Έχω μια ιδιαίτερη αγάπη για τον Alan Averill και προσπαθώ να ακούω σε ότι εμπλέκεται, είτε αυτό είναι η δουλειά του με τους τρομερούς Primordial, είτε κάποιο άλλο πρότζεκτ έχει συμμετοχή. Έτσι και τώρα άκουσα με προσοχή την τρίτη δουλειά των Dread Sovereign, ενός ιρλανδικού τρίο που παίζει σε διαφορετικά μουσικά μονοπάτια και νομίζω πως αυτή τη φορά ξεπέρασαν τον εαυτό τους.
Η βασική διαφορά στο “Alchemical Warfare” σε σχέση με τα δύο πρώτα τους άλμπουμ είναι πως αυτή τη φορά μπολιάζουν τον κλασικό doom metal ήχο τους με πράγματα από την περίοδο που ανθούσε το NWOBHM μαζί με κάποιες σχεδόν motorheadικές τζούρες. Το αποτέλεσμα χάνει λίγο σε συνοχή (όπως θα την ήθελε ο doom πιουρίστας) αλλά έχει την ποικιλία αυτή που θα τραβήξει περισσότερους να ρίξουν τη ματιά τους πάνω στη μπάντα που τιμά τον λεγόμενο doom/heavy χώρο.
Ένα πλούσιο τελικά άλμπουμ που αξίζει να του δώσει κάποιος ακροάσεις και με τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Αlan να δίνουν τον τόνο ενώ η παραγωγή έχει μια τραχύτητα που όμως ταιριάζει με την old school λογική της μπάντας. Ίσως, το μόνο αρνητικό να είναι η κάπως μεγάλη διάρκεια κάποιων συνθέσεων αλλά είναι ιεροσυλία να μιλάμε για διάρκειες σε doom album. Γενικά όμως, υπάρχουν αρκετά κομμάτια που ταιριάζουν ωραία στα ποτήρια που πίνουμε αυτές τις ζοφερές μέρες και θα σας καλύψει σε όποιο είδος ρυθμικής βάσης σας ταιριάζει. Μετά από μία μικρή εισαγωγή ακολουθεί το δεκάλεπτο “She Wolf Of The Savage Seasons” το οποίο κυλά αργά για δυόμιση λεπτά πριν ανεβάσει ταχύτητες (γενικά στην αρχή του άλμπουμ βρίσκουμε τις περισσότερο γρήγορες συνθέσεις με τις πιο doom να ακολουθούν) ενώ το single “The Great Beast We Serve” θα λειτουργήσει ωραία αν καταφέρναμε να το ακούσουμε ζωντανά μόνο και μόνο για τα πάρε-βάλε sing-along στα “ooo”.
Στο δεύτερο μισό του άλμπουμ βρίσκουμε τις πιο doom συνθέσεις με καλύτερη το “Her Master’s Voice” που στο ρεφρέν φέρνει στο μυαλό μια σχεδόν Virgin Steele αύρα και τελικά να σας πως κάτι; Είναι αυτή η κλασικομεταλλική μεταστροφή που δίνει τους έξτρα πόντους στη νέα δουλειά των Ιρλανδών. Στο κλείσιμο υπάρχει η διασκευή στο “You Don’t Move Me(I Don’t Give A Fuck)” των Bathory αν και μάλλον δεν δίνει κάτι παραπάνω στο άλμπουμ, εμένα κάπου με βγάζει και από το mood των όσων προηγήθηκαν.
