Η ουρά έξω από το Gagarin απλά επιβεβαίωσε το γεγονός πως αυτή η συναυλία ήταν ένα απωθημένο για πολύ κόσμο. Μπήκα ακριβώς την ώρα που οι Έλληνες progressive metallers Illusory έπαιζαν τις πρώτες νότες τους. Μπορεί να τους έχω δει στο σανίδι αρκετές φορές στο παρελθόν και σε διάφορα μαγαζιά της Αθήνας αλλά αυτή ήταν η πρώτη σε μία μεγάλη σκηνή όπως αυτή του Gagarin. Δεν μπορώ να πω πως δεν ήταν ελαφρώς τρακαρισμένοι μιας και δεν εκμεταλλεύτηκαν πλήρως τα επιπλέον τετραγωνικά αλλά ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει για αυτό. Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να ανοίγεις για ένα από τα απόλυτα είδωλά σου και μάλιστα μπροστά σε ένα πολυπληθές και απαιτητικό κοινό. Στην πορεία λύθηκαν κάπως, όπως ξεπεράστηκαν και τα αρχικά ηχοληπτικά προβλήματα που είχαν σαν αποτέλεσμα να χάνουν έδαφος οι κιθάρες σε σχέση με το μπάσο και τα ντραμς. Η εμφάνιση κρίνεται επιτυχημένη και σίγουρα βοήθησε τη μπάντα να φτάσει το έργο της σε περισσότερα αυτιά.
Το Gagarin εν τέλει γέμισε στα όρια του sold out από κόσμο ευδιάθετο και ανυπόμονο και όλα προμήνυαν πως αυτή θα ήταν μία ξεχωριστή βραδιά. Αμφιβολίες? Σίγουρα όλοι μας είχαμε μερικές στο βάθος του μυαλού μας αλλά λίγο μετά τις 22:30 είχαν σχεδόν διαλυθεί. Ο Geoff Tate εμφανίστηκε στη σκηνή με την άνεση ενός πραγματικού σταρ και μόλις ακούστηκε το “For a price I’d do about anything” από το Revolution Calling συνειδητοποιήσαμε πως η σπουδαία του φωνή, αν και ελαφρώς συγκρατημένη, ήταν στην απαιτούμενη κατάσταση για να μας χαρίσει τις συγκινήσεις που τόσο είχαμε ανάγκη. Για τα επόμενα 60 λεπτά μπήκαμε σε Mindcrime mode.
Η απόδοση του Tate βελτιώθηκε ακόμα περισσότερο ενώ η κινησιολογία του επί σκηνής μαγνήτιζε όλα τα βλέμματα. Ομολογώ πως ελάχιστα ασχολήθηκα με τους μουσικούς που τον πλαισίωναν. Η αλήθεια είναι πως το εκτόπισμα είναι δυσανάλογο αφού πρόκειται για σχετικά άσημους παίκτες αν εξαιρέσουμε τον δυναμικό Felix Bohnke (Avantasia, Edguy, Gus G. κλπ.) στα ντραμς. Υποστήριξαν το υλικό αξιοπρεπώς πάντως και με σεβασμό ενώ είχαν για σύμμαχο τους έναν καθαρό και ισορροπημένο ήχο. Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει και στη σοπράνο Marilia Zangrandi η οποία ανέλαβε χρέη Pamela Moore στο Suite Sister Mary και τα πήγε περίφημα. Το γκρουπ φυσικά δεν έμεινε στα 60 λεπτά του Mindcrime αλλά φρόντισε να μας χαρίσει και μερικές από τις καλύτερες στιγμές του Empire. Best I Can, Silent Lucidity, Jet City Woman και το ομώνυμο ήταν ο καλύτερος επίλογος για μία βραδιά που θα συζητάμε για πολύ καιρό. Τι καλύτερο από το να βγαίνεις από μία συναυλία ευδιάθετος, χαμογελαστός και ψυχικά γεμάτος…
Κώστας Κουναδίνης
Φωτογραφίες: Πέτρος Παπαπέτρος
{galleryLiveReports/2019/GeoffTate}{/gallery}
