καταλαβαίνετε ότι το ενδιαφέρον ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενο και έκδηλο (όπως φάνηκε, άλλωστε, και από την παρουσία 250 και πλέον ατόμων στο Revenge εκείνο το βράδυ).
Η εμφάνιση των Εξόριστων είχε –σε αντίθεση με το πρόσφατο live στην Αρχιτεκτονική- δύο πλευρές. Από τη μία, η μπάντα εμφανίστηκε πιο δεμένη ενώ ο τραγουδιστής Φίλιππος Μοδινός είχε αποκτήσει σαφώς περισσότερο αέρα πάνω στη σκηνή (θέλει ακόμη χρόνο για να βελτιωθεί σε αυτό τον τομέα). Την ίδια στιγμή το set list ήταν σαφέστατα πιο ισορροπημένο αν και επιμένω ότι η σειρά των τραγουδιών θα πρέπει να είναι διαφορετική. Ωστόσο, η παρουσία όλων των ύμνων από το πρώτο album αλλά και ανυπέρβλητων στιγμών όπως τα “Άννα” ή “Στον Τύμβο Του Ολέθρου” ήταν από μόνες του ικανές για να μας ανταμείψουν και με το παραπάνω! Θα ήθελα να ακούσω ξανά το “Όνειρο Παλιό”…ίσως την επόμενη φορά. Ο Δημήτρης Κατής στην κιθάρα δεν είχε φυσικά κανένα απολύτως πρόβλημα και ήταν ξανά εντυπωσιακός. Ας ελπίσουμε να ακούσει τη λαική απαίτηση για ένα ακόμη album με τους Εξόριστους.
Δυστυχώς, υπήρξε και μία άλλη πλευρά: εκείνη του κακού ήχου που δυστυχώς αλλοίωσε το τελικό αποτέλεσμα απογοητεύοντας παράλληλα αρκετό κόσμο και ιδιαίτερα εκείνους που έβλεπαν για πρώτη φορά τους Εξόριστους. Δεν θα επεκταθώ σε λεπτομέρειες αλλά όταν το ίδιο το συγκρότημα δεν μπορεί να ακούσει τίποτα πάνω στη σκηνή, ο εκνευρισμός και η πικρία μεταφέρονται κάτω στον κόσμο και έτσι η αμφίδρομη αυτή σχέση επηρεάζεται αναπόδραστα. Δεν είμαι ηχολήπτης για να ξέρω ποιος ευθύνεται για αυτό αλλά σίγουρα ήταν απαράδεκτο για τον κόσμο που βρέθηκε στο Revenge να φτάνει στα αυτιά του ένας τόσο κακός ήχος.
Να κλείσω υπογραμμίζοντας την κλισέ (όσο και πάντα επίκαιρη) φράση: χρειάζεται να αλλάξουν πολλά πράγματα στην Ελλάδα…δεν θα κρατούσα την αναπνοή μου, όμως, μέχρι να συμβεί αυτό.
Σάκης Νίκας
Οι φωτογραφίες προέρχονται όλες από την επίσημη σελίδα των Εξόριστων στο facebook
