Τελευταίος δίσκος λοιπόν – σύμφωνα με πολλές και επαναλαμβανόμενες δηλώσεις του Sully Erna, αν και στη μουσική βιομηχανία ποτέ μη λες ποτέ – για ένα συγκρότημα του οποίου την πολυπλατινένια καριέρα πολλοί θα ζήλευαν, θα μπορούσε όμως κατά τη γνώμη μου να έχει καταφέρει περισσότερα, παίρνοντας μερικά δημιουργικά ρίσκα παραπάνω.
Η πιο… light κατεύθυνση του «When Legends Rise» με είχε κάνει πιο επιφυλακτικό πριν την πρώτη ακρόαση, όμως το «Lighting up the Sky» είναι ξεκάθαρα καλύτερο. Δεν μοιάζει τελικά ούτε με τον προκάτοχό του, αλλά ούτε και με τους κλασικούς Godsmack. Προφανώς δεν περιμένει κανείς από τη μπάντα να βγάλει ένα «Faceless» το 2023, αλλά, συνειδητά πιστεύω, το «Lighting up the Sky» ξεχωρίζει και αποτελεί τη, στιλιστικά, πιο κλασική hard rock απόπειρα της δισκογραφίας τους. Εκεί που το «When Legends Rise» είχε αυστηρά «ραδιοφωνικά» τρίλεπτα, εδώ έχει δοθεί παραπάνω χρόνος για να αναπτυχθεί και μια ιδέα παραπάνω, σε κομμάτια όπως τα «You and I», «Let’s Go» και την καλή μπαλάντα «Truth», κι ας μη βγει mega hit απ’ τον δίσκο ρε αδερφέ, απ’ αυτά άλλωστε έχουμε μπόλικα. Ο πραγματικός όμως νικητής του «Lighting up the Sky» είναι ο παραγκωνισμένος ήδη από το «1000hp» του 2014 Tony Rombola, με μπόλικα παρακαλώ solo να κάνουν την εμφάνισή τους.
Μένει να φανεί αν έστω στο φινάλε της πορείας τους θα πάρουν την απόφαση να κάνουν τις απαραίτητες εκτενείς ευρωπαϊκές περιοδείες ώστε να κατακτήσουν και την αγορά της Γηραιάς Ηπείρου.