Τρεις τυπάδες σπουδάζουν στο ίδιο κολέγιο στο Manchester… Παράλληλα με τις ένδο-σχολικές δραστηριότητές τους, ψάχνονται να παίξουν μουσική, ενώ γράφουν και δικά τους κομμάτια, πιστεύοντας ότι δεν μπορεί… κάποια στιγμή θα τα παίξουν μπροστά σε κόσμο και θα τα ηχογραφήσουν κιόλας.
Καταλήγουν να παίξουν μαζί. Το τρίο τραβάει την προσοχή της Rocksector, οι υπογραφές πέφτουν και το πρώτο άλμπουμ κυκλοφορεί. Τώρα, τι είναι αυτό το άλμπουμ… πόσο χρόνο έχετε στη διάθεσή σας;
Βρώμικος ήχος, με τις κιθάρες να ακούγονται με πολύ γκάζι, όχι τόσο προς το Μέταλ, όσο προς το Βαρύ Ροκ, ίσως ακόμα και το άπλυτο… Θέματα εύκολα και δύσκολα… Εκεί που ένα θέμα παίζεται χαλαρά, σκάει και κάτι σαν το riff του “The truth”… To μοτίβο μπορεί να είναι Sabbathικό, μπορεί να είναι και ψιλό-Prog, μπορεί να είναι κάτι από Stoner, μπορεί να είναι straight tempo, με φωνές και δεύτερα κοντά σε supeRock φόρμες. Τι, παίζουν οι Άγγλοι τέτοια; Ε, εσείς τι λέτε; Μια και τα γέννησαν όλα αυτά, δεν έχουν και το δικαίωμα να τα τιμούν;
“Ego” και η Progressive πλευρά παίρνει τα γκέμια… Μια παύση έτσι και μια αλλιώς και όλα τα όργανα μαζί και μετά μόνο μπάσο-τύμπανα. Τι έγινε, ρε μάγκα μου, πλάκωσαν οι Yes; Και μετά; Τι βρωμιά και ντιστορτίλα είναι αυτή;
Τον περασμένο Μάρτιο και Απρίλιο έδωσαν κάποιες συναυλίες στην Αγγλία… Το ιδιόρρυθμο στυλ τους χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό. Τον αυτό δρόμο ακολουθούμε κι εμείς. Καλή επιτυχία στα παιδιά.
