Οι Foo Fighters ανήκουν στην κατηγορία καλλιτεχνών που αποφάσισαν να αναβάλουν τη νέα τους κυκλοφορία, εν προκειμένω το «Medicine at Midnight», που είχε αρχικά προβλεφθεί για το 2020, τελικά όμως κατέληξαν κι εκείνοι στην παραδοχή ότι με το χρονοδιάγραμμα επιστροφής στην «κανονικότητα» να μεταβάλλεται συνεχώς, καλό είναι να βγει ο δίσκος, κι ας φαντάζουν οι προωθητικές περιοδείες ακόμη μακρινές.
Διστάζω να γράψω μια αρνητική κριτική για τους Foo Fighters, διότι είναι από τα συγκροτήματα που δημιουργούν συμπαθητικούς, απλούς, «meat and potatoes», guitar-driven rock δίσκους, με συνέπεια που είναι δυσεύρετη και ουδόλως αυτονόητη στις μέρες μας. Ωστόσο, μετά το πολύ καλό «Wasting Light» του 2011, υπάρχει ένας κορεσμός. Το «Sonic Highways» είχε τρομερό ενδιαφέρον ως τηλεοπτική σειρά ντοκιμαντέρ αλλά όχι τόσο ως album, ενώ μάλλον απαρατήρητο πέρασε το «Concrete and Gold» του 2017.
Στο «Medicine at Midnight» ο Dave Grohl εμφανίζεται κάπως συγκρατημένος, μένοντας σε χαμηλές ταχύτητες, ενώ και το παίξιμο του δεύτερου πυλώνα του συγκροτήματος, του Taylor Hawkins, είναι και αυτό πιο λιτό και λιγότερο επιθετικό σε σχέση με το παρελθόν. Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός πως το μάλλον καλύτερο τραγούδι του album είναι το μελαγχολικό, κατά κύριο λόγο ακουστικό, «Waiting on a War», εμπνευσμένο από μια συζήτηση του Grohl με την κόρη του, άντε και το κλείσιμο με το «Love Dies Young».
