40 χρόνια Metal Hammer. 40 χρόνια Kai Hansen. Δεν ξέρω αν αυτό είναι μια διαβολεμένη σύμπτωση ή όχι αλλά σίγουρα ήταν η ιδανική σύμπτωση για μια μεγάλη γιορτή. Έκλεισε λοιπόν τα 40 χρόνια το μακροβιότερο περιοδικό για την σκληρή μουσική στην Ελλάδα και αυτό δεν είναι κάτι το τυχαίο. Γενιές ολόκληρες έχουν μεγαλώσει διαβάζοντάς το.
Έτσι λοιπόν το περιοδικό αποφάσισε να το γιορτάσει φέρνοντας στην Ελλάδα για δύο συναυλίες τους Gamma Ray. Ναι, μπορεί οι ακτίνες να μην έχουν δώσει σημεία γραφής εδώ και δέκα χρόνια. Ναι, μπορεί χθες εκτός από τον Kai να είδαμε μόνο τον Dirk Schlachter από την αρχική σύνθεση, αλλά ελάχιστη σημασία έπαιξαν όλα αυτά, μιας και κάθε εμφάνιση του σχήματος είναι ένα μεγάλο πάρτι.
Μαζί τους δύο Ελληνικά σχήματα με ολόφρεσκες κυκλοφορίες στην φαρέτρα τους. Οι Αθηναίοι Desert Near The End και οι Βολιώτες Silent Winter. Όλα έδειχναν ότι η τελευταία, για μένα, συναυλία της χρονιάς θα ήταν πολύ δυνατή και έξω δεν έπεσα.
Από νωρίς είχε σχηματιστεί μεγάλη ουρά έξω από το Floyd. Το Metal Hammer άκουσε την απαίτηση του κόσμου που αφού έκανε sold out την αρχική τοποθεσία οδήγησε τους διοργανωτές στην μετακίνηση σε έναν μεγαλύτερο χώρο. Δεν ξέρω αν και αυτός ο χώρος έγινε sold out αλλά σίγουρα ήταν πολύς ο λαός. Μπορεί ο καιρός να έπαιξε λίγο με τα νεύρα μας μιας και στην μια ώρα που περίμενα απ’ έξω ψιχάλισε 2 φορές αλλά χαλάλι.
8 άνοιξαν οι πόρτες και λίγο μετά, όχι στις 8 και μισή που είχε ανακοινωθεί, βγήκαν στην σκηνή οι Desert Near The End. Το σχήμα το είχα ξαναδεί ζωντανά πριν κάποια χρόνια, αν δεν κάνω λάθος στο Γαλάτσι, και από τότε είχα τις καλύτερες εντυπώσεις. Μπορεί το τεχνικό power thrash τους να μην είναι και το πιο βατό ή να το θέσω σωστά το πιο εύπεπτο είδος, όμως τα παιδιά το έχουν πραγματικά.
Στον χρόνο που διέθεταν μας παρουσίασαν συνθέσεις από την πολυπληθή δισκογραφία τους, 6 πλήρη άλμπουμ παρακαλώ, αν και η αλήθεια είναι ότι λόγο του ότι οι συνθέσεις τους είναι σχετικά μακροσκελείς δεν μπόρεσαν να παίξουν και πάρα πολλές. Όπως όμως και να έχει πιστεύω ότι στάθηκαν στο ύψος της περίστασης και σίγουρα μου έδωσαν το ερέθισμα να ακούσω το φρέσκο τους άλμπουμ “Tides Of Time” μόλις αυτό πέσει στα χέρια μου.
Γρήγορη αλλαγή εξοπλισμού επί σκηνής και σειρά των Silent Winter που ήταν και πιο κοντά ηχητικά με τους headliner της βραδιάς. Το σχήμα έχει πρόσφατα, λιγότερο από ένα μήνα, κυκλοφορήσει το εξαιρετικό “Utopia” οπότε ήθελα πολύ να ακούσω ζωντανά συνθέσεις μέσα από αυτό.
