Αν αυτό που έχουν να μας πουν η Amy Lee και οι συνεργάτες της, έπειτα από έξι χρόνια και το μετριότατο ομώνυμο album τους, είναι αυτό που κρατάω στα χέρια μου και φέρει τον τίτλο “Synthesis”, πραγματικά πάω πάσο και δεν έχω κανένα λόγο να το υποστηρίξω στο ελάχιστο.
Η κυκλοφορία αυτή είναι ουσιαστικά μια συλλογή από εναλλακτικές εκτελέσεις κομματιών από τα τρία studio album του συγκροτήματος σε ημιακουστικές εκτελέσεις και ενορχηστρώσεις και πέντε καινούργια (σε σύνολο δεκαέξι) ηχογραφημένα στο ίδιο μοτίβο που απλά, στέκονται. Δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο.
Φυσικά και δεν απαγορεύεται κάτι τέτοιο και σαν άκουσμα, το “Synthesis” είναι ικανοποιητικό. Είναι μια πολύ προσεγμένη δουλειά με ευθύνη στην παραγωγή της Amy Lee και του David Campbell, οι εκτελέσεις είναι καλοπαιγμένες, δεν εννοώ όμως, δεν δέχομαι να μου το λανσάρουν ως “το νέο album των Evanescence”. Θα μπορούσε να είναι μια ειδική κυκλοφορία για τους οπαδούς ή οτιδήποτε άλλο, όχι όμως αυτό που θέλουν να παρουσιάσουν ως το νέο τους album.
Πέρασαν έξι χρόνια από τον προηγούμενο, μετριότατο δίσκο και όφειλαν στους πολυάριθμους οπαδούς τους μια πιο ειλικρινή κυκλοφορία. Ο κόσμος θέλει από τους Evanescence ένα καινούργιο album, ανάλογο του ύφους από το οποίο έμαθε τη μπάντα και αντάξιο του “Fallen” γιατί από αυτό τους αγάπησε.
Όσο καλή τραγουδίστρια και μουσικός και άλλο τόσο εξαιρετική performer να είναι η Amy, η πραγματικότητα είναι ότι εδώ και δεκαπέντε χρόνια πατάει πάνω στις δάφνες του “Fallen” αφού ότι έχει κάνει από εκεί και πέρα (με εξαίρεση 2-3 κομμάτια από το “The Open Door”, το 2006 θυμίζω) δεν ξεπερνούν τη μετριότητα. Δεν το εύχομαι αλλά φοβάμαι ότι δεν αργεί να έρθει η στιγμή που αυτό, θα το πληρώσει.
