Μπορεί να μην έχουμε λεωφόρους τύπου αμερικάνικων highways, ούτε και εκείνες τις ατελείωτες έρημες εκτάσεις όπου χάνεται σώμα και μυαλό αλλά για κάποιον λόγο το desert rock με την ευρύτερη έννοια έχει κουμπώσει ωραία στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα rock ακροατή. Οι Drunk Mothefuckers βγαίνουν από τον πάγο σχεδόν μια δεκαετία μετά το “And Alcohol For All” και θυμάμαι τότε που τους είχα πετύχει στο ΑΝ να ανοίγουν για τους Horisont (οι οποίοι Σουηδοί, ειρήσθω εν παρόδω, είχαν πιει ότι υπήρχε τότε στο μαγαζί σαν να έκαναν κάποιο tribute στην μικρή άγνωστη ελληνική μπάντα!). Έτσι, από το πουθενά σχεδόν, οι Drunk Motherfuckers μας παρουσιάζουν τώρα ένα εξαιρετικό Ep τεσσάρων κομματιών που αρχικά νόμιζα πως σηματοδοτεί την επάνοδο τους αλλά τελικά -όπως μου δήλωσε πρόσφατα ο Father W- στην ουσία, αυτό είναι το κύκνειο άσμα του σχήματος αφού, απλά δεν ήθελαν να μην είναι ηχογραφημένα αυτά τα κομμάτια (πολλά από τα οποία τα ακούγαμε στις ζωντανές εμφανίσεις τους).

“Flying high every night, when I was searching a life far away from this lie…”

Ηχογραφημένο μέσα στο 2021, το “Dead End” κυκλοφορεί από την FYC Records σε ένα γουστόζικο digipak και έχει ένα τρομερό εξώφυλλο (του Θωμά Κεφαλά) που απεικονίζει τα μέλη της μπάντας να οδεύουν προς το άγνωστο με οδηγό έναν δαίμονα που σκάει χαιρέκακα χαμόγελα από πίσω. Eκτός του ότι αυτό το σχέδιο αξίζει να το δούμε και σε διαστάσεις βινυλίου κάποια στιγμή, νομίζω πως αντιπροσωπεύει ωραία και το attitude του σχήματος, που παίζει στα κόκκινα ακόμα και αν η τελευταία κούρσα είναι τέρμα το γκάζι και ας πετύχουμε αδιέξοδο.

“Heading somewhere to find all the peace had in mind, but I never desired…”

Μουσικά οι βρώμικες κιθάρες του Andrew τραβούν την προσοχή με τον 90ς alternative rock αέρα που προσδίδουν στις συνθέσεις (σκέψου τα μη χιτ των Soundgarden σα λογική και μετά πασπάλισε το όλο με τη βρωμιά των Down αλλά και την καλή γκρούβα που κουβαλάνε όλοι οι μεγάλοι του χώρου) ενώ τα φωνητικά του Father W δίνουν πόνο και αν έλειπε το γρέζι και παράλληλα διάβαζες τους στίχους του Father W. θα καταλάβαινες ότι η θεματική τους γύρω από το αλκοόλ δεν εστιάζει μόνο στη λογική της άνευ λόγου και ουσίας διασκέδασης και τι όμορφα περνάμε αλλά ρίχνουν τον προβολέα στην εσωτερική κραυγή που φωνάζει πότε με θυμό και πότε με παράπονο. Το rhythm section των Wee (μπάσο) και Μαυρίκου Σκαράκη (τύμπανα) κρατούν σταθερά τα πατήματα ώστε με το τέλος της ακρόασης να καταλάβεις ότι δεν έφτασες σε αδιέξοδο και ότι μπορείς απλά να πατήσεις το play και πάλι αφού το αλήτικο rock n roll πάντα θα μας ξεσηκώνει.