Δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να εξηγήσω το γιατί οι Evergrey δεν έκαναν ποτέ το όνομα που τους άξιζε. Έχουν βγάλει δισκάρες και έχουν κάτι που μόνο μία μικρή μερίδα συγκροτημάτων ανά τον κόσμο έχει πετύχει (συγκριτικά πάντα με το πλήθος των συγκροτημάτων που υπάρχουν) δηλαδή απόλυτα προσωπικό και άμεσα αναγνωρίσιμο ήχο. Ίσως επειδή ήταν πάντα πολύ σκοτεινοί, μελαγχολικοί και progressive για τον μέσο power metal οπαδό και συνάμα όχι τόσο πολύπλοκοι για τον μέσο prog οπαδό.
Αδιαμφισβήτητα όμως, αποτελούν μία πολύ ποιοτική μπάντα που οι οπαδοί της την αγαπάμε για την φοβερή μουσική της και την ιδιαίτερη φωνή του Tom Englund που δε λέει να χάσει με τίποτα την χαρακτηριστική χροιά της. Αυτό το αφιέρωμα αποτελεί μία ευκαιρία να ανακαλύψετε το κουιντέτο από το Gothenburg της Σουηδίας, εν αναμονή μίας ακόμα επίσκεψης στην χώρα μας η οποία αναμένεται να μας χαρίσει ξανά ένα ιδιαίτερο βράδυ.
The Dark Discovery (1998)
Μπορεί να μην είναι τόσο εντυπωσιακό από όσα έβγαλαν στη συνέχεια, αλλά δεν παύει να αποτελεί ένα πολύ δυνατό ντεμπούτο το οποίο έχει μερικές κορυφαίες στιγμές. Νομίζω ότι είναι αρκετά παρεξηγημένο και ξεχασμένο, αλλά μια ακρόαση φτάνει για να ανακαλύψει κανείς κρυμμένα διαμαντάκια.
Ξεχωρίζουν τα: Blackened Dawn, December 26th, When The River Calls
Solitude, Dominance, Tragedy (1999)
Το αγαπημένο μου album από το συγκρότημα. Σκοτεινό, μελαγχολικό, με καθηλωτικές μελωδίες και εξαιρετικές ερμηνείες από τον αρχηγό Tom Englund. Εδώ βρίσκουμε όλα τα βασικά συστατικά τα οποία όρισαν τον ήχο τους και τους έκαναν αγαπητούς στους οπαδούς τους. Απλά δισκάρα.
Ξεχωρίζουν τα: Solitude Within, The Shocking Truth, Words Mean Nothing
In Search Of Truth (2001)
Κάπως έτσι ξεκίνησε και η ιδέα για τα concept albums από τους Evergrey, αφού έχουν γράψει στίχους για πληθώρα διαφορετικών θεμάτων. Εδώ ασχολούνται με τον φόβο που μπορεί να έχεις ένας άνθρωπος ότι θα τον απαγάγουν εξωγήινοι. Μουσικά μιλώντας, είναι άλλη μία εξαιρετική κυκλοφορία από ένα συγκρότημα στο απόγειο της δημιουργικότητάς του.
Ξεχωρίζουν τα: The Masterplan, Dark Waters, Mark Of The Triangle
Recreation Day (2003)
Για πολλούς, η καλύτερη κυκλοφορία τους. Πιο εμπορικό από αυτά που προηγήθηκαν, αλλά όχι με την κακή έννοια. Τα κομμάτια είναι πιο πιασάρικα, με ευκολομνημόνευτα ρεφρέν και μελωδίες, αλλά αυτό δεν στερεί την τρομερή ποιότητα η οποία βρίσκεται παντού μέσα σε αυτό το δίσκο.
Ξεχωρίζουν τα: As I Lie Here Bleeding, Recreation Day, Blinded
The Inner Circle (2004)
Το σερί των εξαιρετικών κυκλοφοριών συνεχίζεται, αυτή τη φορά με ένα δίσκο που ασχολείται με ένα πάρα πολύ σημαντικό θέμα. Τη θρησκεία και την κακοποίηση παιδιών. Η μουσική δεν θα μπορούσε να πηγαίνει πίσω, αν και πιστεύω ότι η παραγωγή αδικεί τα κομμάτια.
Ξεχωρίζουν τα: A Touch Of Blessing, More Than Ever, The Essence Of Conviction
Bonus: A Night To Remember (Live CD/DVD) (2005)
Γενικά με τα live albums δεν τα πάω καλά. Αυτό εδώ όμως είναι άλλη υπόθεση. Έχοντας μία σειρά από δισκάρες, βγάζουν ένα album το οποίο μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί σαν ένα best-of της πρώτης δεκαετίας του συγκροτήματος. Φοβερή απόδοση από τη μπάντα και ο ένας ύμνος μετά τον άλλο συνθέτουν ένα χορταστικό setlist είκοσι κομματιών.
