5 χρόνια είχαν να παίξουν οι Firewind στην Αθήνα και η επιστροφή τους συνδυάστηκε με την 20η επέτειο από την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ τους “Between Heaven And Hell”, ενώ παράλληλα ήταν η πρώτη τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους ως τετράδα και με τον καινούριο τους τραγουδιστή Herbie Langhans.
Καταρχάς να ξεκινήσουμε για το ασυνήθιστο για τα ελληνικά δεδομένα meet & greet περίπου 2 ώρες πριν από τη συναυλία με τους οπαδούς να συρρέουν με αφίσες, CD, βινύλια, ακόμα και κιθάρες για υπογραφή και selfies με το συγκρότημα. Κατά τις 10 οι τέσσερις πλέον Firewind έκαναν την εμφάνισή τους στη σκηνή του Gagarin μπροστά σε 800 άτομα. Αυτό που φάνηκε αμέσως είναι ότι ο Herbie είναι αναμφισβήτητα ο… ψηλότερος frontman που είχαν ποτέ, αργότερα φάνηκε πως είναι και από τους καλύτερους.
Οι Firewind με τη νέα τους σύνθεση ήταν σε φόρμα, ενώ δεν ακουγόταν να λείπει κάτι συγκριτικά με τις προηγούμενες εμφανίσεις τους ως κουιντέτο. Η ενέργεια και το πάθος πάνω στη σκηνή ξεχείλιζαν, ενώ σε αυτό σίγουρα βοηθούσε ο παλμός που έδινε το κοινό που ανταποκρίθηκε πολύ θετικά καθ’ όλη τη διάρκεια του live. Ο μπόλικος κόσμος που είχε γεμίσει την «πλατεία» χτυπιόταν, τραγουδούσε, χόρευε στα περισσότερα τραγούδια, ενώ πολύ θετικό το γεγονός η δυναμική η παρουσία νεολαίας. Δυστυχώς, οι υποδομές κλιματισμού του χώρου δοκιμάστηκαν με τη ζέστη να είναι έντονη κάτω, ενώ πάνω, που ούτως ή άλλως είχε λιγότερο κόσμο, η κατάσταση ήταν πολύ καλύτερη.
Ο «μαέστρος» Gus G ήταν σε μεγάλα κέφια, έβγαινε στη σέντρα για τα σόλο του εντυπωσιάζοντας το κοινό και τους οπαδούς του που τον αποθέωναν παίζοντας με χαρακτηριστική άνεση και μοιράζοντας χαμόγελα. Ο Herbie, που σαν νέος τραγουδιστής μοιραία συγκέντρωνε την περισσότερη προσοχή επάνω του, ήταν εξαιρετικός και δικαίωσε την επιλογή του, αφού από όσο ακούσαμε μπορεί να αποδώσει ικανοποιητικά υλικό από όλες τις περιόδους και όλους του προκατόχους του, έχει καλή σκηνική παρουσία, είναι επικοινωνιακός, ξέρει να χορεύει και… λέει και ανέκδοτα! Ιδανικός showman. Στα τύμπανα ο πυροβολητής Jo Nunez από θέση υπερυψωμένη –που ως γνωστόν δίνει πλεονέκτημα- κεραυνοβολούσε με ταχύτητα και ακρίβεια, ενώ στο μπάσο η «ήρεμη δύναμη» Petros Christo κρατούσε στέρεη τη βάση του ουρανοξύστη των Firewind.
Παρόλο τον επετειακό χαρακτήρα της συναυλίας, το τελευταίο άλμπουμ “Firewind”ήταν αυτό που κατείχε την μερίδα του λέοντος, το “Immortals” εκπροσωπήθηκε από τρία τραγούδια, ενώ από το “Forged By Fire” δεν ακούστηκε τίποτα, έτσι για να παραπονεθώ που δεν άκουσα το “Tyranny”. Επίσης, η συνολική διάρκεια της μιας ώρας και σαράντα πέντε λεπτών θα μπορούσε να θεωρηθεί μικρή. Όμως, αντιπαραβάλλοντας την ένταση και την ενέργεια του show, ίσως τελικά να ήταν αρκετή. Το κοινό με εντυπωσίασε διότι εκτός από την υπακοή στα «παραγγέλματα» του Herbie, τραγουδούσε έξω καρδιά τα περισσότερα από τα τραγούδια, παίρνοντας αρκετές ασίστ από τον τραγουδιστή και υπερφορτώνοντας (“Overdrive”) ακόμα περισσότερο την τούρμπο μπάντα. Αξία διαχρονική το “Break Away”, ένα από τα πιο καινούρια κομμάτια που αποδεικνύεται από τα πιο πορωτικά στο σετ και με το πιο μεγάλο σόλο, που περνάει από Blackmore, EVH και Gilbert σε περίπου ένα λεπτό.
Άξιο αναφοράς και η παρουσία του Bob Katsionis στον χώρο, που έβλεπε τους πρώην συμπαίχτες του στους Firewind, στους οποίους σαφέστατα έχει αφήσει και το δικό του στίγμα. Πάντως, το τετραμελές φορμά φαίνεται να ταιριάζει και να δίνει μια διαφορετική δυναμική στα τραγούδια και την απόδοση της μπάντας. Στο κλείσιμο με το “Falling To Pieces” είδαμε μέχρι και “crowd surfing”, θα έχουμε να το λέμε αυτό μέχρι την επόμενη φορά, που ελπίζω να έρθει πιο σύντομα.
Γιάννης Δόλας
Welcome to the Empire, I Am The Anger, Head Up High, Devour, Destination Forever, Orbitual Sunrise, , World On Fire, Drum solo, The Fire And The Fury, Ode To Leonidas, Overdrive, Mercenary Man, Lady of 1000 Sorrows, Break Away, Between Heaven And Hell, Rising Fire, Maniac
Allegiance, Hands Of Time, Few Against Many, Falling To Pieces
