Η κριτική που δέχονται οι Dream Theater την τελευταία δεκαετία από μερίδα του κοινού αφορά την εμμονή σε ορισμένες «πατέντες», και ειδικά στον προηγούμενο, ομώνυμο δίσκο τους κατηγορήθηκαν για στασιμότητα. Προσωπικά μου άρεσε το «Dream Theater», με βάση τα τραγούδια του και όχι το αν ήταν «αρκετά progressive» η προσέγγιση των μελών της μπάντας. Όπως και να ‘χει, αυτή τη φορά κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τους Αμερικανούς για έλλειψη φιλοδοξίας, καθώς το «Astonishing» είναι ένα δουλεμένο, λεπτομερές, διπλό concept album με 130 λεπτά μουσική.
Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα σκοτεινό μέλλον όπου η μουσική έχει «μηχανοποιηθεί» πλήρως, μέχρι που εμφανίζεται μετά από χρόνια ένας άνθρωπος με το χάρισμα της μουσικής, ο Gabriel, ο οποίος είναι και ο κεντρικός χαρακτήρας του «Astonishing». Είτε ενδιαφερθεί κανείς για το concept είτε όχι, η δουλειά που έριξε ο John Petrucci για να το ετοιμάσει είναι εντυπωσιακή, ενώ και η ευθύνη της μουσικής επένδυσης ανήκει εξ ολοκλήρου στον ίδιο και στον Jordan Rudess. Χρησιμοποιώ τον όρο «μουσική επένδυση» γιατί τραγούδια, με την παραδοσιακή δομή κουπλέ – ρεφρέν κλπ, υπάρχουν ελάχιστα. Αυτό είναι και το εντυπωσιακότερο στοιχείο του album: Υπάρχει αρκετή συναρπαστική μουσική και ρέουσα αφήγηση για να διασφαλιστεί η συνοχή και να μην κουράζεται ο ακροατής.
Επειδή όμως υπάρχουν υψηλές απαιτήσεις από αυτό το συγκρότημα, οφείλω να πω πως το δεύτερο cd έχει κάποιες ελαφρώς υποδεέστερες στιγμές, κυρίως σε κομμάτια που φλερτάρουν με μια πιο μιούζικαλ αισθητική, όπου η – για άλλους καταδικαστέα – αμεσότητα ενός «Dream Theater» δεν θα με χαλούσε καθόλου.
Συνοψίζοντας, θα ήθελα πολύ να δω ολόκληρο το «Astonishing» ζωντανά στην επόμενη περιοδεία των Dream Theater. Κρατήστε όμως και το ότι το εύρος ενός εγχειρήματος δεν συνεπάγεται απαραίτητα ένα αριστουργηματικό αποτέλεσμα.
