσεις του David Draiman προς το κοινό, ο οποίος φρόντισε να μας θυμίσει ότι δεν μετράει η οικονομική σου κατάσταση, ο σεξουαλικός σου προσανατολισμός ή τα θρησκευτικά σου πιστεύω, είμαστε όλοι ίσοι.

Disturbed06

Στα αρνητικά τώρα. Απλά καλή εμφάνιση. Ο ήχος κακός καθώς η ένταση των οργάνων ανεβοκατέβαινε κατά διαστήματα. Μερικά τραγούδια (αν όχι όλα) έχω την εντύπωση ότι τα έπαιζαν σε αισθητά χαμηλότερο tempo συγκριτικά με τα albums τους. Ο Draiman αρκετά υποτονικός και απλός στις ερμηνείες του, δεν ξέρω αν βαριόταν ή δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Σε σημεία μάλιστα τραγουδούσε και ήταν σα να κοβόταν τελείως η φωνή του. Οι οπαδοί της μπάντας, αν μπορούμε να τους πούμε έτσι, ήταν μονίμως με ένα κινητό στο χέρι. Ειδικά όταν βγήκαν στη σκηνή ο τίτλος έπρεπε να ήταν “Ten Thousand Cellphones”. Χειροκροτούσαν σε κοψίματα κομματιών (όπως είπε και συνάδελφος συντάκτης), έβλεπαν τα video που τράβηξαν την ώρα που η μπάντα έπαιζε άλλο κομμάτι και πιστεύω ότι πολλοί απλά ήρθαν επειδή ήξεραν αυτά τα τρία-τέσσερα κομμάτια που ξέρουν όλοι. Φυσικά δεν είναι κακό να πηγαίνεις σε μια συναυλία για τη φάση, αλλά οι πολύ λιγότεροι οπαδοί των Anthrax έκαναν μεγαλύτερο χαμό και είχαν συμμετοχή στο show με πιο ουσιαστικό τρόπο από το να κρατάνε ένα κινητό στον αέρα.

Disturbed02

Πάντως, παρά τη φιλότιμη προσπάθεια των Dan Donegan και John Moyer που δε σταμάτησαν να αλωνίζουν τη σκηνή, ο Draiman και η γενική τους απόδοση έβγαζαν κάτι από αγγαρεία σε ορισμένα σημεία. Χάλια δεν το λες, απλά καλό και μέχρι εκεί. Ειδικά ο Draiman δε θύμιζε σε τίποτα αυτόν τον θεοπάλαβο τύπο με τα πρωτοφανή φωνητικά που έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης για την επιτυχία αυτού του συγκροτήματος. Όταν σκάνε κομματάρες όπως τα “Voices”, “Ten Thousand Fists” και “Inside The Fire” για παράδειγμα και σκέφτομαι τις studio εκτελέσεις, κάτι δεν πάει καλά.

Setlist: Are You Ready, Prayer, Liberate, The Vengeful One, Stupify, Voices, Land Of Confusion, Ten Thousand Fists, The Game, No More, A Reason To Fight, Hold On To Memories, Indestructible, Inside The Fire, The Sound Of Silence, The Light, Stricken, Down With The Sickness

Εν κατακλείδι, ένα μπράβο στο Release Athens για τη διοργάνωση αλλά και για το ότι έφερε πολλά ονόματα (κάποια για πρώτη φορά, κάποια μετά από πολυετή απουσία). Οι ελληνικές μπάντες ήταν άψογες σε αυτό που κλήθηκαν να κάνουν. Οι Anthrax Θεοί, απόλυτοι πρωταγωνιστές της βραδιάς, τους θέλουμε πίσω γρήγορα. Οι Disturbed απλά καλοί, περίμενα πολύ περισσότερα από αυτούς. Ίσως την επόμενη φορά;

Γιώργος Τερζάκης

Disturbed08

{gallery}LiveReports/2019/Disturbed}{/gallery}}