Monday Morning Apocalypse (2006)
Εδώ μας τα χάλασαν λίγο. Κακό album βέβαια δεν το λες, αλλά από ένα σημείο και μετά χάνει το ενδιαφέρον του. Έχει και πολύ περίεργη παραγωγή, αλλά τα σημάδια της συνθετικής πτώσης ξεκίνησαν να εμφανίζονται από εδώ. Δεν λείπουν όμως και αξιομνημόνευτες στιγμές οι οποίες σώζουν το τελικό αποτέλεσμα.
Ξεχωρίζουν τα: Unspeakable, Obedience, In Remembrance
Torn (2008)
Εδώ μας τα χάλασαν ακόμα περισσότερο. Ένα album το οποίο δεν καταφέρνει να ικανοποιήσει, έχοντας μόνο λίγες πολύ καλές στιγμές οι οποίες θυμίζουν το μεγαλείο των Evergrey. Το υπόλοιπο ακούγεται μεν, αλλά δεν ξεχωρίζει και ξεχνιέται σχετικά εύκολα.
Ξεχωρίζουν τα: Broken Wings, In Confidence, Fail
Glorious Collision (2011)
Για glorious δεν το νομίζω, αλλά στο collision έπεσαν μέσα αφού η σύγκρουση μετά την πτώση ήταν αναπόφευκτη. Ίσως η χειρότερη κυκλοφορία του συγκροτήματος, το οποίο βρέθηκε και ένα βήμα πριν τη διάλυση. Φυσικά και υπάρχουν μερικές εξαιρετικές στιγμές, όπως σε κάθε album τους άλλωστε, αλλά αυτές είναι για μία ακόμη φορά λίγες μπροστά στα αδιάφορα κομμάτια τους.
Ξεχωρίζουν τα: To Fit The Mold, Out Of Reach, The Phantom Letters
Hymns For The Broken (2014)
Και εκεί που δεν ξέραμε τι να περιμένουνε, σκάει αυτή εδώ η σφαλιάρα και μας κάνει να ψαχνόμαστε. Μεγάλη δισκάρα που επαναφέρει τη μπάντα για τα καλά στο προσκήνιο και δείχνει ότι δε γίνεται να τους ξεγράψουμε έτσι απλά. Επιστρέφουν οι παιχταράδες Henrik Danhage (κιθάρες) και Jonas Ekdahl (drums) και δημιουργούν ένα από τα καλύτερα albums της ιστορίας τους, με γερές δόσεις prog metal.
Ξεχωρίζουν τα: King Of Errors, Black Undertow, The Grand Collapse
The Storm Within (2016)
Με φόρα από την προηγούμενη κυκλοφορία τους, ίσως και για εκμεταλλευτούν την αυξανόμενη δημοτικότητά τους, βγάζουν ένα album το οποίο είναι σχεδόν κάθε τραγούδι και ρεφρέν. Με δύο πολύ δυνατές guest συμμετοχές, την πρώην (πλέον) γυναίκα του αρχηγού Carina Englund σε ένα φοβερό ντουέτο (η οποία έχει συνεισφέρει σε όλα τα albums τους μέχρι τότε με δεύτερα φωνητικά) καθώς και την Floor Jansen (Nightwish, ex-After Forever), φτιάχνουν ένα πιασάρικο δίσκο που όμως δεν στερείτε καθόλου σε ποιότητα. Αντιθέτως, δείχνει ένα από τα πολλά πρόσωπα της μπάντας στον τομέα της σύνθεσης.
Ξεχωρίζουν τα: Passing Through, In Orbit, The Paradox Of The Flame
The Atlantic (2019)
Η τελευταία τους δουλειά, η οποία αν και συγκέντρωσε αρκετές αντιφατικές κριτικές, εμένα προσωπικά με κέρδισε και με το παραπάνω και με ταξίδεψε όπως δείχνει και το φανταστικό εξώφυλλό του. Λιγότερο πιασάρικο σε σχέση με το προηγούμενο, νομίζω ότι θέλει κάποιες ακροάσεις για να καταφέρει να το αφομοιώσει κάποιος. Η τριλογία της μεγάλης αντεπίθεσης που ξεκίνησε από το 2014 ολοκληρώθηκε και τώρα μένει να δούμε τι άλλο μας επιφυλάσσουν για το μέλλον οι Σουηδοί.
Ξεχωρίζουν τα: All I Have, A Secret Atlantis, Departure
Γιώργος Τερζάκης
