Σίγουρα ήταν τυχαία η ημερομηνία επιστροφής του φανταστικού αυτού τραγουδιστή αλλά δεν μπορεί κάποιος να παραβλέψει την σύμπτωση αυτή. Με επαναστατική διάθεση λοιπόν κατέβηκα από νωρίς στο Gagarin για μια συγκλονιστική συνέντευξη (…) αλλά και για να απολαύσω μια από τις αγαπημένες μου φωνές στην σκηνή.
Ο μουντός καιρός, αλλά και η δυσκολία στην μετακίνηση, δεν φαίνεται να πτόησε τον κόσμο που από νωρίς γέμισε τον χώρο. Μπορεί αυτή την φορά η συναυλία να μην ήταν sold out αλλά και πάλι το Gagarin ήταν πακτωμένο. Εγώ με την γερουσία ανέβηκα στα ανώτερα κλιμάκια του χώρου για να απολαύσω αφ’ υψηλού.
Το πρόγραμμα τηρήθηκε ευλαβικά. Τι ωραίο. Να πηγαίνεις σε ένα live και να μην ξέρεις αν θα αρχίσει την ίδια ημέρα ή αν ο headliner θα βγει την επόμενη. 8 καρφί λοιπόν η Ειρήνη Κετικίδη με το συγκρότημα της βγήκε στην σκηνή. Για όσους δεν ξέρουν το βιογραφικό της είναι μια εξαιρετική βιρτουόζο κιθαρίστρια με δύο πλήρη άλμπουμ στην φαρέτρα της. Παραδέχομαι ότι δεν είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός των Instrumental άλμπουμ. Παρόλα αυτά επειδή οι συνθέσεις της είναι αρκετά οργανικές και όχι απλά ένας πακτωλός από νότες αραδιασμένες δεν είναι δύσκολο να την ακολουθήσεις.
Στο σετ της είχε και συντροφιά τον Γιάννη από τους Need ο οποίος μας έδωσε τρία κομμάτια με το χορευτικό “Call Me When You’re Drunk” να κλείνει την εμφάνιση. Ο ταξιδιάρικος ήχος της Ειρήνης ήταν μια καλή αρχή για αυτή την συναυλία. Σειρά είχαν οι Γερμανοί Sons Of Sound. Να πω την αλήθεια ότι το σχήμα ήταν παντελώς άγνωστο ηχητικά για μένα και μόλις ελάχιστες ημέρες πριν της συναυλία άκουσα κάποια αποσπάσματα από τις συνθέσεις του.
Το τρίο λοιπόν έκανε το ντεμπούτο του το 2008 παρακαλώ και μέχρι σήμερα μετρά εφτά άλμπουμ! Μάλιστα τα τρία μέλη είναι και αδέρφια! Στην σύνθεση τους αναφέρεται και ο Marc Maurer στο μπάσο αν και δεν τον είδαμε επί σκηνής με τα χρέη του μπασίστα να τα αναλαμβάνει ο Roman Beselt.
Στον χρόνο που είχαν στην διάθεση τους μας παρουσίασαν αρκετές συνθέσεις τους. Ηχητικά μπορώ να πω ότι δεν είναι εύκολο να βάλεις μια ταμπέλα στον ήχο τους. Σίγουρα θα τους έλεγα progressive μιας και αναμιγνύουν πολλά και διαφορετικά πράγματα. Μπορεί η βάση να είναι το rock όμως δεν διστάζουν να βάλουν και πιο funk πινελιές ενώ ακούσαμε και ένα αμιγώς Maiden-ικό κομμάτι!
Ο κόσμος έδειχνε να απολαμβάνει αυτό που έβλεπε. Μπορεί λίγοι να ήξεραν τα κομμάτια τους, αλλά όλοι ανταποκρίθηκαν στον κάλεσμα του τραγουδιστή όποτε αυτός το ζήτησε! Η σχέση ήταν αμφίδρομη μιας και τα τρία αδέρφια φάνηκαν να περνάνε καλά πάνω στην σκηνή. Το πρόσημο ήταν θετικό στο κλείσιμο της εμφάνισης τους και σίγουρα θα κάνω μια έρευνα αγοράς στην δισκογραφία τους.
