O Ian Fagan έχει γεννηθεί στο Βόρειο Yorkshire, στην Αγγλία, πριν από 41 χρόνια, παίζει κιθάρα και τραγουδάει. Όλη του οικογένεια ασχολείται με τη μουσική, ενώ το γεγονός ότι έχει άλλα πέντε μεγαλύτερα αδέλφια, τον έμπασε από νωρίς στη μουσική – σαν ακροατή πάντα – μια και οι μεγαλύτεροι έκαναν γρήγορα τις συστάσεις.
Διάβασα πέντε πράματα για το άλμπουμ αυτό. Η «Πεταλούδα» λοιπόν έχει κυκλοφορήσει ψηφιακά από το Σεπτέμβρη και, μια και στα χέρια μου κρατώ το άλμπουμ σε φυσική μορφή, χαίρομαι που βγαίνει και έτσι, για να πάρει τη θέση του στα ράφια. Όσον αφορά το ύφος τώρα, όσοι από σας αγαπάτε το απαλό Ροκ, τις όμορφες μελωδίες, το AOR και τα τραγούδια του αυτοκινήτου αλλά και του ραδιοφώνου, θα προσεγγίσετε άφοβα. Για τους υπόλοιπους φίλους που επιθυμούν μεγάλες κιθάρες και ΡΟΚ ενορχηστρώσεις, αυτό το άλμπουμ θα τους φανεί πολύ πιο «μαλακό», πλην όμως αυτό δεν μειώνει σε τίποτα την αξία των τραγουδιών.
Οι κιθάρες είναι κατά βάση ακουστικές/ηλεκτρικές χωρίς ιδιαίτερο γκάζι. Τα τύμπανα παίζουν σταθερά πράγματα και το μπάσο είναι το κλασσικό συνοδευτικό με τα όγδοα. Πλήκτρα και διάφορα εφέ κατά τη διάρκεια του δίσκου και πολύ όμορφα δεύτερα φωνητικά. Το “Nothing Anymore” είναι παρμένο από το “Electric Dreams”; Κι όμως θα μπορούσε άνετα να ανήκει εκεί! Θα μπορούσε να ανήκει στο προσωπικό υλικό του Peter Cetera, θα μπορούσε να είναι και Moody Blues, η γκάμα είναι τεράστια… Απ’ την άλλη, η πολύ όμορφη φωνή του Fagan σηκώνει τα τραγούδια, τους δίνει μια καψούρικη διάσταση, έτσι κι αλλιώς είναι το μοτίβο τους τέτοιο, και τα κάνει πολύ μα πολύ ευχάριστα στ’ αυτιά μας.
Στο “Cold Leaves” ακούμε κι ένα πέρασμα από τσέλο στην αρχή, το οποίο κολλάει άψογα με τις ακουστικές, πρόκειται για μια μπαλάντα στα πρότυπα των μεγάλων αμαρικάνικων συγκροτημάτων της δεκαετίας του ’70, είναι ένα κομμάτι που τραβιέται πολύ άνετα, ενώ το σόλο, με το slide να κάνει κουμάντο, ακούγεται πολύ φιλικό… Ωραία μελωδία, κοντά στα κομμάτια του Paul Young. Τρίλεπτα και τετράλεπτα κομμάτια όλα τους, συνίσταται ανεπιφύλακτα σε όλους τους φίλους/φίλες της μελωδίας, του Tom Petty και, βέβαια, σε όλους/όσους και όλες/όσες αγαπούν.
