Μια από τις πιο γνωστές φυσιογνωμίες στην εγχώρια rock σκηνή, o Γιώργος Γάκης επιστρέφει στη δισκογραφία μετά από απουσία δέκα και πλέον χρόνων με τους μόνιμους συνοδοιπόρους του, τους Troublemakers, αλλά και ένα εντυπωσιακό cast από special guests.
 
Καταρχήν, το άλμπουμ είναι αρκετά επίπεδα πάνω από ότι μας έχει προσφέρει μέχρι τώρα ο Γιώργος. Η παραγωγή, την οποία άλλωστε επιμελήθηκε ο Kip Winger-διαβάστε τη συνέντευξη- είναι εξαιρετική, πεντακάθαρη και δυναμική αναδεικνύοντας το κάθε κομμάτι. Το παίξιμο των «κατά συνθήκη» Troublemakers αγγίζει το τέλειο, ενώ οι κιθάρες του Νίκου Ζούρου είναι σεμιναριακού επιπέδου για ένα τέτοιου είδους άλμπουμ. Όπως ήδη θα ξέρετε το άλμπουμ φιλοξενεί τον Mark Cross στα τύμπανα, τον Joe Lynn Turner σε ένα ντουέτο στα φωνητικά (“Street Of Broken Dreams”), τους Greg Smith και Bobby Rondinelli, τον James Kottak και το Γιάννη Σπάθα σε ένα κομμάτι-φόρο τιμής στην Ηπειρώτικη παράδοση.

Το επίπεδο των συνθέσεων είναι πολύ καλό με το “Days Of Rock’n’Roll” και το “Fame” να ξεχωρίζουν αμέσως, ενώ ένα ακόμα πράγμα που κάνει τη διαφορά είναι η ισορροπία και τοποθέτηση των τραγουδιών στο CD με τις δυο μπαλάντες (πολύ λιγότερες από το “Forbidden Paradise”) να έχουν τοποθετηθεί έξυπνα ανάμεσα στα πιο δυνατά κομμάτια.

Έχοντας αποκτήσει με τα χρόνια μια πιο προσωπική σχέση με τη δουλειά και τα τραγούδια του Γιώργου Γάκη μετά από άπειρες ακροάσεις και έχοντας παρακολουθήσει αρκετά live δεν μπορώ να κρύψω την χαρά μου να βλέπω έναν Έλληνα καλλιτέχνη με όνειρα, δημιουργικότητα και φαντασία να πραγματώνει το όραμά του από τη συμμετοχή του στη μπάντα του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τις εμφανίσεις του στην κρατική τηλεόραση στα ‘90s και την κυκλοφορία ενός άλμπουμ σε ξένη εταιρεία τώρα. Ευχή και ελπίδα όλων να έχει ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες τις οποίες μοιραζόμαστε κι εμείς και νοιώθουμε περήφανοι.

Γιάννης Δόλας

ΥΓ.: καθώς όμως αυτή η δουλειά είναι του Γιώργου ας τον αφήσουμε να μας παρουσιάσει το “Too Much Ain’t Never Enough” κομμάτι – κομμάτι…

 
“Το “I Married Trouble” είναι το κομμάτι στο οποίο στηρίχτηκα. Μου ήρθε ένα riff το οποίο μου άρεσε πολύ γιατί θύμιζε από Whitesnake μέχρι Zeppelin, αλλά είχε στοιχεία και από Velvet Revolver που λέει ο λόγος και ξεκίνησα να το δουλεύω, οπότε είναι ένα κλασσικό κομμάτι με βάση τους Zeppelin, όπως δούλεψαν όλοι. Και ο τίτλος “I Married Trouble” ένα όνομα το οποίο με ακολουθεί πάντα και με τους Troublemakers…

Το δεύτερο, το “Fame”, είναι το κομμάτι που κάνουν όλοι οι hard rock-άδες, που έχει επιρροές από το “Khasmir”. Δεν υπάρχει hard rock συγκρότημα, που να μην έχει επηρεαστεί από το “Khasmir”. Το σκέφτηκα λίγο πιο σύγχρονο με φτυστά λόγια, σχεδόν rap και με στοιχεία λίγο progressive στη μέση, με σόλο μπάσου, μου αρέσει πάρα πολύ αυτό το κομμάτι.

