Ο πολύ μεγάλος τραγουδιστής – γιατί παραμένει ένας πολύ μεγάλος τραγουδιστής και θα του φέρομαι πάντα με τον δέοντα σεβασμό – κυκλοφόρησε τον πρώτο του σόλο δίσκο πριν από δώδεκα χρόνια, στις 25 Ιουνίου 2002. Τότε τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα… Δεν είχε κάνει τίποτα εκτός Queensryche o Tate… Όταν βγήκε ο δίσκος πολύς κόσμος μόρφασε. Δεν ήταν Μέταλ βλέπετε… Δεν είχε και ανάγκη να κάνει μια Μέταλ δουλειά, απ’ την άλλη όμως… Το “Q2k”, τρία χρόνια πριν, είχε φανεί περίεργο στους οπαδούς. Πονεμένη ιστορία κι αυτή. «Ο καλύτερος δίσκος των U2», όπως αρέσκομαι να γράφω για το άλμπουμ του 1999, είχε φανεί κάπως σε πολύ κόσμο, ιδίως σε αυτούς που γούσταραν τη μπάντα επειδή έπαιζε Μέταλ πέρα από τα καθιερωμένα.
Δώδεκα χρόνια μετά, η δεύτερη προσωπική δουλειά του Geoff Tate βγαίνει λίγο μετά την αναμπουμπούλα που έκανε τους Ryche σαπουνόπερα. Ανάμεικτα συναισθήματα κι εδώ. «Πώς θα ακούγεται ο δίσκος»; Ο Tate δηλώνει «Ήθελα να Ροκάρω», ο ίδιος θεωρεί πως ο πρώτος δίσκος του ήταν πολύ εσωστρεφής… Όταν ρωτούσες τον Tate, από το 2004 και μετά, για την «επόμενη δουλειά του», ήταν πάντα σταθερός στις απαντήσεις του. Πάντα έλεγε πως το «καινούργιο σόλο άλμπουμ» θα ήταν πολύ πιο βαρύ. Ο ίδιος μάλιστα συνήθιζε να ανοίγει τα χέρια του για να δείξει τη διαφορά. «Το ένα ήταν εδώ, το άλλο θα είναι εεεεεεδώ»! Αυτά δήλωνε, χρονιά με τη χρονιά, και ο κόσμος περίμενε. Δεν μπορεί, καμιά στιγμή το άλογο θα τον πηδήξει το φράκτη…
Πάμε πάλι στο “Q2k”. Εκεί υπήρχε ο νεοφερμένος Kelly Gray, παραγωγός και κιθαρίστας και γνώριμος του Tate, από τους Myth, τη μπάντα στην οποία έπαιζε ο τραγουδιστής πριν την κάνει για τους ήρωες του Jet City. O Gray έχει κάνει παραγωγές για τους Dokken, Nevermore, Bob Rivers και αρκετούς ακόμα καλλιτέχνες. Ο ήχος με τους γκρουβάτους ρυθμούς και τις σκούρες κιθάρες, κοντά στους Alice In Chains, ξενίζει τους οπαδούς… Απ’ την άλλη, ο «καινούργιος» έχει θέματα. Ο Tate, σε μια συνέντευξή του, την οποία αναφέρει ο Brian Heaton, οπαδός από τα παλιά, έγραφε και στο περιοδικό του Fan Club των Ryche – τον έχω φιλοξενήσει κι εγώ σε κείμενά μου – και μετά απομακρύνθηκε, δημιουργώντας το δικό του Forum, χώνοντάς τα στο συγκρότημα για τη φυγή του DeGarmo και ό,τι άλλο έκρινε ο ίδιος σκόπιμο, σε αυτή τη συνέντευξη λοιπόν ο Tate λέει τα παρακάτω. «Βρεθήκαμε σε έναν ολοκαίνουργιο κόσμο, τον κόσμο του Kelly. Ο Kelly ζούσε «γρήγορα και δυνατά», το ίδιο και οι άνθρωποι γύρω του. Προσωπικά δεν είχα δει τέτοια κατανάλωση ναρκωτικών και αλκοόλ ποτέ στη ζωή μου, όταν ήλθε ο Kelly στο συγκρότημα. Δεν μιλιόμασταν μεταξύ μας, o καινούργιος μάνατζερ είχε μόλις απολυθεί, ψάχναμε για νέα δισκογραφική και τρεις φίλοι μας είχαν πεθάνει. Η ζωή στο δρόμο είναι σκληρή. Δεν είναι για τον καθένα… Κάποιοι δεν μπορούν να ακολουθήσουν και έτσι μπλέκουν».
