Το παρθενικό album των Ιταλών έχει αρκετά θετικά χαρακτηριστικά. Κυριότερο από αυτά είναι οι πολύ καλές συνθέσεις που υπάρχουν σ’ αυτό. Εκτός από εξαιρετικά refrain και riff (πρωταρχικά στοιχεία στο metal), οι Dream Of Illusion διαθέτουν και πολύ καλές μελωδίες βάζοντας τον ακροατή να ακούσει αρκετές συνεχόμενες φορές το “Decadence” γεγονός που από μόνο του αποτελεί τεράστια επιτυχία για μια πρωτάρα μπάντα.
 
Θα πρέπει εδώ να σταθούμε στο θέμα των φωνητικών του album όπου υπάρχουν σημεία όπου η φωνή του Francesco Valentini ακούγεται αδύναμη, παρά την εξαιρετική χροιά της. Πιθανόν αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι πολλά κομμάτια ήταν αρχικά γραμμένα για γυναικεία φωνή, αφού με τέτοια ξεκίνησαν οι Dream Of Illusion. Ωστόσο θεωρώ ότι πρόκειται για μια φωνή με πολλά περιθώρια βελτίωσης και εξέλιξης και μιλάμε για ένα παιδί στα 21 του!
 
Ένα σημείο επίσης που θα ήθελα να παρατηρήσω είναι ότι τα κομμάτια στα οποία υπάρχουν υψηλές κιθαριστικές ταχύτητες ακούγονται σα να έχουν βγει από την ίδια…μήτρα, γεγονός που μετά από κάποια ακούσματα αρχίζει και κουράζει.  

Συνολικά το “Decadence” παίρνει θετικό βαθμό, διατηρώ απλά τη διαπίστωση ότι η μπάντα σηκώνει πολύ βελτίωση την οποία θα ήθελα πολύ να δω στην επόμενη δουλειά της.

Δημήτρης Καζαντζής

 

To Legnago βρίσκεται κοντά στη Βερόνα και επειδή ο συνειρμός με Μοντέγους και Καπουλέτους εδώ είναι τελείως άκυρος, προσπερνάμε και πάμε στα της μουσικής… Έτσι κι αλλιώς, κι εσείς τα έχετε διαβάσει αυτά και δεν υπάρχει περίπτωση να εντυπωσιαστείτε με «και καλά» εγκυκλοπαιδικές γνώσεις.

Σίγουρα όμως θα εντυπωσιαστείτε από τα τραγούδια των παιδιών αυτών που κατάγονται από την εν λόγω περιοχή. Μετά την εισαγωγή το “The Crow” και η γνωριμία με τους Dream Of Illusion. Πολύ καλοί όλοι στα όργανά τους και μουσική που παραπέμπει στο καλό Μέταλ. Καλπάζων ρυθμός, στακάτο παίξιμο κατά διαστήματα, κάπου-κάπου τρέξιμο με Power ξεσπάσματα, riff που θα μπορούσαν να ανήκουν στους Maiden, στους Megadeth… Στρωτή φωνή, μέσα στο ύφος, προσεγμένα ρεφρέν και τρελά σόλο! Ξέρουν να τρέχουν, ξέρουν να πατάνε φρένο, ξέρουν πώς να ακούγονται καλά.

Το “One last chance” είναι βαρβάτο, με το βασικό riff να τρέχει αγέρωχο, με κάποια progressive ψήγματα, ακόμα και μερικά brutal φωνητικά (που πάντως θα μπορούσαν και να λείπουν). Για να μπει ο πανικός ο ίδιος, που ακούει στο όνομα “End of the world”… Απίστευτη εισαγωγή και φοβερός παλμός. Η δουλειά στις κιθάρες είναι αριστοτεχνική.
Καλή επιτυχία στα παιδιά! Όχι, δεν έχω ιδέα γιατί έβαλαν αυτό το “Interlude”, αλλά με το “Hysteria” που ακολουθεί…

Κώστας Κούλης