Όποιος δε δέχεται ότι στο άκουσμα της λέξης ή του όρου gothic, το μυαλό του περνάει πάντα πρώτα από τους The Sisters Of Mercy, μάλλον λέει ψέματα. Από τη στιγμή που εμφανίστηκαν, κατάφεραν να κάνουν το brand τους συνώνυμο αυτού του μουσικού ιδιώματος σε μία ταύτιση που κρατάει κοντά 40 χρόνια και να επηρεάσουν αμέτρητους μουσικούς στη συνέχεια κάποιοι από τους οποίους σήμερα διαπρέπουν.
Έχοντας φιλτράρει άριστα πάμπολλα από τα στοιχεία των προπατόρων του είδους όπως των Bauhause, Christian Death, Joy Division αλλά και άλλων σχημάτων του τότε post-rock, κατάφεραν μέσα σε δεκατρία χρόνια να παραδώσουν στην ιστορία τρεις μνημειώδεις δίσκους και αρκετά E.P. και singles στα οποία βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό η πορεία τους.
Βασικός υπεύθυνος για όλα τα παραπάνω δεν είναι άλλος από τον Andrerw Erdritch, ένας πολύ χαρισματικός και προφανώς ιδιαίτερος τραγουδιστής που μετουσίωσε τον πεσιμισμό του σε μουσικό ιδίωμα, τόσο στιχουργικά, όσο και στο συναίσθημα που απέπνεε προσαρμόζοντας τον στις μαγικές συνθέσεις του Wayne Hussey, συνιδρυτή του στο συγκρότημα. Έχοντας ξεκινήσει τη δισκογραφική τους παρουσία από το 1980, οι The Sisters Of Mercy έδωσαν την αίσθηση, ότι το underground feeling των The Damage Done” και “Body Electric”, πρώτων τους singles, σύντομα θα εκτόξευαν τη μπάντα σε επίπεδα δημοτικότητας που αυτό το feeling θα μετατρεπόταν σε mainstream, όπερ και εγένετο. Από την κυκλοφορία το “Alice” (1982) και μετά, το συγκρότημα θα είχε την παγκόσμια αναγνώριση ως οι εγκαθιδρυτές του gothic rock και που για χρόνια θα κυριαρχούσε. Φανταστείτε μόνο, όταν το 1985 το συγκρότημα ήταν ήδη ένα δυνατό όνομα μέσα από singles και E.P.’s, ο κόσμος πήγε, αγόρασε το πρώτο τους ολoκληρωμένο album, το “First And Last And Always” και το έβαλε να το ακούσει. Η λέξη “υπερκολοσσιαίο”, είναι ίσως λίγη για να το χαρακτηρίσει!
Το 1993, το “A Slight Case Of Overbombing” είναι η τελευταία κυκλοφορία των The Sisters Of Mercy, μια συλλογή με δύο καινούργια κομμάτια. Έκτοτε, κάνουν μόνο ζωντανές εμφανίσεις και αυτό είναι κάτι που προσάπτω στον Andrew. 26 χρόνια χωρίς καθόλου νέα μουσική είναι πάρα πολλά. Επειδή όμως μιλάμε για τον Andrew, δε θα ήθελα να επεκταθώ σ’ αυτό. Μου φτάνει που στις 13 Σεπτεμβρίου στο Gazi Music Hall στην Αθήνα, θα τον δω, όσο θ’ αφήσει ο ίδιος τον εαυτό του να φαίνεται στη σκοτεινή και γεμάτη καπνούς σκηνή και θ’ ακούσω αυτή τη φωνή βγαλμένη από τον Άδη να δίνει πνοή σε ότι δημιούργησε τόσα χρόνια πριν!
Δημήτρης Καζαντζής
