“Who will fix me now?…”
Η τρίτη μέρα του φετινού Ejekt Festival έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο, αφού οι BRING ME THE HORIZON μας χάρισαν μια απίστευτη εμφάνιση, σίγουρα στα top 5 live φέτος, δικαιολογώντας έτσι το όνομα που έχουν χτίσει και επιβεβαιώνοντας πόσο άδικο ήταν που δεν τους είχαμε δει τόσα χρόνια. Εντυπωσιακό show, μια άρτια παραγωγή που είχε και ουσία όμως, μια εμφάνιση γεμάτη κομματάρες και συγκίνηση που θα θυμόμαστε για καιρό. Πριν από αυτούς, τη βραδιά ζέσταναν οι -πάμε για πάρτυ- NECK DEEP, οι άτυχοι σε θέματα ήχου BURY TOMORROW και οι SIXFORNINE που δυστυχώς έπαιξαν μπροστά σε ελάχιστο κόσμο.
So close no matter how far ή “The body is here but your mind is far beyond…” λέει ένας στίχος των SixForNine και η ιδέα μου να είμαι εκεί από νωρίς για να τους απολαύσω πήγε κουβά. Θεωρητικά οι πόρτες άνοιγαν στις 17:00 και έφτασα στον εξωτερικό χώρο του φεστιβάλ 17:10 (μισή ώρα πριν βγει το σχήμα) μαζί με καμιά 300αρια ακόμα άτομα αλλά η ουρά προχωρούσε αργά, πολύ αργά, τόσο αργά που όταν το συγκρότημα ξεκίνησε να παίζει είχα προχωρήσει… 5 μέτρα η ουρά πίσω μου μετρούσε πάνω από 1500 και έφτανε στη λεωφόρο! Άρχισαν να μας ζώνουν τα φίδια πως αν συνεχίζαμε έτσι δύσκολα θα καλύπταμε την ιλιγγιώδη απόσταση των 30 μέτρων μέχρι τον έλεγχο των εισιτηρίων και πράγματι, όταν τελικά μπήκα στο χώρο οι SixForNine δυστυχώς κατέβαιναν από τη σκηνή. Φαντάζομαι πως κάποιο πρόβλημα υπήρξε με το σκανάρισμα των εισιτηρίων, αλλά δε μπορώ να φανταστώ τι θα είχε συμβεί αν η προσέλευση ήταν μεγαλύτερη, σε κάθε περίπτωση νομίζω πρέπει να υπάρχει περιθώριο τουλάχιστον μιας ώρας πριν βγει το πρώτο σχήμα.
Κάπως έτσι όμως, έμεινα με το παράπονο πως δεν μπόρεσα να τους δω ξανά μετά από πολλά χρόνια, αφού απλά τους ακούγαμε εκεί στην ουρά, περιμένοντας στον ήλιο μαζί με άλλους ταλαίπωρους και για εξήντα λεπτά δεν είχαμε τη δυνατότητα ούτε νερό να πάρουμε, μπας και γλυτώσουμε τη θερμοπληξία τουλάχιστον (η αστυνομία είχε έρθει να κατασχέσει όλα τα νερά από τους μικροπωλητές εκτός συναυλιακού χώρου). Πάντως όσοι βρεθούν στo festival που θα γίνει στα Οινόφυτα στις 7 Σεπτεμβρίου θα μπορέσουν να τους δουν σαν headliners.
SixForNine setlist:
More Than Words Can Say / Bullet Off Its Course / Sea Of Lies / Never Ending Road / Every Cloud Has A Silver Lining / Shoot For The Stars Aim For The Moon
“hearing whispers that will you to the bone…”
Στο τριαντάλεπτο διάλειμμα κάναμε το απαραίτητο πέρασμα από το official merch, ενώ προμηθευτήκαμε και τις μάρκες για τα νερά και τις μπύρες τις βραδιάς. Υπήρχαν αρκετές τουαλέτες και τρεχούμενο νερό, πράγματα που δεν ήταν αυτονόητα πριν λίγα χρόνια αλλά ευτυχώς σε κάποια πράγματα όλα τα φεστιβάλ πλέον προσπαθούν να φερθούν λογικά (μοιάζει αυτονόητο αλλά δεν είναι).
