Όπως έκανα έτσι να βάλω το επόμενο άλμπουμ να παίξει για να γράψω… Πέφτει το μάτι μου πάνω στο λογότυπο… Fate! «Ρε, λες;»… Βγάζω το sleeve, διαβάζω… Ναι, είναι οι ίδιοι Fate, με τον Hank Shermann τότε, πίσω στα 1985. Βέβαια, από τότε μέχρι σήμερα, έχουν φάει τόνους μεταλλάξεων, αποχωρήσεων και εισόδων νέων μελών, πλην όμως δεν έχουν πάψει να γράφουν ενδιαφέροντα πράγματα. Μετά το “V” του 2006 επέστρεψαν πέρυσι με μια συλλογή και φέτος παίζει τούτο εδώ το άλμπουμ.
Κάργα Hard Rock, με μπόλικο AOR, μου έκανε κάτι σε Survivor όταν έσκασε το πρώτο τραγούδι, απ’ την άλλη πάλι επιλεγμένες διπλομποτιές (Seeds of terror) και ωραίες αργόσυρτες γέφυρες το κάνουν να ακούγεται ακόμα πιο πολυεπίπεδο. Η φωνή του καινούργιου (από το 2009) τραγουδιστή Dagfinn Joensen είναι AORική, δυνατή, σκληρή όταν πρέπει, ενώ Μεταλίζει κατά διαστήματα. Το ίδιο και οι συνθέσεις. Οι Fate το έχουν για πλάκα το Hard Rock, έτσι παίζουν μπάλα και σε Μέταλ χωράφια, προσεγγίζοντας τις παλιές δουλειές τους.
Jacob Hansen στη μίξη και κάπου εδώ παύουμε να αναρωτιόμαστε για το πώς ακούγεται ο δίσκος, σωστά; Μου αρέσουν πολύ τα πλήκτρα, είναι τελείως Liteforce! Πολύ ζόρικο παίξιμο απ’ όλα τα μέλη, ραδιοφωνικά τραγούδια και χιτάκια διάσπαρτα. Ο διακτινιστής έπιασε πάλι δουλειά, ακούμε το “All that I want” και ψάχνουμε το σωσιβιέ μπουφάν και εκείνα τα Nike με το κλιπ (ναι, αυτά που έβγαιναν σε άσπρο/κόκκινο και χρυσό/μαύρο)… Χαιρετίζουμε τους Δανούς και παίρνουμε κι εμείς μέρος στη γιορτή.
