Το πιο κομβικό σημείο στην ιστορία του συγκροτήματος σύμφωνα με τον Gus G, ο οποίος έφτασε στο σημείο να σκεφτεί ακόμα και την οριστική του διάλυση…
Πέμπτη αλλαγή τραγουδιστή στη δισκογραφική πορεία του συγκροτήματος και αποχώρηση του Bob Katsionis που αλλάζει τον ήχο των Firewind αποδυναμώνοντας τα πλήκτρα και τον γυρίζει στα πρώτα δυο άλμπουμ. Μάλιστα, η φωνή του Herbie Langhans θυμίζει περισσότερο τον πρώτο τραγουδιστή της μπάντας, Stephen Fredrick, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο πέρασε από το μικρόφωνο αυτά τα 20 χρόνια.
Το άλμπουμ ακούγεται φρέσκο και έχει πολύ ένταση. Ο Gus G είναι παντού γεμίζοντας τα τραγούδια με riffs και σόλο, πολλές φορές σαν να μην υπάρχει αύριο. Χαρακτηριστικό το γεγονός ότι πολλά από τα κομμάτια γράφτηκαν σε συνεργασία με τον Dennis Ward, όπως και στο προηγούμενο άλμπουμ “Immortals”. Και αυτά είναι που ξεχωρίζουν αμέσως με τις πρώτες ακροάσεις. Είναι το “Welcome To The Empire”, που ανοίγει το άλμπουμ και ξεκινάει με ένα εντελώς 80’s hard ‘n’heavy intro, ακολουθεί λίγο πιο prog φόρμα και γενικά είναι από τα πιο σύνθετα τραγούδια που έχει γράψει το συγκρότημα. Το “Breakaway” με το riff-στραμπούληγμα στα δάχτυλα και τα ατελείωτα σόλο, το οποίο αρχικά προοριζόταν για instrumental σε σόλο άλμπουμ του Gus. Το “Space Cowboy”, μέρος της τριλογίας για τη ζωή ενός αστροναύτη σε αποστολή στο διάστημα.
Η επιστροφή προς τον πιο heavy ήχο ταιριάζει πάρα πολύ στη μπάντα και ειλικρινά ακούγοντας το “Firewid” δεν ένοιωσα ότι κάτι λείπει. Θα αξιολογούσα αυτό το άλμπουμ σαν το καλύτερο των Firewind μετά την εποχή του Apollo και τα δυο τεράστια “The Premonition” και “Allegiance” κάτι που αποκτά ιδιαίτερη σημασία λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες κάτω από τις οποίες σφυρηλατήθηκε. Ο Gus πήρε την κατάσταση στα χέρια του και πολύ καλά έκανε.
Ανυπομονώ για την επιστροφή του γκρουπ στη σκηνή, όπου τα πράγματα θα είναι διαφορετικά με μόνο μια κιθάρα και προηχογραφημένα μέρη. Αυτό ακριβώς όμως θα είναι και μια ιδανική ευκαιρία για να ανασυρθούν παλιότερα τραγούδια από τη φαρέτρα των Firewind.