Gary Hughes Waterside

Είτε το πιστεύετε είτε όχι, πέρασαν 14 ολόκληρα χρόνια από το τελευταίο προσωπικό album του Gary Hughes. Στο μεσοδιάστημα, ο παραγωγικότατος καλλιτέχνης είχε φροντίσει να γεμίσει το κενό με συνεχόμενες κυκλοφορίες από τους Ten και έτσι δε νομίζω ότι υπήρχε έστω και ένας που να συνειδητοποίησε το μεγάλο αυτό διάστημα μεταξύ των προσωπικών δίσκων του Hughes. Υπάρχει, βέβαια, και ένας επιπλέον λόγος. Είναι συχνά δύσκολο να διακρίνεις τις αμιγώς δουλειές από τις αντίστοιχες των Ten καθώς μιλάμε για ένα πάνω-κάτω συναφές συνθετικό επίπεδο. Το βασικό χαρακτηριστικό όλων είναι πάντα η ποιότητα. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο και το “Waterside” δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.

Η γνώριμη, «ζεστή» φωνή του Hughes σε συνδυασμό με το κλασικό στυλ σύνθεσης (βασισμένο ως επί το πλείστον στο πιάνο) δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης για το τι είναι αυτό που ακούς. Ο Hughes έχει το δικό του ύφος συνδυάζοντας άψογα το μελωδικό rock με κάποιες πομπώδεις αναφορές θυμίζοντας κλασικά Magnum ενώ η κυριαρχία των mid-tempo τραγουδιών μπορεί να λειτουργεί αποτρεπτικά για μερικούς εγώ πάντως βάζω θετικό πρόσημο σε αυτές. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν up tempo συνθέσεις (π.χ. “Save My Soul”, “Seduce Me”) αλλά η ουσία είναι ότι ο Hughes αποδεικνύει ξανά πόσο ταλαντούχος μουσικός είναι. Επιπλέον, θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφέραμε ότι στο δίσκο συμμετέχουν και ορισμένα μέλη των Ten: οι Darrel Treece-Birch και Dann Rosingana. Οπότε είναι φυσιολογικές οι όποιες παραπομπές στο βρετανικό σχήμα.

Στο δια ταύτα, το “Waterside” είναι μία ακόμη ποιοτική δουλειά από τον Hughes. Σίγουρα δεν θα του φέρει νέους οπαδούς αλλά θα χαροποιήσει τους ήδη υπάρχοντες fans. Ειδικά στην εποχή μας, αυτό είναι πολύ θετικό και δεν θα πρέπει να το προσπερνάμε αβίαστα.

Highlight: Είναι σχεδόν απίστευτη η παραγωγικότητα αλλά και η ποιότητα του Gary Hughes…μιλάμε για σχεδόν 30 επίσημες κυκλοφορίες με νέο υλικό σε ισάριθμα σχεδόν χρόνια καριέρας. Απίστευτα πράγματα.