O Douglas Docker, με Γάλλο-Αμερικάνικες ρίζες, μεγάλωσε στην Ιταλία και ασχολήθηκε με τη μουσική. Δεύτερος βιολονίστας στην ορχήστρα του ινστιτούτου που σπούδαζε και σόλο πιανίστας, καταπιάνεται και με τη σύνθεση και φροντίζει να τελειώσει τις κλασσικές σπουδές του. Από το ’90 και μετά ασχολείται με το Ροκ, παίζει σε διάφορα σχήματα – είχε παίξει σε ένα σωρό ήδη – και εμβαθύνει στο αντικείμενο, κερδίζοντας υποτροφία σαν μηχανικός ήχου. Φεύγει για την Αμερική για περεταίρω σπουδές, αποφοιτά με έπαινο και μπαίνει σε μια ακόμα μπάντα, τους Biloxi. Κάνει επιτυχία στην Ιαπωνία, η μπάντα όμως διαλύεται και ο ίδιος συναντά διάφορους τεράστιους μουσικούς στο χώρο του Ροκ.
Επιστρέφει στην Ιταλία, παίζει σε άλλες μπάντες, συνεχίζει τις σπουδές του και την κάνει για τη Γαλλία και το πανεπιστήμιο της Σορβόννης, παίρνει ακόμα ένα πτυχίο, αυτή τη φορά στη μουσικολογία και συνεχίζει να ταξιδεύει. Γυρίζει ένα ντοκιμαντέρ στην Ταϊλάνδη και επιστρέφει για ένα ακόμα ακαδημαϊκό τίτλο, στην έθνο-μουσικολογία…
Όπως αντιλαμβάνεστε ο κύριος Docker είναι ένας υπέρ-μουσικός, ένας δάσκαλος ανάμεσα στους δασκάλους, ένα πολύ ιδιαίτερο δείγμα καλλιεργημένου μουσικανθρώπου. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν αποφάσισε να κάνει ένα άλμπουμ βασισμένο σε μια δική του ιστορία γύρω από ένα θέμα που όλοι γνωρίζουμε. Τη θρησκεία. Για 4.000 χρόνια ο άνθρωπος έκανε ό,τι πιο ειδεχθές μπορούσε να κάνει, εγκλημάτησε όσο μπορούσε να εγκληματήσει, κατέστρεψε ό,τι μπορούσε να καταστρέψει στο όνομα του θεού, ανεξαρτήτως πίστης. Θεός, Αλλάχ, Γιαχβέ, ό,τι θέτε βάλτε με το νου σας, ήταν απλά το μέσον για να κάνει τη ζημιά του και να την απολαμβάνει κιόλας. Αυτή την ιστορία την διαστημοποίησε, μετατρέποντάς τη σε μία όπερα πέντε μερών. Το πρώτο μέρος, αυτό το άλμπουμ δηλαδή, φέρει τον υπότιτλο “Season I: The age of ignorance” και αποδίδεται από τον ίδιο το δημιουργό, ο οποίος μάλιστα, πέρα από τα πλήκτρα, τραγουδά και απαγγέλει, και από ΜΟΛΙΣ τους παρακάτω μουσικούς.
John Payne, Göran Edman, Tony Mills, Amanda Somerville, Guthrie Govan, Jeff Watson, Gregg Bissonette, Magnus Jacobson, Tony Franklin, Donald D. Docker. Μήπως είπατε τίποτα; Ναι, ξέρω… Κι εγώ τα χάπια μου ψάχνω. Ωραίαααα… εντυπωσιακά όλα αυτά, αλλά από τηγανίτα τι γίνεται;
Σας αρέσουν τα Ayreon; Σας αρέσουν οι ELP, YES και λοιπά θηρία του Prog, δοσμένα μέσα από ένα AOR πρίσμα; Σας αρέσουν, ε; Μια χαρούλα, δεν υπάρχει περίπτωση να προσπεράσετε. Βάλτε τα ακουστικά σας, βγάλτε τα φώτα, χαλαρώστε και ταξιδέψτε. Καλή ακρόαση!
