Δεν έχω κρύψει ποτέ την αδυναμία μου για τους Eclipse, ένα συγκρότημα το οποίο αντιπροσωπεύει σε απόλυτο βαθμό τη μελωδική σκηνή της Σουηδίας. Και μπορεί να μην είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός της συγκεκριμένης σκηνής αλλά οφείλω να παραδεχτώ ότι έχει αναζωογονήσει τον hard rock ήχο φέρνοντας νέο κόσμο στο χώρο ενώ ταυτόχρονα δεν γίνεται να αγνοήσει κάποιος το συνθετικό ταλέντο των Martensson και Henriksson οι οποίοι έχουν προσφέρει σπουδαίους δίσκους με τους Eclipse. Το “Megalomanium II” δεν αποτελεί εξαίρεση…
Μπορεί το περσινό “Megalomanium” να μην έπιασε το απόλυτο δεκάρι για τα δεδομένα των Eclipse αλλά ο διάδοχος του αποτελεί σαφέστατα ένα ποιοτικότερο δείγμα γραφής με τους Σουηδούς να πιάνουν ξανά υψηλά επίπεδα απόδοσης. Πρόκειται για έναν κλασικό δίσκο των Eclipse αφού περιλαμβάνει όλα τα γνώριμα στοιχεία του ήχου τους με πιασάρικα refrains, μελωδικές (όσο και καταιγιστικές) κιθάρες, άψογα δεύτερα φωνητικά και όλα αυτά επενδυμένα με μία πεντακάθαρη παραγωγή. Αρκεί να βάλετε να ακούσετε το “Falling To My Knees” ή το “Divide & Conquer” για να καταλάβετε ότι οι Eclipse έχουν επανέλθει δισκογραφικά με εντυπωσιακό τρόπο.
Σε μία εποχή όπου κυκλοφορούν αρκετά καλά hard rock albums τα οποία όμως λόγω των εξωφρενικά γρήγορων ρυθμών ζωής καταδικάζονται δυστυχώς στη λήθη και την αφάνεια, το “Megalomanium II” ήρθε για να μείνει αποδεικνύοντας με τον πλέον εμφαντικό τρόπο ότι οι Eclipse συνεχίζουν να κρατούν ψηλά τη σημαία του hard rock.
Highlight: Συνήθως το δεύτερο μέρος ενός έργου τέχνης είναι κατώτερο σε σχέση με το αρχικό πόνημα. Τα παραδείγματα του “Terminator 2” (στον κινηματογράφο) και τώρα του “Megalomanium II” είναι δύο εξαιρέσεις. Υπάρχουν και άλλες βεβαίως…
