Φτάνοντας στον χώρο της συναυλίας, δυστυχώς λίγο μετά τις 6μιση, βρέθηκα μπροστά σε ένα από τα μεγαλύτερα κλισέ στην Ελλάδα… το πρώτο συγκρότημα μιας φεστιβαλικής ημέρας, που είναι πάντα εγχώριο, κάτω από τον καυτό ήλιο με θερμοκρασία που μπορεί και να έφτανε τους 40, μούσκεμα στον ιδρώτα, να ξεσηκώνει τους λίγους γενναίους και ξεροψημένος οπαδούς που βρίσκονταν από κάτω. Βέβαια, αυτό το συγκρότημα δεν ήταν όποιο κι όποιο. Οι Planet Of Zeus δεν χρειάζονται ιδιαίτετρες συστάσεις. Σίγουρα, δεν ήταν εύκολο να παίξουν υπό αυτές τις συνθήκες, αλλά η εμφάνιση στην ίδια συναυλία με τους Korn, είναι άλλο ένα μεγάλο παράσημο για μια από τις δημοφιλέστερες ελληνικές μπάντες. Περιμένουμε το νέο άλμπουμ και τη δράση τους εντός και εκτός συνόρων.
Συνέχεια με τους Βρετανούς Loathe, που δεν μπορώ να πω πως με ενθουσίασαν. Σαν κάτι να έλειπε από το υπέρβαρο groove τους. Ωστόσο το μεγαλύτερο μέρος του κοινού έδειχνε να ενθουσιάζεται πολύ περισσότερο από εμένα. Αυτό πάντως που δεν μπορεί κανείς να πει είναι ότι δεν… ίδρωσαν τη φανέλα. Σε σημείο μάλιστα που ο frontman, Kadeem France, την έβγαλε κάνοντας πολλές από τις βεντάλιες των κοριτσιών να πηγαινοέρχονται ακόμα πιο γρήγορα. Οι ίδιοι ήταν αρκετά ενθουσιασμένοι για την πρώτη εμφάνιση στην καριέρα τους στην Ελλάδα και το επαναλάμβαναν συχνά πυκνά στο μικρόφωνο. Πιστεύω πως σε κλειστό και σίγουρα πιο μικρό χώρο θα ήταν καλύτερα.
Έχοντας διαβάσει άπειρες αναφορές και διθυράμβους για τους Spiritbox είχα μεγάλη περιέργεια να τους δω επιτέλους ζωντανά. Τα στιβαρά growls της Courtney LaPlante σάρωναν στην κυριολεξία τα τσιμέντα του P5, ενώ η υπόλοιπη μπάντα γάζωνε ανελέητα το αισθητά πολύ μεγαλύτερο κοινό που βρισκόταν πλέον μπροστά της. Από το ένα και μοναδικό μέχρι στιγμής στούντιο άλμπουμ (“Eternal Blue”) που έχουν κυκλοφορήσει έπαιξαν τρία τραγούδια, τα “Circle With Me”, “Holy Roller”, “Secret Garden”, ενώ ένα αρκετά ζωηρό moshpit στήθηκε στα πόδια τους. Πιο χαρακτηριστική στιγμή της εμφάνισής τους ήταν το “Jaded”, με πολλά εκατομμύρια views ήδη, που συνδυάζει ιδανικά τα «καθαρά» και τα ακραία φωνητικά της Courtney. Τέλος, δεν θα πρέπει να σημειώσουμε ότι είναι πολύ σπουδαίο να βλέπεις συγκροτήματα και καλλιτέχνες στο απόγειο της καριέρας τους, ή έστω σε μια φάση που γνωρίζουν μεγάλη δημοφιλία και είναι επίκαιροι, όπως συνέβη και με τους Spiritbox, αλλά και με τους Loathe, που προηγήθηκαν.
