Οι Αυστριακοί symphonic metallers φτάνουν αισίως τα δέκα studio albums και ίσως έχει έρθει η στιγμή, γι αυτούς κυρίως, να κάνουν έναν απολογισμό του τι έχουν πετύχει έπειτα από είκοσι χρόνια ύπαρξης και δέκα δίσκους στο ενεργητικό τους.
Οι δέκα αυτοί δίσκοι, είναι όλοι καλοί, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο, οι Edenbridge όμως δείχνουν να βρίσκονται εγκλωβισμένοι στα στενά πλαίσια του συμφωνικού metal και ούτε βήμα πέρα από αυτό. Επίσης, δεν έχουν τις αρετές των Epica για παράδειγμα, ώστε ακόμα κι έτσι να γιγαντώσουν το όνομα τους. Επιπλέον, είναι μια μπάντα που περιοδεύει ελάχιστα, με αποτέλεσμα η μουσική τους να μην διαδίδεται με άλλον τρόπο πλην των social media.
To “Dynamind” είναι ένα ακόμα καλό album στη συλλογή του σχήματος, λίγο καλύτερο από το προηγούμενο (The Great Momentum) δύο χρόνια πριν. Ωραίο, ευχάριστο άκουσμα μεν, από την άλλη όμως απολύτως τίποτα καινούργιο και απολύτως καμία εξέλιξη από μουσικής πλευράς, όσο για το συνθετικό μέρος, για μια ακόμα φορά δεν υπάρχουν τα κομμάτια που αναδείξουν το album και θα πάνε τους Edenbridge κάποια βήματα παραπέρα. Ίσως το δωδεκάλεπτο “The Last Of His Kind” να μπορεί να πει κανείς ότι αξίζει να εξερευνήσει, δεν είναι όμως αρκετό για να πάρει στις πλάτες του έναν δίσκο που είναι ο δέκατος, επαναλαμβάνω, ενός συγκροτήματος. Ίσως αυτό να είναι το…ταβάνι των Αυστριακών, δεν είναι κακό αν μέχρι εκεί μπορούν, οι Edenbridge έχουν καταφέρει να φτιάξουν κάποιο όνομα και να έχουν κάποιους ανθρώπους να τους ακολουθούν. Είναι σημαντικό αυτό για τους καιρούς που διανύουμε. Θα πρέπει πάντως να επισημάνω εδώ ότι η Sabine τραγουδάει όλο και καλύτερα, θα έπρεπε όμως να τραγουδήσει και αρκετά καλύτερο υλικό.
Εν κατακλείδι, οι Edenbridge μόλις κυκλοφόρησαν άλλο ένα καλό album.
