Για να ακριβολογούμε, είναι σπάνιο το φαινόμενο να μας επισκέπτονται τέτοια συγκροτήματα –ιδιαίτερα από την Αμερική- και δυστυχώς για μία ακόμη φορά η προσέλευση του κόσμου δεν ήταν η αναμενόμενη. Οι Dokken είναι μία σπουδαία μπάντα που μπορεί σήμερα να μην έχει και μεγάλη σχέση με τις ένδοξες μέρες των 80ς αλλά όπως και να το κάνουμε τα 250 άτομα που βρέθηκαν στο Κύτταρο σίγουρα δεν το λες και ικανοποιητικό νούμερο για το ειδικό βάρος και το όνομα των Dokken. Βέβαια, υπάρχει και ο αντίλογος που όπως θα δούμε παρακάτω έχει και αυτός μία λογική…
Στις 10 ακριβώς και χωρίς να έχει προηγηθεί κάποιο support οι Dokken ανεβαίνουν στη σκηνή με την κιθάρα του Jon Levin να δίνει το έναυσμα για τον πρώτο πανικό με το riff του “Kiss of Death”. Τα “The Hunter” και “Dream War
riors” που ακολουθούν φανερώνουν αυτόματα τη διάθεση των Dokken να παίξουν ένα best of set και από την αρχή γίνεται σαφές ότι η απόδοση της τριάδας Brown/Boals/Levin είναι εξαιρετική με τον “Wild” Mick Brown να είναι πραγματικός οδοστρωτήρας πίσω από τα τύμπανα, τον Levin να αποδεικνύει (για μία ακόμη φορά) ότι είναι ένας άξιος αντικαταστάτης του George Lynch και τον Boals να είναι καλός στο μπάσο αν και θα περιμέναμε περισσότερα δεύτερα φωνητικά από αυτόν. Όσο για τον Don Dokken…όσοι βρεθήκαμε εκεί είδαμε μία αξιοπρεπή προσπάθεια ενός τραγουδιστή που πλέον δεν έχει τη φωνή που κάποτε είχε ενώ τα παραπανίσια κιλά καθώς και η εξάρτηση από το αλκοόλ σίγουρα δεν βοηθούν στη συνολική απόδοση. Το πάλεψε αλλά συγκρινόμενος και με την τελευταία φορά που ήρθε στη χώρα μας, το αποτέλεσμα ήταν –από πλευράς φωνητικών- μετριότατο. Επίσης, τα συνεχόμενα…cocktail breaks από τον Mick Brown για ποτά μπορεί να είναι rock n’ roll αλλά δεν βοηθούν στην ομαλή ροή του live.
Παρόλα αυτά, οι Dokken έχουν ένα οπλοστάσιο από διαχρονικά hits και εκεί βασίστηκαν αφού εκτός από τα προαναφερθέντα τραγούδια ακούστηκαν ακόμη τα: “Into The Fire”, “Breaking The Chains” (χαμός), “In My Dreams”, “Paris is Burning” (φανταστική εκτέλεση), “Too High To Fly” (τεράστιο κομμάτι από ένα αδικημένο album), “Alone Again”, “It’s Not Love”, “Just Got Lucky”, “When Heaven Comes Down”, “Tooth and Nail”…τώρα αν ξεχνάμε και κανένα, δεν έχει και πολύ σημασία. Μετά από 85 λεπτά, οι Dokken αποχώρησαν με την υπόσχεση να επιστρέψουν σύντομα στην Ελλάδα. Κρίνοντας από τη χαμηλή προσέλευση και λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι πριν από 9 χρόνια στο Gagarin ήταν ο διπλάσιος κόσμος (και ίσως λίγο παραπάνω), δύσκολα θα ξαναδούμε τους Dokken στη χώρα μας.
Επαναλαμβάνουμε, όμως, ότι ήταν μία τίμια προσπάθεια με τον κόσμο να μην ικανοποιείται πλήρως με τη φωνή του Don αλλά να περνάει όμορφα με την πολύ καλή επιλογή των κομματιών.
Σάκης Νίκας
Φωτό: Dimitris Katsekala, Jason Kasioptas, Mits Voulgaridis, Μαρίζα “Crash” – Ευχαριστούμε για τη συμμετοχή σας στο διαγωνισμό μας στο Facebook!
