Ο Καναδάς μας έχει χαρίσει απλόχερα σπουδαίες μπάντες σε όλα τα παρακλάδια του Rock και όπως φαίνεται από το ντεμπούτο αυτών εδώ βρήκαμε άλλη μία.
Το πρώτο πράγμα που διαπιστώνει κανείς ακούγοντας το άλμπουμ είναι πως οι Freeways έχουν μικρή σχέση με το NWOBHM που αναφέρει το δελτίο τύπου. Θα έλεγα πως είναι ένα συγκρότημα που μουσικά αναδύει ένα άρωμα ‘70s με ένα ‘80s attitude. Ακούγοντάς τους το πρώτο όνομα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν οι Wishbone Ash, τόσο από το ηχόχρωμα του τραγουδιστή, όσο και από το στυλ των περισσότερων τραγουδιών. Στις μόλις 7 συνθέσεις ξεδιπλώνουν τις αρετές και τις ικανότητες τους να συνθέτουν τραγούδια ελεύθεροι από περιορισμούς και στεγανά που ορίζονται μόνο από την έμπνευση των δημιουργών.
Ειδικά στις κιθάρες μου δίνεται η εντύπωση ότι οι ηχογράφηση ήταν ένα τζαμάρισμα με τους παίκτες να αλληλοσυμπληρωνονται και να επεκτείνουν τις ιδέες τους ελεύθερα προς κάθε κατεύθυνση, πιστοί στο πνεύμα των παλιοροκάδων των 70s που οι Freeways έχουν για ευαγγέλιο.
Η παραγωγή είναι άψογη, φρέσκια και μοντέρνα. Τα τραγούδια που ξεχώρισα αμέσως ήταν το “Just Survival”, που μου θύμισε Scorpions, το “Battered & Bruised” με το υπέροχο πέρασμα με τις ακουστικές και το πιο blues “Time Is No Excuse”, που είναι γεμάτο συναίσθημα με την κιθάρα να σε στοιχειώνει.
