Γνωρίζοντας τη σημερινή κατάσταση του group (σίγουρα δε βρίσκεται σε περίοδο ακμής δισκογραφικά) αλλά και το γεγονός ότι επί σκηνής αποδίδουν εξαιρετικά ήμουν αρκετά αισιόδοξος πως η βραδυά θα ήταν κάτι το ιδιαίτερο.
Έπρεπε όμως πρώτα οι περίπου επτακόσιοι παρεβρισκόμενοι, να …ζεσταθούμε με δύο ελληνικές μπάντες, με πρώτους τους “Wanted”. Αρκετά ελπιδοφόρο σχήμα με hard rock προσανατολισμό, είχε προβλήματα στην κιθάρα που δεν ακουγόταν στο ξεκίνημα αλλά και εξαιρετικές συνθέσεις που άρεσαν στο κοινό. Τα 30’ που έπαιξαν άφησαν θετικές εντυπώσεις με εξαίρεση την κακοποίηση του “Shout It Out Loud” των Kiss, αλλά θα πρέπει να υπάρξει κ
αι συνέχεια. Η συνέχεια βέβαια το ίδιο βράδυ ανήκε στους “Spitfire”. Οι πρώτοι Έλληνες hard rockers έκαναν καταπληκτική εμφάνιση, θυμίζοντας σε μας τους κάποιους παλιότερους το “First Attack”, την εμφάνιση τους ως support των Saxon το Μάιο του 1986 και διάφορα άλλα από τα φτωχά για την Ελλάδα 80’s.
Το set list περιελάμβανε τα περισσότερα κομμάτια του “First Attack” (Street Fighter, Lead Me On, Evil Thoughtes Around, Whispers, Lady Of The Night) δύο από το “100% Live” τα εκπληκτικά “Fool Enough” και “Taste The Fire” και ένα καινούργιο που θα συμπεριληφθεί στο νέο album. Ο Ηλίας Λογγινίδης ήταν ο γνωστός lead/solo guitarist που όλοι ξέρουμε, ο Αλέξης σε εξαιρετική κατάσταση, προς τιμήν του μνημόνευσε τον άτυχο προκάτοχο του, Ντίνο Κωστάκη, ενώ ο Mark Cross δε χρειάζεται συστάσεις στα τύμπανα, ήταν απλά άριστος. Ξεχωριστή αναφορά θέλω να κάνω στο μπασίστα των Spitfire, Κώστα Μακρυκώστα, έναν εξαίρετο μουσικό, άριστο μπασίστα και με καταπληκτική σκηνική παρουσία. Είμαι σίγουρος ότι μετά από τα 75’ που οι Spitfire παρέμειναν στη σκηνή, κάποια μάτια, κάπου στα κρυφά θα βούρκωσαν. Μια εμφάνιση σκέτη …απειλή για τους Dokken που είχαν σειρά.
Η ώρα 11:35’, (ας το συνηθίσουμε καλύτερα αυτό το ωράριο για το καλό των νεύρων μας) και οι Αμερικανοί κάνουν την παρθενική τους εμφάνιση στην Αθήνα με καμιά εικοσαετία καθυστέρηση! Αν η φωνή του Don Dokken δεν είχε εμφανώς πέσει και αν η μπάντα έδειχνε και λίγο περισσότερο επαγγελματισμό επί σκηνής θα μιλάγαμε για το απόλυτο hard rock live! Επειδή όμως με τα “αν” άκρη δε βγάζουμε, ας δούμε τι είχε και τι δεν είχε αυτή η συναυλία. Η απόδοση της μπάντας κατ’ αρχήν, ήταν εξαιρετική και κυρίως του νέου κιθαρίστα Jon Levin τον οποίο πολλοί φοβότουσαν ως αντικαταστάτη «θηρίων» όπως οι George Lynch, Reb Beach, John Norum.. O Levin ήταν εξαιρετικός και ίσως η καλύτερη σκηνική παρουσία των Dokken. O Don θα μπορούσε να αποφύγει κάποιες όχι τόσο σοβαρές ατάκες αλλά και την ενδυμασία του την οποία πρόσεχε ιδιαίτερα κάποτε. Ο Mick Brown, κανονικό “τρελοκομείο”, έδινε το δικό του χρώμα με τα πολύ χαρακτηριστικά δεύτερα φωνητικά του αλλά και με το Jack Daniels που κατανάλωνε! Κάποιες στιγμές όμως ο χαβαλές μεταξύ Don και Mick κάπως ξέφευγε. Όσο για τον Barry Sparks, αυτός σαφώς πιο …σοβαρός έριξε όλο του το βάρος στο …μπάσο. Και πήρε άριστα. Αν τώρα κάποιοι που δεν πήγατε στο Gagarin, διαβάζοντας αυτά συμπεράνατε ότι η εμφάνιση των Dokken δεν ήταν τόσο καλή, πλανάσθε. Οι Dokken ήταν εξαιρετικοί! Το set list ήταν 100% best of, και το δέσιμο της μπάντας απόλυτο! Όσο και να έχει σπάσει η φωνή του Don Dokken, (έχει ξεπεράσει τα 50) ο Don έχει κάτι που δύσκολα το βρίσκεις στις μέρες μας. [Dokken] Έχει το συναίσθημα των Dokken στα 80’s και οι ερμηνείες του είναι υπέροχες για να μην πω επιβλητικές. Οι οκτάβες μπορεί να μειώνονται, το χρώμα όμως της φωνής δεν …ξεθωριάζει! Δεν το κρύβω ότι αρκετές στιγμές ένοιωσα κάτι να με διαπερνά, κάτι σαν ρίγη! Τα περισσότερα κομμάτια που ακούσαμε ήταν της πρώτης περιόδου, εκτός από το “Too High To Fly” και “Sunless Days” από τα “Disfunctional” και “Long Way Home” αντίστοιχα.
Δεν είμαι σίγουρος για το αν οι Dokken ικανοποίησαν τελικά το κοινό μετά από 90’, θέλω πάντως πάρα πολύ να τους ξαναδώ. Για μένα ήταν από τις αξέχαστες συναυλίες ίσως επειδή για κάποια πράγματα “μιλάει” πρώτα το συναίσθημα. Φεύγοντας πάντως από το Gagarin, το μυαλό μου ήταν στο επόμενο βράδυ που θα βλέπαμε τους Dokken unplugged στο Underworld! Για το τι έγινε εκεί, σας γυρίζω το μικρόφωνο, ή μάλλον τη rock σελίδα στον καλό συνάδελφο, Χρήστο Σταμέλο…
Set list: Unchain The Night, Into The Fire, Dream Warriors, Kiss Of Death, The Hunter, Breaking The Chains, Alone Again, Paris Is Burning, Too High To Fly, It’s Not Love, Just Got Lucky, Tooth And Nail, Sunless Days, In My Dreams
Δημήτρης Καζαντζής
