“…ένας πιστός σύντροφος δε με εγκατέλειψε ποτέ. Η πρώτη και πραγματική μου αγάπη: Το τραγούδι”
Έτσι κλείνει την αυτοβιογραφία του ο Eric Burdon, από τους εκπροσώπους της γενιάς της ψυχεδέλειας και της “Βρετανικής Εισβολής” αλλά και της νοοτροπίας – ας γίνω λίγο κοινότυπος εδώ – του “sex, drugs and rock’n’roll”.
Αυτή είναι η δεύτερη αυτοβιογραφία του και από όσα έχει πει ο ίδιος, δε χάνετε τίποτα αν δε διαβάσετε την πρώτη. Η αντίληψή του για τα πράγματα που έζησε και τους ανθρώπους που γνώρισε έχει αλλάξει ριζικά από τότε. Έτσι, με τη βοήθεια του εκδότη του J. Marshall Craig, τα λέει όλα πλέον έξω από τα δόντια, περιγράφει με γλαφυρότητα, όπως θα έκανε σε μια κουβέντα, όλες τις μεγάλες, άσχημες αλλά και τραγελαφικές στιγμές του. Μιλά για τον Jimmi Hendrix, τον Jim Morrison, τον John Lennon, τις σχέσεις του με τους μουσικούς που συνεργάστηκε, τις γυναίκες που γνώρισε, αλλά και για αυτούς που πάντα επεδίωκαν να κερδίσουν τα περισσότερα από αυτόν, τους manager και τις δισκογραφικές.
Η αυτοβιογραφία του Eric Burdon κυκλοφορεί και στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Ηλέκτρα, με ένα επιπλέον κεφάλαιο για τις εμπειρίες του στην Ελλάδα, αλλά και ένα CD με ακυκλοφόρητες εκτελέσεις των “Don’t Let Me Be Misunderstood” (σε πιο funky εκτέλεση) και “House of the Rising Sun” (με κλασική ενορχήστρωση), καθώς και ένα νέο τραγούδι, το “Lionize”, αφιερωμένο στον Nelson Mandela.
Γιώργος Ανασοντζής
