Μετά το πείραμα του «Astonishing», το οποίο προσωπικά μου άρεσε αλλά δίχασε την κοινή γνώμη (δεν ξέρω πόσος κόσμος αφιέρωσε τις απαιτούμενες ώρες για να ακούσει πολλές φορές έναν δίσκο τέτοιας διάρκειας, αλλά τέλος πάντων), οι Dream Theater επιστρέφουν στην «κανονικότητα», με έναν δίσκο που εκφράζει την πιο συμπαγή πλευρά τους.
Παίρνοντας ως δεδομένη την εντυπωσιακή απόδοση των μουσικών και προσθέτοντας μια από τις καλύτερες παραγωγές που είχαν στην καριέρα τους, η βάση αξιολόγησης ξεκινά από ψηλά. Από συνθέσεις η εναρκτήρια τριάδα είναι καλή, χωρίς να εντυπωσιάζει (εξαιρείται το μαγικό middle section του «Fall into the Light»), η συνέχεια όμως έχει πολύ «ψωμί».
Το «Barstool Warrior» είναι από αυτές τις επιδείξεις δύναμης του Petrucci με συνεχόμενα μελωδικά όργια, το «S2N» είναι ένα πολύ «πυκνό» κομμάτι, το φινάλε του οποίου κλείνει το μάτι σε μια από τις αδυναμίες μου, το «The Dark Eternal Night», με την κορύφωση να έρχεται στο αψεγάδιαστο «At Wit’s End».
Το «Distance over Time» δεν είναι τόσο εντυπωσιακό όσο το «A Dramatic Turn of Events», ούτε τόσο heavy όσο το «Train of Thought» – επίτηδες αφήνω τα 90s εκτός κουβέντας. Γι’ αυτό το στάδιο της καριέρας μιας μπάντας όμως, για 14ος παρακαλώ δίσκος, μόνο σεβασμό εμπνέει.
