Βλέποντας στην περιγραφή τον όρο «Sabbath rock/metal» ξεκινάς με μια προκατάληψη, ενώ ένα μεγάλο “όχι πάλι” πλανάται σαν σύννεφο πάνω από το κεφάλι σου.
Ακούγοντας όμως τους Duel σε περιμένει μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Οι τύποι δεν αρκούνται στη σκοτεινίλα και το παλιομοδίτικο heavy των πατέρων από το Birmingham, άλλωστε σαν Τεξανοί είναι εκτεθειμένοι σε ποικίλες μουσικές από όλες τις δεκαετίες αν και αυτοί επιμένουν στα 70s και με αρκετή έμπνευση και ένα ευρύ φάσμα επιρροών κατορθώνουν τελικά να προσφέρουν μια ενδιαφέρουσα και απολαυστική ακρόαση. Καθόλου τυχαίο πως δυο από αυτούς ήταν μέλη των εξαιρετικών Scorpion Child, που πρόλαβαν να μας χαρίσουν μόλις δυο άλμπουμ. Για τους Duel αυτό είναι το τέταρτο.
Η φωνή μου θύμισε τον Eric Bloom στα καλύτερα του, ενώ αν σε κάποια τραγούδια σας έρθουν στο μυαλό οι BOC δεν θα σας κατηγορήσει κανείς. Η αλήθεια είναι ότι το κομμάτι που ανοίγει το άλμπουμ μου θύμισε τους Uriah Heep κι ας μην είχε πλήκτρα. Γενικά, οι Duel φαίνεται πως δεν έχουν στεγανά και δεν διστάζουν να προσθέσουν πινελιές από Metal αλλά ακόμα και ψυχεδέλεια στις πληθωρικές συνθέσεις τους.
Στα 39 λεπτά που διαρκεί το άλμπουμ προλαβαίνουν να μας ξεδιπλώσουν το αναμφισβήτητο ταλέντο τους. Τα riffs είναι πιασάρικα και οδηγούν ιδανικά τις μελωδίες των συνθέσεων, ενώ τα ρετρό εφέ και οι παραμορφώσεις αποθεώνουν την δεκαετία αναφοράς τους με κάθε αιτία και αφορμή. Πολύ εντυπωσιακά και τα σόλο, αποκλείεται να περάσουν απαρατήρητα.