Το “Street Of Broken Dreams”, το οποίο είναι ντουέτο με τον Turner, είναι ένα κομμάτι που μου βγήκε μέσα σε μισή ώρα… μουσική και στίχοι και το αγαπάω πάρα πολύ. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο, φαίνεται το είχα μέσα μου. Ξεκίνησα με μια ακουστική κιθάρα και είχα στο μυαλό μου το φίλο μου τον Βύρωνα (Τσουράπη), που παίζαμε μαζί στο “Saloon” στο Καρπενήσι και σκέφτηκα ένα μαντολίνο και ζήτησα από τον ίδιο να παίξει…  εξαιρετική δουλειά. Το ‘δωσα στον Turner και του άρεσε πάρα πολύ και μου σημείωσε, πράγμα που δεν το είχα σκεφτεί μέχρι εκείνη τη στιγμή, ότι αυτός είχε τραγουδήσει το “Street Of Dreams”…

Το τέταρτο κομμάτι, το “Days Of Rock’n’Roll”, που είναι πολύ αγαπημένο μου… Ήταν να συμμετάσχει ο Don Dokken, και είναι αφιερωμένο σε αυτόν που ήταν μεγάλη μου καψούρα των ‘80s και δεν μπορούσε γιατί εκείνο το διάστημα είχε κάνει εγχείριση στις φωνητικές του χορδές. Είναι ένα tribute στις μπάντες των late ‘80s που γούσταρα πάρα πολύ, οπότε χρησιμοποιώ τίτλους πολύ γνωστών μεγάλων συγκροτημάτων και τα βάζω σε ένα τραγούδι και το ονομάζω “Days Of Rock’n’Roll”. Μάλιστα, και στο μουσικό ύφος προσπαθώ να θυμίζει λίγο, αλλά χωρίς να είναι απομίμηση πάντα με βάση τους Dokken.

Το “When Opposites Attract” στο οποίο παίζει τύμπανα ο Bobby Rondinelli και μπάσο ο Greg Smith, δηλαδή έχω για rhythm section τους (Over The) Rainbow ουσιαστικά, στο ίσως το πιο αγαπημένο μου κομμάτι μουσικά, μια δυναμική μπαλάντα. Προσωπική ιστορία περισσότερο στην οποία συμμετέχουν και οι Fortissimo, που παίξαμε μαζί και στο ΣΕΦ. Είναι ένα ωραίο κομμάτι…

Στο “Too Much Ain’t Never Enough”, που είναι και ο τίτλος του δίσκου τύμπανα παίζει ο Kottak, super! Ένα πολύ δυνατό κομμάτι, ο Kottak, ο Ζούρος και ο “Jo”.

Το έβδομο κομμάτι, είναι και το κομμάτι που γουστάρουν οι περισσότεροι, μάλιστα και στην Αμερική αυτό γούσταραν για πρώτο. Είναι η συνέχεια του στυλ που έπαιζα με βάση το rock’n’roll, ένα κομμάτι που θα μπορούσε να θυμίζει από Stones μέχρι Cult κι εγώ δεν ξέρω τι και είναι ένα ωραίο σύγχρονο rock κομμάτι.

To “Under My Skin” είναι το πιο progressive κομμάτι, έχει πολύ ενδιαφέρον και είναι το κομμάτι στο οποίο επενέβη ο Winger κάθετα. Του ‘στειλα βιολιά και άλλα, τα πέταξε όλα και πολύ καλά έκανε. Ήταν το μόνο κομμάτι που το πήρα πίσω διαφορετικό απ’ ότι το ‘στειλα και θεωρώ ότι ίσως είναι το πιο ραδιοφωνικό κομμάτι και έχει στοιχεία hit.  

Το ένατο κομμάτι,  είναι το κλασσικό hard rock κομμάτι για μας τους rock-άδες που οι γονείς μας θέλανε να κάνουμε άλλα πράγματα… “Rebelious Son” λέγεται.

Το δέκατο, “It Ain’t Over Til’ It’s Over” είναι μια κλασική αμερικάνικη μπαλάντα στο ύφος των Bon Jovi, πιασάρικη και το ενδέκατο που είναι το Bonus track είναι το παραδοσιακό, το δημοτικό, το οποίο  έχει γράψει ο πατέρας του Λάκη Χαλκιά, του γνωστού τραγουδιστή, που είναι όλοι από εκεί από την Ήπειρο και πήρα την άδειά τους για να το χρησιμοποιήσω και ήταν εξαιρετικός ο κύριος Χαλκιάς και τον ευχαριστώ πάρα πολύ. Και βέβαια, όταν έμαθε ότι είναι και ο Σπάθας στη μέση, γιατί συνεργαζόντουσαν… αυτό πιστεύω ότι θα κάνει μεγάλη αίσθηση. Γιατί έχει την εισαγωγή του Σπάθα, που όμως δεν θυμίζει “Mountains”, είναι άλλο πράγμα τελείως, χρησιμοποιώ αυτό το πολυφωνικό κουαρτέτο που έχουν βάση στο Πωγώνι στην Ήπειρο, αλλά έχουν κάνει και μελέτες σύνδικα, πολυφωνικά, Αμερικάνικα πολυφωνικά, αλλά δεν ήθελα να το βαρύνω πολύ και από ένα σημείο και μετά νομίζεις ότι μπαίνουν οι Metallica, όταν μπαίνει ο Mark… είναι πολύ ενδιαφέρον…”