Δεκατρείς ημέρες μετά την κυκλοφορία του “Omerta” έχουμε άλλον ένα δίσκο με το όνομα του Mike Portnoy πίσω από τα ντραμς. Αυτή τη φορά σε έναν δίσκο με μοντέρνο prog rock ήχο. Πρώτα από όλα η μπάντα λέγεται Flying Colors και ξεχειλίζει με ταλέντο. Πέρα από τον Mike Portnoy (ex-Dream Theater), έχουμε τον Steve Morse (Deep Purple, Dixie Dregs, Kansas), τον Neal Morse (ex-Spock’s Beard, Transatlantic), τον Dave LaRue (Dixie Dregs, Planet X) τον Casey McPherson (Alpha Rev) και στην παραγωγή είναι Peter Collins ο οποιος έχει επιβλέψει αρκετά άλμπουμ των Rush και των Queensryche. Μετά από μια εβδομάδα στο στούντιο έχουμε στα χέρια μας τον πρώτο δίσκο αυτού του project.
Από τα ονόματα και μόνο θα περιμέναμε το άλμπουμ να είναι γεμάτο με εκπληκτική μουσική. Και σε γενικές γραμμές ισχύει αυτό. Για να έχετε από πριν μια εικόνα για το δίσκο συνδυάστε τον ήχο των Yes, με τον ήχο των Genesis με την κλασική σύνθεση και σε σημεία λίγο από τους pop ήχους των Beatles. Δηλαδή υπάρχουν σημεία με πιο prog-jazz ήχους αλλά υπάρχουν και τα πιο brit pop σημεία που κάνουν τα κομμάτια πιο εύκολα στην ακρόαση.
Τα “Shoulda, Coulda, Woulda” και “All Falls Down” είναι τα κομμάτια που συνδυάζουν τα heavy στοιχεία με το progressive rock. Εξαιρετική δουλειά στα drums από τον Portnoy και εντυπωσιακές κιθάρες. Αυτό που είναι εξαιρετικό σε όλο τον δίσκο ακόμα και στις πιο μέτριες στιγμές του δίσκου (όπως το “Everything Changes”) είναι το μπάσο. Εκπληκτική δουλειά από τον κύριο LaRue.
Η φωνή του ΜcPherson δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Έχει την στάνταρ φωνή που θα ακούσετε σε οποιαδήποτε Brit pop μπάντα. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό μιας και σε συνδυασμό με τα δεύτερα από τον Neal Morse κάνουν τον δίσκο πολύ ευχάριστο και καθόλου κουραστικό.
Αυτό είναι και το μειονέκτημα στο άλμπουμ. Μπορεί να είναι εύκολα ακροάσιμο αλλά οι περισσότερες μελωδικές γραμμές είναι γνωστές και από αυτούς τους μουσικούς θα περίμενα το κάτι παραπάνω. Παρόλα αυτά είναι ένας αρκετά καλός πρώτος δίσκος και σίγουρα η μια βδομάδα που βρέθηκαν οι μουσικοί για να γράψουν δεν ήταν αρκετή για να ικανοποιήσουν όλες τις απαιτήσεις.
Ας ελπίσουμε να μην είναι project-πυροτέχνημα και στον επόμενο δίσκο η μπάντα να μπορέσει να δουλέψει για περισσότερο καιρό για να δημιουργήσουν ένα δίσκο πραγματικά αριστούργημα όπως ξέρουμε ότι μπορούν να κάνουν.