Αυτό τον άνθρωπο λοιπόν, τον Kelly Gray, που οι ίδιοι έδιωξαν το 2001, κάτι που είχε χαροποιήσει τότε τους οπαδούς, οι Ryche τον ξαναπροσλαμβάνουν σαν τεχνικό τους μερικά χρόνια μετά και τον κουβαλάνε μαζί στις περιοδείες τους. Αυτό τον άνθρωπο έχει ο Tate δίπλα του για το δεύτερο σόλο άλμπουμ του! Ο Gray έχει αναλάβει την ηχογράφηση και τη μίξη, έχει παίξει κιθάρα και μπάσο. Η παραγωγή, όπως διαβάζω, ανήκει στον ίδιο τον Tate. Στο δίσκο συμμετέχει και ο Jason Ames, πολύ καλός τραγουδιστής κατ’ εμέ, ο οποίος έχει πάρει μέρος και σε άλμπουμ των Ryche, κάνοντας δεύτερα φωνητικά, ενώ συμμετείχε και σε κάποιες από τις περιοδείες τους, τραγουδώντας και παίζοντας ηλεκτρακουστική κιθάρα και πλήκτρα. Εννοείται βέβαια πως αν ο Ames δεν ήταν ο προηγούμενος άνδρας της συζύγου του Tate, Susan, και βιολογικός πατέρας της Miranda, την οποία υιοθέτησε ο Tate και θεωρεί δικό του παιδί, δεν θα είχε περάσει ούτε απ’ έξω από τα στούντιο που έκαναν δουλειές οι Ryche.
«Ήθελα να Ροκάρω» δηλώνει ο Tate και αυτόματα σκεφτόμαστε την ατάκα του «Το Ροκ έχει σχεδόν πεθάνει»! Έγιναν διάφορα σχόλια, ο τραγουδιστής έκανε «κι άλλες δηλώσεις», ήταν η εποχή λίγο μετά το “Dedicated to chaos”, όταν άνοιξε το κουτί της Πανδώρας και άρχισαν να πέφτουν οι μάσκες. Η Ευρωπαϊκή περιοδεία ήταν ένα φιάσκο, με τους Ryche να παίζουν μόλις σαράντα λεπτά, κάτω από τους Judas Priest, ο κόσμος ήθελε να τους δει περισσότερο, πολύ περισσότερο, τα συμβόλαια όμως όριζαν άλλα. Το άλμπουμ κάνει το χειρότερο ποτέ άνοιγμα για τη μπάντα στην Αμερικάνικη αγορά, πουλώντας 8.000 κόπιες την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του. Ο Tate, φανερά επηρεασμένος από την παράσταση του καμπαρέ, έχει τραβήξει την μουσική κατεύθυνση της μπάντας προς το αυτό μοτίβο. Δεν έχει πλέον να κάνει με το αν αρέσει ή δεν αρέσει. Έχει να κάνει με το αν είναι Queensryche ή όχι! Η ταυτότητα του συγκροτήματος έχει πάει περίπατο…
Έχω γράψει ότι μου άρεσε το “Dedicated…”. Όχι, δεν το παίρνω πίσω. Δεν έγραψα ότι είναι το κορυφαίο άλμπουμ, δεν είχα γράψει ότι πρόκειται για κοσμογονία στη μουσική… Μόνο ότι μου άρεσε. Εμένα όμως μου αρέσει και η Pop και τα Δημοτικά και η Μπόσα Νόβα και η Swing… Ο καθένας που ακούει Μέταλ ή Heavy Rock δεν θα ήταν δυνατό να συμπαθήσει το άλμπουμ εκείνο… Όπως ΔΕΝ θα συμπαθήσει και αυτό εδώ τώρα.
