O Gary Moore δε θα ξαναεμφανιστεί στο festival του Montreux. Έτσι επέλεξε Κάποιος εκεί ψηλά. Το ιστορικό festival έχασε από την αίγλη του όπως έχασε και η ίδια η μουσική.  Η αλήθεια είναι ότι προσωπικά, κάθε χρόνο περίμενα την κυκλοφορία της εμφάνισης του μεγάλου εκλιπόντα στο festival αυτό κάθε προηγούμενης χρονιάς. Φέτος όμως οι λόγοι είναι πολλοί περισσότεροι. Εκτός του festival του Montreux, είναι και μία από τις τελευταίες ζωντανές εμφανίσεις του Gary Moore και γι αυτό και μόνο, αυτή η κυκλοφορία έχει τεράστια αξία.

Για τις τελευταίες εμφανίσεις του μεγάλου απόντα για το 2011, ακούστηκαν πολλά και δυσμενή σχόλια, ειδικά γι αυτή του “High Voltage Festival” λίγες μέρες μετά από αυτή εδώ. Να πω κάτι; Δε μ’ ενδιαφέρει καθόλου. Δεν περίμενα το 2010 ή το ’11 για να αποφασίσω τι σημαίνει για μένα αλλά και για τη μουσική ο Gary Moore. Ναι, το “Empty Rooms” το έχω ακούσει και σε καλύτερη εκτέλεση, ναι, ο Gary Moore λίγο πριν κλείσει τα 60 του χρόνια, φάλτσαρε και λίγο. Και λοιπόν;  Εδώ επιπλέον, έχουμε ένα set list το οποίο όλοι επιθυμούσαν ν’ ακούσουν. Τα κομμάτια που έγραψαν ιστορία στα 80’ς. “Over The Hills And Far Away”, “Military Man”, “Blood Of Emeralds”, “Out In The Fields” και τόσα άλλα… Τη blues εποχή του δε, εκπροσωπεί μόνο το “Walking By Myself”. Υπάρχουν επίσης τρία πραγματικά εξαιρετικά ολοκαίνουργια κομμάτια που πιθανότατα να προορίζονταν για το επόμενο studio album του. Λέγονται “Days Of Heroes”, “Where Are You Now?” και “Oh Wild One”, με το πρώτο εκ των οποίων να …παραείναι εξαιρετικό και θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται στα “Wild Frontier” ή “After The War”.

Δίπλα στον Gary Moore εδώ, επανέρχεται ο πολύς Neil Carter, παρουσία η οποία δεν περνάει απαρατήρητη, ενώ η συναυλία συνολικά ακούγεται αρκετά ικανοποιητικά, αν σκεφτεί κανείς ότι τα κομμάτια αυτά, μόνο που δεν τα είχε αποκυρήξει την τελευταία εικοσαετία.

Η απόκτηση αυτού του c.d., όπως και του αντίστοιχου DVD είναι επιβεβλημένες, τόσο ως φόρος τιμής σε έναν από τους σπουδαιότερους μουσικούς που έχουν ποτέ εμφανιστεί, όσο και ως προς το συναίσθημα που πηγάζει από κάθε νότα που ακούγεται σ’ αυτό.

Ο Gary Moore μας άφησε μια τεράστια κληρονομιά την οποία πρέπει να σεβαστούμε αλλά και να μεταδώσουμε στις νεώτερες γενιές που δυστυχώς ολοένα και τις σπρώχνουν στα mp3, για να “αγαπάνε” καλλιτέχνες δίχως πρόσωπο και έργα χωρίς artwork…R.I.P.
 

Tags