Καλώς τους! Τα είχαμε δει τα Εγγλεζάκια στο High Voltage και καμαρώναμε. Metal αλλά και Βαρύ Ροκ αλλά και ωραίο ύφος. Το άλμπουμ αυτό το είχαν κυκλοφορήσει μόνοι τους το 2010, τώρα όμως μιλάμε για Frontiers και παγκόσμια διανομή, οπότε το κοντέρ μετράει από το μηδέν και πάλι. Το “Disappear again” είναι Μεταλλικό και το “Don’t follow” είναι βρώμικο Ροκάκι. Τσεκάρετε και το video για το εν λόγω, είναι Θούπερ! Δεν είναι τυχαίο που ο Joe Elliott τους θεωρεί μια από τις καλύτερες καινούργιες μπάντες, το αξίζουν πραγματικά. Είναι τεχνίτες στη μουσική τους και ξέρουν να δένουν τα βαριά riff με τη Ροκ αισθητική.
“Voodoo me” και το κιθαριστικό μέρος εξιτάρει για να έλθει η φωνάρα και να τα τσακίσει όλα. Πάρτε γρέζι, πάρτε εκφραστικότητα και λιώστε! Μιλάμε για πολλά κιλά… Και μια και αναφερθήκαμε στα υπέρβαρα, μπουκάρει το “Fear alone”. Μπορεί και η πιο μαμάτη σύνθεση του δίσκου, με τις κιθάρες να σκίζουν το ανοξείδωτο σα βούτυρο! Αυτή είναι η καφρίλα που γουστάρουμε!
Από την άλλη μεριά, το συγκρότημα ξεδιπλώνει όλα τα ατού του κατά τη διάρκεια του άλμπουμ. Η μπαλάντα “Our peace someday” είναι κρυστάλλινη αλλά και βραχνή, με ένα διαφορετικό ρεφρέν, πιο αγέρωχο, πιο βαρβάτο.
Οκτώ λεπτά και κάτι κρατάει το “Desert suicide” αλλά τα αξίζει τα λεπτά του. Βάναυσο, βασανιστικό κατά διαστήματα, με κιθάρες Vai και ένα σόλο για πολλά βραβεία!
Δεν νομίζω ότι θα μπορούσαμε να ζητήσουμε περισσότερα. Πρόκειται σίγουρα για ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα των τελευταίων ετών και ένα άλμπουμ που θα μας απασχολήσει άνετα όταν θα ξεχωρίζουμε τα καλύτερα της χρονιάς. Με το δεξί οι τυπάδες και εύκολα μάλιστα!