Στις 18:35 ανέβηκαν στη σκηνή οι Bury Tomorrow και κανονικά θα έπαιζαν μια ώρα αλλά στην πραγματικότητα έπαιξαν πολύ λιγότερο. Τα πράγματα στράβωσαν από νωρίς για το σχήμα από το Hampshire, αφού ο ήχος έβγαινε κάπως και τη μία κιθάρα να είναι off. Ακολούθησε δεκάλεπτη διακοπή για να διορθωθεί το θέμα, με τον Daniel Winter-Bates να προσπαθεί να μη χαθεί το momentum μιλώντας στον κόσμο, αλλά η κοιλιά ήταν αναπόφευκτη. Επανήλθαν με άλλες κιθάρες αλλά συνεχίσαμε να μη βλέπουμε μπάσο στη σκηνή, αλλά λίγη σημασία είχε, ήταν ορεξάτοι και παρά το ότι ο ήλιος βάραγε στο κεφάλι έπαιξαν τρομερά. Η εναλλαγή στα φωνητικά με τα καθαρά του Tom Prendergast (πλήκτρα) τους δίνει ωραία ποικιλία, έχουν ωραία break και μια γκρούβα που σε κρατάει, ενώ η φυγή του Jason Cameron το 2021 δεν φαίνεται να τους έχει επηρεάσει καθόλου. Προλόγισαν το “Cannibal” με μια έκκληση πως θέλουν σαν μπάντα τον κόσμο ενωμένο και ζητούσαν συνεχώς κίνηση από τον κόσμο. Το κλείσιμο ήρθε με το τρομερό Death(Ever Colder) αλλά πραγματικά ελπίζω σε επιστροφή τους σε κλειστό χώρο κάποια στιγμή, μιας και η εμφάνιση τους τον Απρίλη είχε ακυρωθεί (κάποιος τους έχει ματιάσει).
Bury Tomorrow live video:
Bury Tomorrow setlist:
The Seventh Sun / Abandon Us / Boltcrusher / Villain Arc / Life(Paradise Denied) / Cannibal / Choke / Black Flame / Death(Ever Colder)
“Better jump, better run…”
Ανανέωση ποτών στα ποτήρια και οκτώ λεπτά πριν τις οκτώ οι Neck Deep ανεβαίνουν στη σκηνή, μια σκηνή που είχε ένα πολύχρωμο φουσκωτό backdrop, κάτι που προϊδέαζε για το πάρτυ που θα ακολουθούσε τα επόμενα πενήντα λεπτά. Το ουαλικό σχήμα πρόσφερε απλόχερα το pop punk του, κάτι που ακούγεται ευχάριστα προφανώς και οδηγεί σε χαμόγελα, ακόμα και άτομα που δεν έχουν ακούσει κανένα κομμάτι τους, αλλά αν σχήματα όπως οι Fall Out Boy, Blink182 και Sum 41 σου άρεσαν στην εφηβεία σου εδώ έπεσες καρφί σε κάτι πολύ οικείο. Μας ρώτησαν αν πιστεύουμε σε εξωγήινους πριν παίξουν το Take Me With You και είχε πλάκα ο στίχος “I need to know it’s not a drone” την ώρα που περνούσε πάνω από τα κεφάλια μας το drone της διοργάνωσης.
Όλη η μπάντα ήταν σε τρελά κέφια και έξτρα ενεργητική, έδειχναν πραγματικά να το διασκεδάζουν, με μόνη εξαίρεση τον Matt Powels που ήταν σοβαρότατος πίσω από το drum kit με το Nottingham Forest t-shirt του. Ο Ben Barlow ήταν ομιλητικότατος και καταλάβαινε πως ο κόσμος δεν ήρθε γι’ αυτούς και γι’ αυτό έκανε αστεία τύπου «συγνώμη που δεν είμαστε οι Bad Omens ή οι Sleep Token». Κάποια στιγμή μας είπε πως δε γνωρίζει την πολιτική κατάσταση στη χώρα μας αλλά φαντάζεται πως είναι τα ίδια χάλια με τη δική του και πως η δύναμη είναι να καταλάβουμε πως πρέπει να ενωθούμε και πως “we need more punks, we need more bricks”. Πήγε και κόντρα στην απαγόρευση της διοργάνωσης να μη σηκώσει ο κόσμος πολιτικές σημαίες (wow!) και φώναξε Free Palestine δυο φορές αλλά φυσικά ο κόσμος έδειξε μεγαλύτερο ενδιαφέρον όταν ρώτησε στο καπάκι ποιος χώρισε πρόσφατα για να παίξουν το Heartbreak Of The Century. Moυ φάνηκε απείρως πιο ειλικρινής πάντως όταν ρώτησε ποιος είναι από μικρή πόλη μιας και το Can’t Kick Up The Roots μιλά ακριβώς γι’ αυτό, τη λεγόμενη μιζέρια της μικρής πόλης που σε εγκλωβίζει χωρίς διεξόδους όταν είσαι στην εφηβεία και θες να κατακτήσεις τον κόσμο ή OK, έστω να βρεθείς στη μεγάλη πόλη και να τα σπάσεις με τους φίλους σου (και δεν το λέω υποτιμητικά, τα χαμόγελα στους πιτσιρικάδες στο κοινό επιβεβαίωναν πόσο σημαντική είναι η εκτόνωση μέσα από μαζώξεις όπως ένα μουσικό φεστιβάλ).
Neck Deep live video:
Neck Deep setlist:
Dumbstruck Dumbfuck / Sort Yourself Out / Motion Sickness / Kali Ma / Take Me With You / We Need More Bricks / Heartbreak Of The Century / December(Again) / STFU / Can’t Kick Up The Roots / In Bloom
“Every wound will shape me
Every scar will build my throne…”
Κάπου εκεί συνειδητοποιήσαμε πως υπάρχει κενό μιας ώρας και μετά από ώρες ορθοστασίας το έλεγες και νεκρό χρόνο, όπου η μόνη σου επιλογή ήταν να αράξεις στο τσιμέντο. Στις 21:40 όμως η αναμονή έλαβε τέλος και οι ήχοι από το Final Fantasy ακούστηκαν προκαλώντας ενθουσιασμό. Το έξυπνο intro με την AI generated φιγούρα να μας ρωτά αν είμαστε έτοιμοι για μια αξέχαστη εμπειρία έπιασε αμέσως τον παλμό του κόσμου και συνεχίστηκε και στη συνέχεια αφού υπήρχε αντίστοιχο video break κάθε λίγα κομμάτια χωρίζοντας το σετ σε τρία μέρη περίπου.