Το “Dedicated to chaos, Pt. II” είναι πλέον γεγονός! Άμα μάλιστα τα βάλεις τα δυο τους δίπλα-δίπλα, και δεν ξέρεις περί τίνος πρόκειται, θα νομίζεις ότι πρόκειται για ένα άλμπουμ με είκοσι τόσα τραγούδια… Ίδια παραγωγή, ίσως το ταμπούρο να έχει λίγο περισσότερο βάθος, ίδια τραγούδια, ίδια προσέγγιση, ίδιος τρόπος απόδοσης. ΙΔΙΟΣ! Ο Tate κάνει τη δουλειά του τέλεια, αποδίδει άψογα, χρησιμοποιεί καταπληκτικά τα εφέ, πλην όμως, δεν ξέρω αν αυτό ενδιαφέρει, με ένα μάτσο τραγούδια που δεν θα προσέξει κανείς… Κατά διαβολική συγκυρία το άλμπουμ ανοίγει με έναν ήχο κιθάρας που παραπέμπει στους U2! Για μερικά δευτερόλεπτα όλα αυτά βέβαια, αλλά αξίζει να το αναφέρουμε… Στη συνέχεια το “She slipped away” μπαίνει στο κόλπο και παίζει να είναι και το καλύτερο του δίσκου. Σκοτεινό, ειρωνικό… Ο Tate αναφέρει στο δελτίο τύπου πως πρόκειται για το δεύτερο μέρος της τριλογίας που ξεκίνησε με το “Drive” από το “Dedicated…”. Αν και στιχουργικά δεν έχουν σχέση, κάτι που αναφέρει και ο ίδιος, δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης, το “Drive” δεν φτάνει ούτε μέχρι τα γόνατα.
Στη συνέχεια έχουμε να κάνουμε με ένα άλμπουμ τίγκα στα εφέ, ιδίως στη φωνή, βασισμένα στο groove των τυμπάνων και εκείνες τις κιθάρες τις μισοβρώμικες, μισοκαθαρές, που λέγαμε πιο πάνω. Είναι αυτό το στυλ με τους προλόγους με beat ή γκάζια και πλήκτρα από πίσω. Στο ίδιο μήκος κύματος τα “Take a bullet” και “In the dirt”, με τον Tate να σέρνει αυτό το στοιχείο του Καμπαρέ, του «πονηρού μισοσκόταδου», κάτι σαν «Απόψε θα αφεθούμε όλοι»… Σουρεάλ; Τουλάχιστον, αν δεν έχεις δει την παράσταση… To “The way I Roll” έχει μια εισαγωγή με τον Tate να απαγγέλει «Έχουν ειπωθεί πολλά… Έχει γίνει πολλή κουβέντα… Αλλά αυτό είναι αληθινό… Αυτό είμαι εγώ»! Αυτοβιογραφικό ίσως; Ξέρω γω, ακούγεται επιθετικό στιχουργικά… Απ’ την άλλη μεριά… Να πιστέψω ότι θέλω, αυτός είναι ακόμα εδώ…
Το “Evil” έχει ένα riff που θυμίζει κάτι από το “Last time in Paris”, πρόκειται για μια αόριστη ψιλό-ομοιότητα και για πολύ λίγο χρονικό διάστημα. Ξετυλίγει ωραία το κουπλέ, το ρεφρέν είναι… στην ουσία δεν παίζει ρεφρέν, το κομμάτι είναι εντελώς θεατρικό. Δεν ξέρω αν η τεράστια επιρροή του Tate που ακούει στο όνομα Peter Gabriel τον έχει οδηγήσει ως εδώ, η ουσία είναι πως αν ο Gabriel είχε βγάλει ένα τέτοιο άλμπουμ, όλοι θα γράφαν ύμνους. Εδώ όμως θα παίξει μπάλα το εντελώς ανάποδο. Θα ακούσετε και διαβάσετε σφαλιάρες για αυτό το δίσκο που θα είναι σαν να παίζετε τέρμα για το Λιχτενστάιν!
