Οι Firewind αλλάζουν κατεύθυνση και κινούνται περισσότερο προς το progressive metal, περισσότερο από κάθε άλλο άλμπουμ, ενώ παράλληλα φαίνεται πως απομακρύνονται από τις άμεσες μελωδίες που υπήρξαν κύριο χαρακτηριστικό τους μέχρι στιγμής. Οι συνθέσεις γίνονται πιο πολύπλοκες στην πλειοψηφία τους, ενώ δεν λείπουν και οι πειραματισμοί, όπως είναι η συνεργασία με τους Apocalyptica. Το έβδομο άλμπουμ του συγκροτήματος είναι αυτό που θα χρειαστεί τις περισσότερες ακροάσεις από κάθε προηγούμενο.
Σίγουρα, το να προκαλείς τον εαυτό σου και να προσπαθείς να κάνεις κάτι διαφορετικό είναι από μόνο του κάτι θετικό, αφού στον χώρο της τέχνης δείχνει πνεύμα ερευνητικό, δημιουργικό, ανικανοποίητο και ικανό για δημιουργία. Φυσικά, αυτό δεν είναι δυνατό να ικανοποιήσει τον κάθε αποδέκτη. Έτσι, θα πάρω θέση και θα καταλήξω ότι προσωπικά δεν μου αρέσει αυτή η εξέλιξη στον ήχο των Firewind. Νομίζω ότι δεν τους «πάει» και τόσο το πιο progressive στυλ του “Few Against Many” και ότι τους ταιριάζει πολύ περισσότερο η μελωδικότητα που είχαν καλλιεργήσει μέχρι το “Days Of Defiance”.
Πάντως, αυτό που είναι αδιαμφισβήτητο είναι η εξαιρετική απόδοση και ερμηνεία του Apollo στα φωνητικά που είναι πλούσια και επιβλητική όπως αρμόζει σε έναν metal τραγουδιστή. Από τις πιο heavy στιγμές του άλμπουμ μέχρι το εξαιρετικό “Edge Of A Dream” με τη συνοδεία των τσέλων των Apocalyptica και της κιθάρας του Gus, o τραγουδιστής δίνει ρέστα! Όχι πως υστερεί κανείς βέβαια… ο Bob Katsionis είναι ως συνήθως πανταχού παρόν με τα πλήκτρα του, ενώ σίγουρα θα έχει βάλει το χεράκι του και στις κιθάρες, ο Petros Christo δυνατός και ουσιαστικός, ο πρωτοεμφανιζόμενος Johan Nunez στα τύμπανα πυραυλοκίνητος, ενώ ο Gus καταθέτει για άλλη μια φορά το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του στην εξάχορδη.
Έτσι, προσωπικά θα ξεχωρίσω το “Edge Of A Dream” για την διαφορετικότητά του, τα “Losing My Mind” και “Glorious” που γεφυρώνουν τους μελωδικούς με τους progressive Firewind και τα “Destiny” και “Undying Fire” που θυμίζουν τα προηγούμενα άλμπουμ της μπάντας. Ελπίζω πάντως να επιστρέψουν στο στυλ που τους καθιέρωσε, ή τουλάχιστον εάν θέλουν να ακολουθήσουν πιο progressive δρόμους να μην παρακάμψουν εντελώς την μελωδική και πιασάρική τους πλευρά, που θεωρώ ότι τους ταιριάζει πάρα πολύ.
