EricBurdon 6
Λίγο μετά τις 9 και ενώ σχεδόν όλες οι θέσεις είχαν καταλειφθεί, τα φώτα έσβησαν και η νεότερη σύνθεση των Animals, πλήρης με σαξόφωνο και τρομπόνι, βγήκε στη σκηνή και ξεκίνησε να παίζει. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, διακριτικά και με μικρά βήματα, ο ασπρομάλλης θρύλος Eric Burdon έκανε την εμφάνισή του στα δεξιά της σκηνής.

Η συναυλία ξεκίνησε με χαμηλούς ρυθμούς, με τον Burdon να ζεσταίνεται με το Motherless Child, για να ανεβάσει τους ρυθμούς και την απόδοση με το Mama told me not to come, που είχε διασκευάσει το 1966 στο πρώτο σόλο του άλμπουμ. Η συνέχεια μας μετέφερε δύο χρόνια μετά και το White Houses από το άλμπουμ του Eric Burdon and the Animals, Every One of Us. Ένα από τα αγαπημένα τραγούδια του Eric Burdon, το Anything χαμήλωσε πάλι τους ρυθμούς. To When I was Young πήρε προσωπικό χαρακτήρα (αν δεν τον είχε ήδη) με τον Burdon να αλλάζει τους στίχους σε “When I was younger”. Το Soul of a Man από το ομώνυμο άλμπουμ του Burdon από το 2006 μας πήγε πίσω στα blues της αρχής του 20ου αιώνα.

EricBurdon 11

Η φωνή του Eric Burdon ομολογώ ότι ήταν πολύ καλύτερη από ό,τι περίμενα. Η προσπάθεια του να αποδώσει ικανοποιητικά είναι εμφανής όταν ξανακούω τα τραγούδια από τη συναυλία. Αλλά εκείνη τη στιγμή, με τον ζωντανό ήχο του Ωδείου του Ηρώδου του Αττικού, την εξαιρετική μπάντα, και τον Burdon αεικίνητο να τραγουδά με όλο το πάθος που έχει, δε μπορούσα να σκεφτώ τίποτα αρνητικό σχετικά με την απόδοση του.

Η συναυλία συνεχίστηκε με γνωστά και λιγότερο γνωστά κομμάτια. Τρόπω τινά αφιέρωσε το The fool στον Boris Johnson αφού σχολίασε την κατάσταση στο Ηνωμένο Βασίλειο, και συνέχισε στα μπλουζ και gospel με το Mother earth. To Darkness darkness είπε ότι ταιριάζει όταν κανείς βρίσκεται σε αυτή την ηλικία, ενώ το Woman of the rings το έπαιξε μόνο και μόνο επειδή ήταν μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα (κομματάρα παρα ταύτα). Κι ενώ ξεκίνησαν να παίζουν το The night, η οθόνη με τους στίχους μπροστά από το μικρόφωνο σταμάτησε να δουλεύει. Έτσι το τραγούδι έγινε άσκηση για αυτοσχεδιασμό και το αγαπημένο μου τραγούδι από αυτή τη μπάντα μια… μικρή παραφωνία στην κατά τ΄άλλα φανταστική βραδιά.

EricBurdon 2

Ακολούθησε το For what it’s worth των Buffalo Springfield, ίσως πιο γνωστό από το στίχο «Stop, hey what’s that sound», το οποίο ο Burdon αποφάσισε πρόσφατα να διασκευάσει ελλείψει τραγουδιών διαμαρτυρίας. Το The house of the rising sun ήταν προφανώς η στιγμή που οι περισσότεροι περίμεναν για να συμμετάσχουν στο τραγούδι, ενώ το κύριο μέρος της συναυλίας έκλεισε με το Hold on I’m coming των Sam and Dave.

Μετά από ένα πολύ σύντομο διάλλειμα, το πρώτο encore ξεκίνησε με βιολί σόλο να μας εισάγει στο Paint it black των Rolling Stones, και εν συνεχεία με τα We’ve gotta get out of this place, Don’t bring me down και Bring it on home to me. Μια επίσης πολύ σύντομη παύση μας έφερε στο δεύτερο encore και το τελευταίο τραγούδι της συναυλίας. Μετά το It’s my life, περίμενα ένα δυο τραγούδια ακόμα (π.χ. το Don’t let me be misunderstood ή το I’m crying), αλλά ο Eric Burdon βρισκόταν επί σκηνής και χωρίς παύση για ήδη δύο ώρες. Δεν είναι εύκολο να χωρέσεις σχεδόν 60 χρόνια καριέρας σε μια συναυλία, ενώ το πρόγραμμα ήταν γενικά ισορροπημένο με επιτυχίες είτε διασκευές είτε γραμμένες από το Burdon με και χωρίς τους Animals.

Ίσως δεν το αντιληφθήκαμε, αλλά μάλλον γίναμε μάρτυρες μιας ιστορικής συναυλίας.

Γιώργος Ανασοντζής

φωτό: Χρήστος Κισατζεκιάν

ΥΓ. Το μόνο μελανό σημείο της βραδιάς ήταν το νέφος από τα τσιγάρα που είχε κάλυψε τον χώρο έξω από το Ωδείο μετά το τέλος της συναυλίας.

EricBurdon 15

{galleryLiveReports/2019/EricBurdon}{/gallery}