Όταν ένα συγκρότημα συνδυάζει την τραχύτητα του Μέταλ με πολύ πιασάρικες μελωδίες και ραδιοφωνικά χιτ, έχει την αμέριστη συμπάθειά μου! Οι τόνοι μελωδίας που βγαίνουν από αυτό το δισκάκι θα σας φανούν σαν μια σταγόνα μόλις, όταν τελειώσει ο δίσκος και όσο κι αν ακούγεται περίεργο ή ακόμα και τρελό αυτό, πρόκειται για αναγκαίο κακό. Μόνο με μια τέτοια υπερβολή μπορώ να τονίσω την πραγματικότητα. Με το καλημέρα και το “Broken Dreams” μπήκε στο προσκήνιο ένα συγκρότημα με όμορφες συνθέσεις και «εύκολα» ρεφρέν. Να πω την αμαρτία μου, μου φαινόταν λίγο πίσω η φωνή στην αρχή, ένα κλικ μόνο, αλλά μου φαινόταν και ψαχνόμουν αν θα συνηθίσω ή όχι. Ναι, εννοείται ότι το συνήθισα, το φρόντισαν αυτό τα εξαιρετικά φωνητικά του Mike Andersson (Cloudscape), ο οποίος διαθέτει μια τρομερή χροιά, ενώ και τα δεύτερα είναι φοβερά! Να συστήσω και τα υπόλοιπα μέλη εδώ και να προειδοποιήσω ότι έχουμε να κάνουμε με υπέρ-ομάδα. Στο μπάσο συναντάμε τον Tommy Larsson (ex-Heed) και όσο για κιθάρες και τύμπανα… Stefan Rosqvist και Stefan Elmgren (Hammefall) στα εξάχορδα, για να κλείσουμε με έναν από τους πιο εκκωφαντικούς drummer στο σκληρό ήχο, έναν παιχταρά με θητεία σε Malmsteen και Hammerfall, τον κ. Anders Johansson. Φύγαμε!
“A Night To Remember” και θα πάθετε με το ρεφρέν! Αυτά είναι μελωδικά μέρη, αυτά είναι «Οουόου, ουόου», αυτά είναι που θέλουμε να ακούμε! Είμαι σίγουρος πως ο τιτάνας Dennis Ward θα ρωτούσε όσους γνώριζε για πολλά από τα τραγούδια. «Εεε, μήπως είναι δικά μου αυτά εδώ»; Είπαμε, όταν παίζουν οι Σουηδοί, όλοι οι άλλοι μαζεύονται και ακούνε. Τέλος! Το είδαμε με τους Grand Illusion (προσκυνώ σας, πανμέγιστοι!), το είδαμε με τους Grand Design (και εσάς προσκυνώ και εσάς!), το βλέπουμε (και το ακούμε, εντάξει, δεν το ξεχνάω) και μ’ αυτούς εδώ. Πέρα από πάθος και το άρτιο παίξιμο, υπάρχει μεγάλος ενθουσιασμός στο γκρουπ και αυτό βγαίνει και στα τραγούδια.
Μάρτυράς μας για τα παραπάνω ένα από τα καλύτερα κομμάτια που άκουσα φέτος, το “Whispers”. Καταπληκτική Powerιά, με το τρέξιμο να ξεπερνιέται μόνο από τη μελωδία. Η κομματάρα αυτή ακολουθείται κατά πόδας από μια γλυκύτατη μπαλάντα (Smile At The World), τίγκα στα φωνητικά και τις ακουστικές συγχορδίες. Τίποτα ιδιαίτερο, όσον αφορά τη δομή, πρόκειται όμως για ένα κομμάτι που θα αγαπήσετε. Αν πάλι γουστάρετε τα συμφωνικά AOR θέματα, πάρτε κι ένα “Visions” και θαυμάστε δομή και ενορχήστρωση. Κι αν επιθυμείτε μόνο πόζα, το “Course Of Life”, με το πρόστυχο θέμα στην κιθάρα και το στιβαρό rhythm section, εγγυάται για την ανασφάλειά σας…
Γεμάτο τραγουδάρες το άλμπουμ, είναι πρακτικά αδύνατο να μην αρέσει στους φίλους του μελωδικού σκληρού Ροκ/Μέταλ. Είναι φροντισμένο, εμπνευσμένο, είναι ενέσιμα και μάλιστα υποδόρια γουστόζικο… Είναι στο DNA του να μας αρέσει και στο δικό μας να το ακούμε. Ανυπομονώ από τώρα για το τρίτο άλμπουμ τους.
