Είχα μια μικρή ανησυχία πριν την κυκλοφορία του «Fortitude» και νομίζω δεν ήμουν ο μόνος. Ανησυχία για το αν το εξαιρετικό σερί των Gojira θα συνεχιζόταν, απορία για τις διαθέσιμες εξελικτικές οδούς μετά το «Magma», ενός δίσκου που ακούγοντάς τον σκεφτόσουν «να δω θα το πάνε από δω και πέρα άραγε». Το «Born For One Thing» δεν βοήθησε, όντας αρκετά οικείο και συγγενικό με παλαιότερα τραγούδια τους.
Τελικά, οι Gojira στο «Fortitude» μας έβαλαν τα γυαλιά. Τα αδέρφια Duplantier, ή κάποιοι από την Roadrunner, διάλεξαν… «λάθος» single, αλλά το άλμπουμ όσο προχωρά γίνεται όλο και καλύτερο. Το «Hold on» είναι ένα απίστευτα κολλητικό τραγούδι, για στάδιο, όχι για club, οι κιθάρες στο προσωπικό αγαπημένο «New Found» είναι επιπέδου Dimebag (φανταστείτε live το τελευταίο λεπτό και κλάψτε) ενώ χαμός γίνεται και στα «Sphinx» & «Into the Storm», με το τελευταίο να δανείζεται ένα riff από το «Disposable Heroes» και να το «δένει» με ένα από τα καλύτερα ρεφρέν της καριέρας τους για το βέλτιστο δυνατό αποτέλεσμα. Βεβαίως με τους Gojira τα εύσημα ποτέ δεν περιορίστηκαν στο αμιγώς μουσικό κομμάτι, αντιθέτως επεκτείνονται στο στιχουργικό και αισθητικό κομμάτι, που για ακόμη μια φορά εντυπωσιάζει, με αποκορύφωμα τη δράση τους για την περιοχή του Αμαζονίου. Félicitations chers messieurs.