Όπως και έγινε. 4 από τις 6 συνθέσεις που παρουσίασαν ήταν από αυτό το άλμπουμ. Το setlist ήταν δυστυχώς κουτσουρεμένο κατά δύο κομμάτια σε σχέση με αυτό της Θεσσαλονίκης για να τηρηθεί το πρόγραμμα. Χαλάλι.
Τους Silent Winter τους έχω δει αρκετές φορές σε διάφορους χώρους και μπορώ να πω ότι κάθε φορά είναι και καλύτεροι. Το σερί δεν χάθηκε χθες. Ο κόσμος είχε καλή ανταπόκριση στα νέα κομμάτια που ήδη δείχνει να τα έχει αγαπήσει. Περιμένουμε πλέον την παρουσίαση του δίσκου ζωντανά. Σύντομα.
Σειρά όμως για το κυρίως πιάτο και τον αγέραστο Kai Hansen. Μα τι στο καλό αυτός ο άνθρωπος; Έχει βρει την πηγή της νεότητας; Όπως και να έχει η εμφάνιση αυτή ήταν άκρως επετειακή. Στην τελική το σχήμα έχει να μας δώσει νέο υλικό πολύ καιρό, άρα δεν υπήρχε λόγος να δοθεί βάση σε κάποιον πρόσφατο δίσκο. Έτσι λοιπόν είχαμε μια καλή διασπορά σχεδόν σε όλους τους δίσκους με το “Heading For Tomorrow” να εκπροσωπείται από 3 συνθέσεις, αλλά και το “Land Of The Free II” να αστράπτει δια της απουσίας του.
Αυτά όμως είναι τεχνικές λεπτομέρειες. Μετά την κλασσική εισαγωγή το σχήμα μπήκε με το καταιγιστικό “Land Of The Free” μόνο για να ακολουθήσει το ακόμα πιο γρήγορο “Last Before The Storm”. Ακολούθησαν δύο συνθέσεις από το τελευταίο άλμπουμ του σχήματος “Empire Of The Undead” για να ξανακάνουμε βουτιά στο παρελθόν.
Κάπως έτσι κύλισε όλη η βραδιά και όταν έχεις τόσο εκτεταμένη δισκογραφία δεδομένα θα αδικήσεις κάποιες συνθέσεις σου, εκτός αν θες να παίζεις 3-4 ώρες σερί. Καλή εντύπωση μου έκανε ο νέος, σχετικά, τραγουδιστής του σχήματος Frank Beck ο οποίος μαζί με τον Kai συμπλήρωναν πολύ έξυπνα ο ένας τον άλλον. Παράλληλα είδαμε και σαν δανεική μεταγραφή στο ρόλο της άλλη κιθάρας τον Kasperi Heikkinen από τους Beast In Black.
Το πρώτο μέρος της συναυλίας έκλεισε με το αγαπητό “Somewhere Out In Space”. Ενώ το συγκρότημα έπαιρνε της ανάσες του στην σκηνή ανέβηκαν ο Κώστας Χρονόπουλος μαζί με τον Χάκο Περβανίδη λέγοντας δύο κουβέντες για την γιορτή του περιοδικού αλλά και για τον Kai Hansen στον οποίο και δόθηκε μάλιστα τιμητική πλακέτα. Δεν νομίζω ότι υπήρξε άνθρωπος μέσα στο μαγαζί που να μην συμφώνησε με το ότι είπε ο Κώστας.
Το συγκρότημα επέστρεψε στην σκηνή για τους τίτλους τέλους με τα “Heading For Tomorrow” και “Send Me A Sign” και κάπως έτσι έκλεισε αυτή η γιορτή της μουσικής. Εγώ προσωπικά θα ευχηθώ το Metal Hammer να γιορτάσει τόσα και άλλα τόσα χρόνια και να συνεχίσει να προσφέρει με τον τρόπο του στην αγαπημένη μας μουσική.
Μιχάλης Νταλάκος
φωτο: Πέτρος Παπαπέτρος
