Μία δεκαετία (σχεδόν) πέρασε από την τελευταία φορά που ακούσαμε νέο υλικό από τους Fates και το διάστημα αυτό είναι μεγάλο, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του prog ήχου. Στο μεσοδιάστημα, βέβαια, είχαμε διάφορα projects, solo προσπάθειες, συνεργασίες με παλιούς και αγαπημένους φίλους και φυσικά πολλά live (η χώρα μας δεν έμεινε παραπονούμενη). Ας δούμε, όμως, τι έχει να μας πει το “Darkness In A Different Light”…
Μην περιμένετε να σας πω ότι αποτελεί φυσική συνέχεια του “FWX”…9 χρόνια έχουν περάσει από τότε. Επίσης, δεν θυμίζει καθόλου και το τελευταίο πόνημα του Matheos με τον Arch (ίσως βέβαια με παρασύρει και η τελείως διαφορετική ατμόσφαιρα των δύο δίσκων). Βασικά, δεν μπορώ να πω ότι συγγενεύει με κάποιο από τα albums των Fates. Ίσως, σε σημεία έχει κάτι από τη μελαγχολία του “A Pleasant Shade of Grey”. Όπως έχει άλλωστε και στοιχεία από τις up tempo στιγμές του “Disconnected” και του “FWX”. Η νέα προσπάθεια των Fates είναι σαφέστατα progressive με μερικές «δύσπεπτες» μελωδίες (βλ. “Kneel and Obey”), με πολλές προσβάσιμες και γιατί όχι πιασάρικες συνθέσεις (βλ. “Firefly”, “Into The Black”) και τις γνώριμες μελαγχολικές αναζητήσεις του Matheos (βλ. “Lighthouse”). Πάντως, το 14-λεπτο κομμάτι που κλείνει το δίσκο, το “And Yet It Moves” είναι το πλέον ενδεικτικό δείγμα του δίσκου καθώς συγκεντρώνει διάφορα στοιχεία από όλες τις συνθέσεις του “Darkness…”.
Συνοψίζοντας, το “Darkness In A Different Light” είναι ποιοτικό, επιβλητικό, σε σημεία πειραματικό και φυσικά εξελίσσει τον ήχο των Fates. Είναι αυτό που περιμέναμε από τον Matheos το 2013…; Νομίζω πως ναι, αν και η συνεργασία του με τον Arch μου άφησε προσωπικά καλύτερες εντυπώσεις.
Highlight: Η φωνή του Alder δεν φτάνει πια τα επίπεδα του παρελθόντος. Το είχαμε διαπιστώσει στα live το ακούμε τώρα και στο studio. Ωστόσο, παραμένει ακόμη αξιοπρεπέστατη.
