Επειδή οι δισκογραφικές είναι ξεφτιλισμένες και δεν στέλνουν promo δισκάκια πια, αυτό που πολλές φορές αντικρίζουμε είναι ένα «κομμένο» CD, με τον τίτλο και τα τραγούδια γραμμένα με στυλό ή μαρκαδόρο, από τον ήρωα που αναλαμβάνει να τα κατεβάζει από τα επίσημα πεδία των εν λόγω εταιρειών. Επειδή η κουβέντα αυτή είναι ατελείωτη, το κόβω εδώ και πάω στην ουσία. Βλέπω στο sleeve του CD γραμμένη τη λέξη “Gaskin”. «Ρε, λες»; Βάζω να ακούσω και μπαμ! Ο γνώριμος ήχος του NWOBHM! Ανατρέχω στο διαδίκτυο και ναι, είναι το ίδιο συγκρότημα που είχε βγάλει τα “End Of The World” και “No Way Out”, τριάντα-και χρόνια πριν. Το σχήμα είχε επανέλθει το 2000 με το “Stand Or Fall” και φέτος βγάζει τούτο το άλμπουμ και έχει κυκλοφορήσει ένα ΕΡ πριν από αυτό.
Ροκ τραγούδια, καψούρικα, με πολύ ωραία δεύτερα φωνητικά και όμορφη δομή. Δεν θα πάθετε πλάκα με τη φωνή, θα την αγαπήσετε όμως γιατί είναι ΣΚΕΤΗ ΚΑΨΟΥΡΑ! Όχι με την προστυχάντζα που βγάζει ο υπέρτατος Master Commando Coverdale, αλλά με την “Karate Kid”-ίλα που βγάζει ο σωστός και ορθός πολιτικά πιτσιρικάς που λιώνει για την ωραία του σχολείου, αλλά αυτή – κλασσικά – τραβιέται με τον αρχιβλάκα του στόλου! To “Heart Like Thunder” είναι χιτάρα, το “Man’s World” είναι για ταινία.
Καλή παραγωγή, οι κιθάρες ακούγονται άψογα, το ταμπούρο μου ακούγεται λίγο περίεργο, αλλά είναι καθαρά θέμα συνήθειας. Πέντε λεπτά μετά χτυπιόμουν και μάλιστα στο ατελείωτο σόλο στο “Lost & Lonely” μπορεί και να βρήκα πάνω στο τραπέζι… Tα παιδιά έχουν δουλέψει πολύ και πέρα από το ζήτημα των συνθέσεων, έχουν φροντίσει για ένα ελκυστικότατο πακέτο. Το “The Contact” είναι ένα πωρωτικό κομμάτι, με αφοπλιστικό αρχικό θέμα και τρομερές πλάτες στο κουπλέ. Το “Bedlam” πάντως θα έπρεπε να είναι το πρώτο single του δίσκου – εύκολα! Αγαπημένο στ’ αυτιά κιθαριστικό θέμα, σκασίματα όπως τα ξέρουμε και τα γουστάρουμε και «Μ’ αγαπά, δεν μ’ αγαπά» ζήτημα, με τρέξιμο και πολλά φωνητικά. Πολύ το κάνω κέφι!
Το ομώνυμο κομμάτι, το οποίο μάλιστα κλείνει το άλμπουμ, ξεκινάει αλά “Wasting Love”, όσον αφορά τη μουσική στο κουπλέ, γίνεται γρήγορα μια μεταλλική μπαλάντα, για να πάρει επιθετική μορφή στη συνέχεια. Κάπως έτσι πέρασε το άλμπουμ και πάω σφαίρα να ξανακούσω το “Bedlam”. Και μετά ξανά απ’ την αρχή… Εύκολα!