To “Dark money” είναι το πρώτο κομμάτι που άκουσε ο κόσμος από το διαδίκτυο, μπορείτε μάλιστα να το δείτε στην προσωπική ιστοσελίδα του. Στο κλίμα του “Dedicated…” και αυτό (και με κάποια στοιχεία από “American soldier”), με κείνο το θεόχαζο ρεφρέν… Επειδή όλη η φασαρία έχει να κάνει με τον ήχο και την ενορχήστρωση, όλα θα ήταν τελείως διαφορετικά αν οι κιθάρες ακούγονταν κιθάρες και όχι αυτά τα νερόβραστα κολοκύθια που ακούμε. Ναι, έχω άδικο εδώ, δεν θα έπρεπε να μου φταίνε οι κιθάρες, αλλά τι να κάνω που έχω μάθει να τον ακούω με τέλεια φτιαγμένες κιθάρες;
Το “These glory days” ανήκει στο “Q2k”. Boogie ρυθμός, ανάλογες κιθάρες, χορευτικά φωνητικά… Επική η εισαγωγή του “Change”, τα πλήκτρα δημιουργούν ένα μεγαλοπρεπώς μελαγχολικό κλίμα… Έρχεται η φωνή του Tate, παραπονιάρικη, ερωτική, κινηματογραφική… Από τα καλύτερα τραγούδια που έχει πει εδώ και χρόνια, αναφέρομαι και στους Ryche. «Δεν θέλω να αλλάξω τον κόσμο… Θέλω μόνο να αλλάξω… εμένα»! Μάλλον πρέπει να ανεβεί αυτό στο πρώτο σκαλί του βάθρου… Ίδωμεν.
Ο επίλογος έφτασε… Ονομάζεται “Waiting” και ανήκει κι αυτός στην κατηγορία «Γιατρέ, δώσε πόνο»! Οι συγχορδίες με πάνε για λίγο βόλτα μέχρι την Pike Market… Κόσμος αγοράζει ψάρια, κόσμος χαζεύει το περίφημο «πέταγμα» της χασαπόκολας, άλλοι πάλι τρώνε σούσι και άλλοι ρίχνουν μια ματιά στα φρούτα… Και κάπου στο βάθος, κοντά στο μεγάλο μεταλλικό γουρούνι, η Della Brown… Καλά, ακόμα ψάχνει για ταξί τούτη εδώ; Βρήκε τουλάχιστον κάποιον να την αγαπήσει; Ο Tate συνεχίζει «Εδώ είμαι και σε περιμένω. Έχει περάσει πολύς καιρός»…
Φυσικά και δεν είστε υποχρεωμένοι να διαβάσετε όλο αυτό το κατεβατό. Εγώ, πολύ απλά, έβαλα να ακούσω το άλμπουμ και άρχισα να γράφω… Και μετά άρχισα να ονειροπολώ… Πώς είπατε; Τι σκοπό έχει αυτή η κριτική; Μμμ… Δεν μπορώ να σας πω με σιγουριά… Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να σας πω τι ΔΕΝ έχει σαν σκοπό της. Δεν έχει σκοπό της να σας κάνει να μισήσετε, να θυμώσετε, να απαξιώσετε. Ακούτε, αισθάνεστε και αν δεν… τότε πάτε παρακάτω. Ναι, είναι τόσο απλό. Κάπου εδώ θα σας αφήσω… Με την αγαπημένη μου φράση. Στηρίζω και τις δύο πλευρές, ακούω τη μουσική μου και δεν συμμετέχω σε κανενός είδους αντιπαράθεση. Καλή ακρόαση!
Κώστας Κούλης