“Picked the stitches and now I can’t stop bleeding…”
Το μπάσιμο έγινε με το DarkSide και ο κόσμος σε απόλυτο συντονισμό πήγαινε πάνω κάτω τραγουδώντας τους στίχους. Ο ήχος δεν ήταν τζετ αρχικά αλλά ούτε και χάλια οπότε να και η πρώτη βουτιά στο παρελθόν με Empire από το Sempiternal και αναρωτήθηκα αν όντως αγγίζουν την pro-2015 φάση τους (θα παίξουν τελικά 4 από κείνο το άλμπουμ). Σαν σχήμα είναι τρομερά δεμένοι, όλα λειτουργούν τέλεια, το ίδιο και τα απίθανα video στο background που ταιριάζουν με το κάθε κομμάτι. Το ενδιαφέρον με τους Bring Me The Horizon είναι πως βγάζουν μια feel good διάθεση, μια αίσθηση core με χαμόγελα επίσης, αλλά μετά διαβάζεις τους στίχους και καταλαβαίνεις πίκρα και πόνο σε κάθε vocal line του Oli.
“Tell me, are you gonna bark or bite?…”
Το αγαπημένο Teardrops φέρνει ανατριχίλα και δίπλα μου υπάρχουν άτομα που δακρύζουν κανονικά, σε σημείο που δεν ξέρεις αν έχουν ταυτιστεί με τους στίχους ή είναι τόσο έντονη η συγκίνηση που η μπάντα που γουστάρουν είναι πλέον στην Ελλάδα και παίζει ζωντανά μπροστά τους. “Δεν έχουμε παίξει ποτέ πριν εδώ αλλά μου λείψατε” θα πει ο Oli και ακούγεται ωραία αυτό, σαν το νοιάξιμο από δικό σου άνθρωπο. Όλος ο κόσμος όμως ήταν δοσμένος 100% στο live, συνεχόμενα sing alongs, πόρωση, πάνω κάτω όλοι μαζί, με τα pit ανοίγουν ακόμα και σε κομμάτια σαν το Obey, χαμός σε σώμα και ψυχή, ψηφιακές cyberpunk χορεύτριες στo Kingslayer και διάλλειμα για να μας ρωτήσει ο κάθιδρος frontman “Αν είναι φυσιολογικές αυτές οι θερμοκρασίες εδώ” και “We want you to have fun tonight but also to be safe”, το νοιάξιμο που λέγαμε.
“You can have my heart…”
Στο Antivist ένας οπαδός θα ζήσει το όνειρο του αφού θα τραγουδήσει μαζί τους στη σκηνή, εμείς θα ζηλέψουμε ενώ στο Drown o Oli θα πέσει με την κάμερα στις μπροστινές σειρές και κάποια πρόσωπα θα λιώσουν από χαρά που τον είχαν στην αγκαλιά τους. Στο καπάκι ο Oli θα ρωτήσει “Can You Feel My Heart” στο κλείσιμο του κανονικού σετ αλλά όχι, υπάρχει encore φυσικά. Πρώτα θα παίξει νοσταλγικό βιντεάκι με σκηνές από τη νεανική μπάντα που ξεκίνησε είκοσι χρόνια πριν στο Sheffield και πλέον παίζει μπροστά σε χιλιάδες αφοσιωμένους οπαδούς που είναι “Doomed”. Το “Lost” δε μου είχε κάτσει καλά στον τελευταίο δίσκο, παραήταν χαρούμενο αλλά εδώ, με το πολύχρωμο ψυχεδελικό background και την αφιέρωση σε αγόρια, κορίτσια και όλ@ θα κάνει πολλά άτομα να μη νιώθουν άβολα και πως κάποιοι τους δίνουν αποδοχή και χώρο. Αλλά όλα τα καλά κάποτε τελειώνουν, τo “Throne” δεν μας πέταξε στους λύκους, έχει σαν σύνθεση όλη την ενέργεια για να κλείσει ένα απίθανα άψογο live και να τους ευχαριστούμε για καιρό. BMTH just rocked my world όπως έγραψε η digital οθόνη…
Bring Me The Horizon live video:
Bring Me The Horizon setlist:
Darkside / Empire(Let Them Sing) / Mantra / Teardrops / Amen! / Kool-Aid / Shadow Moses / Obey / Top 10 Statues That Cried Blood / Kingslayer / Parasite Eve / Antivist / Drown / Can You Feel My Heart / Doomed / Lost / Throne
® ανταπόκριση/photos/videos: Konstantinos Mindcrimek Vlachos