Είχε όμως πάει δέκα και όλα ήταν έτοιμα για την εισβολή από το Seattle. Βέβαια πέρα από τον Geoff και τον drummer το υπόλοιπο σχήμα είναι πολυεθνικό για άλλη μια φορά αλλά αυτή είναι άλλη κουβέντα. Η έναρξη με το “Empire” βρήκε το Gagarin να εκρήγνυται. “Can you hear it calling?”. Ναι, δεν νομίζω ότι ήταν κάποιος κουφός από τις αντιδράσεις του ακροατηρίου εκείνο το βράδυ.
Ο Tate εδώ και χρόνια έχει επανέλθει σε πλήρη φόρμα, για έναν άνθρωπο που είναι και 65 ετών προς αποφυγή παρεξηγήσεων, όχι μόνο σε θέματα φωνής αλλά και φυσικής κατάστασης. Αυτό έχει δώσει άλλον αέρα στον performer, κάτι που είχαμε εξάλλου διαπιστώσει και πριν δύο χρόνια.
Οι επιτυχίες διαδέχονταν η μία την άλλη μιας και το σχήμα τίμησε όλα τα άλμπουμ ως και το Promised Land. Μεγάλη όμως χαρά πήρα ακούγοντας και τα “Desert Dance” και “Sacred Ground” από τα “Tribe” και “Q2K” αντίστοιχα. Ελπίζω στο μέλλον να βρουν στο setlist του περισσότερα κομμάτια από την μετά-κλασσική περίοδο του σχήματος. Δεν εθελοτυφλώ και δεν συγκρίνω άλμπουμ, αλλά σχεδόν όλα τα άλμπουμ των Queensrÿche έχουν έστω ένα πολύ καλό τραγούδι. Εκτός από το “Dedicated To Chaos”.
Ακούσαμε και την διασκευή σε Pink Floyd με το “Welcome To The Machine” όπου είναι και το μοναδικό σημείο που θα παραπονεθώ. Όχι γιατί δεν ήταν άψογη η εκτέλεση, αλλά γιατί ρε φίλε θα προτιμούσα να ακούσω έστω ένα κομμάτι από τις solo δουλειές του στην θέση του. Όπως και να έχει καταλαβαίνω ότι οι περιοδείες αυτές εκτός από χρήματα προσφέρουν και ψυχοθεραπεία. Το είπε και ο ίδιος. «Κάθισα και μέτρησα και στο σπίτι μου πέρσι ήμουν 13 ημέρες. 13. Γιατί έχω άραγε δικό μου σπίτι; Αφού το πραγματικό μου σπίτι είναι εδώ πάνω, στην σκηνή, μαζί με όλους εσάς”». Τι να πεις τώρα μετά από αυτό…
Το live έκλεισε με το πακέτο “Take Hold Of The Flame” / “Queen Of The Reich”, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο δηλαδή. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής με διάφορες σκέψεις. Έχει ήδη ανακοινωθεί η πρόθεση του Geoff να κυκλοφορήσει το τρίτο και τελικό μέρος του Operation: Mindcrime. Είμαι παραπάνω από επιφυλακτικός για αυτό. Από την άλλη ήδη έχει ανακοινώσει για το 2025 περιοδεία όπου θα παίζει για τελευταία φορά, κατά τα λεγόμενα του, όλο τον Mindcrime. Άρα μπορεί να το δούμε και εμείς αυτό. Καθώς το 2024 πλησιάζει προς το τέλος του εγώ δεν έχω παρά να κάνω εικασίες για την επόμενη συνάντηση με τον άνθρωπο αυτόν.
Μιχάλης Νταλάκος
Φωτογραφίες: Γιάννης Δόλας