Σε αυτό το σημείο και λίγο πριν την επιστροφή των KoRn στην χώρα μας μετά από 19 ολόκληρα χρόνια να πούμε και δυο λόγια για τον χώρο και τη διοργάνωση. Αφενός, ένα πάρκινγκ δεν το λες συναυλιακό χώρο, αλλά λύση ανάγκης, ωστόσο, θα πρέπει να σημειώσουμε την πολύ καλή οργάνωση σε όλα τα επίπεδα, στην εξυπηρέτηση, καθαριότητα, τήρηση προγράμματος, που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα, αλλά δυστυχώς πολλές φορές δεν είναι. Όπως και η άψογη συμπεριφορά και εξυπηρέτηση όλων των εργαζόμενων σε μπαρ, φαγητό, merch. Μοναδικές παρατηρήσεις η έλλειψη κάδων σκουπιδιών σε κεντρικά σημεία, είχε μόνο στις άκρες, αν και υπήρχαν αρκετά άτομα του φεστιβάλ που καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας περνούσαν και μάζευαν ό,τι έβρισκαν πεταμένο κάτω. Καλά σημεία για τις τουαλέτες, αλλά λίγες καμπίνες.
Με το σκοτάδι να έχει πέσει για τα καλά, οι Korn έκαναν την επιστροφή τους επί ελληνικού εδάφους 19 χρόνια μετά με τα 4-5 λεπτά της καθυστέρησης να φαντάζουν αιώνια για τους οπαδούς τους. Μπροστά ακριβώς στη σκηνή ήταν τοποθετημένο ένα διάτρυτο πλέγμα, το οποίο σιγά σιγά ανέβηκε προς τα πάνω αποκαλύπτοντας το συγκρότημα που ξεκίνησε με “4U” και “Rotting In Vain”. Η επιβλητική κατασκευή λειτούργησε σε όλη τη διάρκεια του show σαν οθόνη, όπου πάνω της προβάλλονταν εντυπωσιακά εφέ, που προσωπικά δεν είχα ξαναδεί, με εντυπωσίασαν και ταίριαζαν απόλυτα σε μια τέτοιου είδους συναυλιακή εμπειρία.
O Jonathan Davis έκλεψε την παράσταση και μόνο για την λαμέ μωβ Adidas φόρμα του, ενώ στο «ομώνυμο» τραγούδι έγινε ο πρώτος μεγάλος πανικός της βραδιάς. Σε γενικές γραμμές η μπάντα βρισκόταν σε εξαιρετική κατάσταση με τον εξαιρετικό Ray Luzier σε μεγάλη φόρμα. Προσωπικά, και από διάφορα σημεία που δοκίμασα, μου φάνηκε ότι δεν άκουγα καλά τις κιθάρες, ενώ οι χαμηλές και μεσαίες συχνότητες «μπούκωναν» αρκετά τον ήχο, ωστόσο τα φωνητικά ακούγονταν καλά. Εντύπωση μου κάνει ότι στο βίντεο που θα παρακολουθήσετε παρακάτω, ο ήχος ακούγεται καλύτερος από ότι στο live! Γεγονός αδιαμφισβήτητο πάντως είναι ότι οι Korn παρέσυραν τα πάντα στο πέρασμά τους με ένα σχεδόν “greatest hits” σετ, που σκόρπισε ενθουσιασμό και εκδηλώσεις λατρείας στους οπαδούς του, παλιού και κυρίως νέους!
Πέρα από το “Freak On A Leash”, που έκλεισε τη συναυλία και έγινε ο κακός χαμός, άλλα highlights ήταν το «μπέρδεμα» του “Shoots And Ladders” με το “One” και όλο το parking να τραγουδάει Metallica και φυσικά το Y’all Want A Single”, όπου όλος ο κόσμος ύψωσε μεσαίο δάχτυλο στον αέρα.
Για για ένα συγκρότημα που άσκησε τεράστια επιρροή στους σύγχρονους και μεταγενέστερούς τους και που μετράει ήδη 30 χρόνια παρουσίας τα 19 χρόνια ήταν πάρα πολλά. Μακάρι, να τους ξαναδούμε πιο σύντομα την επόμενη φορά.
Γιάννης Δόλας
