Ήταν το 1986 όταν ο θρυλικός αετός των Λονδρέζων Elixir άνοιξε τα φτερά του στο εξώφυλλο του σπουδαίου The Son of Odin. Περίεργη εποχή για τη Βρετανική heavy metal μουσική παραγωγή αν μη τι άλλο. Θα έλεγε κανείς πως η μπάντα είχε καθυστερήσει τουλάχιστον μία πενταετία, χάνοντας το τρένο της N.W.O.B.H.M. έκρηξης. Το ντεμπούτο της άλλωστε, το ιστορικό επτάιντσο Treachery, είχε παρουσιαστεί μόλις λίγους μήνες πριν. Κάθε χρονιά από κει και έπειτα έθετε νέα χαμηλά για τη δημοφιλία της συγκεκριμένης μουσικής στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η παρτίδα φυσικά δε γινόταν να σωθεί ούτε το 1990 όταν και κυκλοφόρησε το δεύτερο Ελιξίριο με τίτλο Lethal Potion. Ένα άλμπουμ που δυστυχώς έμεινε στην ιστορία κυρίως για τη συμμετοχή του Clive Burr, με τη μουσική αυτή καθαυτή να περνά αδίκως σε δεύτερη μοίρα. Η σημαία υπεστάλη σχεδόν με την κυκλοφορία του δίσκου και τη σκυτάλη ανέλαβε ο Πατέρας Χρόνος, ο οποίος αργά αλλά σταθερά προσέθετε αξία στο όνομα Elixir, πάντα στα πλαίσια των underground κύκλων. Το The Sons of Odin απέκτησε συλλεκτική αξία και το 2001 επανεκδόθηκε από την Ελληνική Cult Metal Classics, δίνοντας πνοή και ώθηση στο όνομα Elixir. Η επανένωση δεν άργησε να έρθει, φέρνοντας μαζί συναυλίες και μερικές πολύ αξιόλογες δισκογραφικές συνέχειες, πιστές στο ύφος του γκρουπ. Θα έλεγε κανείς πως για μία δεκαετία τουλάχιστον, η μπάντα πέρασε μία δεύτερη νεότητα, εξαιρετικά παραγωγική. Το 2012 είχαμε τη δεύτερη παύση η οποία έμοιαζε οριστική μιας και που ο πυρήνας του γκρουπ, Phil Denton (κιθάρα) και Paul Taylor (φωνή), σχημάτισε τους Midnight Messiah. Ο αετός όμως δεν είχε πει την τελευταία του λέξη και αποφάσισε να σηκωθεί για μία ακόμα πτήση.
2020 και Voyage of the Eagle. Τι επιφυλάσσει αυτή η οκταετής αποχή? Το εναρκτήριο Drink to the Devil δίνει εμφατική απάντηση. Η φωνή του Paul Taylor απαράλαχτη, συνοδευόμενη από τα αγγλοθρεμμένα κιθαριστικά θέματα του Denton. Μέχρι να το καταλάβουμε έχουμε περάσει στο Press Ganged που συνεχίζει στο ανάλογο ύφος. Το Horizons είναι το πρελούδιο του αργόσυρτου The Siren’s Song που δείχνει το Sabbath πρόσωπο του γκρουπ όπως και το Sail On. Στιχουργικά το άλμπουμ φαίνεται να υπηρετεί το ναυτικό concept του εξωφύλλου καθώς συνεχίζουμε με τίτλους όπως Onward Through the Storm και Mutiny, με το πρώτο να ανεβάζει αισθητά τις ταχύτητες και το δεύτερο να επιστρέφει σε mid tempo φόρμες οι οποίες διατηρούνται και στο Almost There. Το Whisper on the Breeze είναι η μάλλον διεκπεραιωτική μπαλάντα του άλμπουμ το οποίο κλείνει με τον τρόπο που άνοιξε αφού το Evermore είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό Elixir κομμάτι.
Όσοι σέβονται και αγαπούν αυτό που κάνουν οι Elixir από το ξεκίνημά τους, μπορούν να είναι ήσυχοι μιας και το ίδιο το γκρουπ σέβεται αδιαπραγμάτευτα την κληρονομιά του και δεν απογοητεύει παρά την πολυετή αποχή.
