Ακόμα μια μπάντα που έχω άχτι να δω τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά το βιντεοκλιπ τους με τον Mick Mars ‘’Boss’s daughter’’. Αναφέρομαι στους Pop Evil, μπάντα που μέρα με τη μέρα μαθαίνετε όλο και περισσότερο. Μετά από τη live εμφάνιση τους για πρώτη φορά στο φεστιβάλ, ήδη πρέπει να έχουν διπλασιάσει τους φαν τους στο Βέλγιο και στην Ολλανδία. Αν και ο ήχος εκεί που καθόμουν δεν ευνοούσε αρκετά, μιας και τα μπάσα ήταν στο θεό, δεν πτοήθηκα καθόλου μα καθόλου, γιατί η μπάντα είχε το απαραίτητο νεύρο και στυλ επί σκηνής που χρειαζόταν, για να περάσω καλά. Όλοι έπαιξαν τέλεια και από όσο μπόρεσα να διακρίνω, ο φρόντμαν ήταν συνεπής σε ότι ακούει κανείς στο cd. Παρόλο που έχουν πολλά κομμάτια στους πρώτους δίσκους που βρίσκω αδιάφορα. Δώσανε έμφαση στα τελευταία δυο και πήραν την θερμή αποδοχή που τους άξιζε. Μπάντα με πολύ μέλλον μπροστά της, που ελπίζω και πιστεύω να ξαναπετύχω σύντομα σε κάποιο φεστιβάλ.
Υπήρχε μια φήμη όσον αφορά στους Parkway Drive, oτι δηλαδή γίνεται σαματάς στα live τους, αλλά δεν είχα ιδέα τι εννοούσαν μέχρι που τους είδα live. Μπορεί να μην έχω μάθει ακόμα κάποιο κομμάτι της μπάντας, αλλά ξέρω σίγουρα ότι θέλω να τους ξαναδώ. Σήκωσαν το φεστιβάλ στο πόδι. Απο το πρώτο κομμάτι μέχρι και το τελευταίο, όλο το κοινό έγινε ένα ομαδικό ‘’πιτ’’ με τον κόσμο να παραληρεί σε κάθε κομμάτι. Χοροπηδούσαν όλοι πάνω κάτω και ο frontman της μπάντας ήταν τόσο θερμός και συνδεδεμένος με τους φαν του, που δεν σου επέτρεπε να τους κακολογήσεις , ακόμα και αν δεν σαρεσει το είδος τους. Για τους λάτρεις του νέου ακραίου metal ήχου οι Parkway Drive είναι από τις ‘’must watch live’’ μπάντες του 2015.
Wild Eyes ,Carrion ,Karma ,Dark Days ,Deliver Me, Vice Grip, Idols and Anchors ,Bulls on Parade (Rage Against the Machine cover),Home Is for the Heartless
Αμέσως μετά, στη σκηνή βγήκαν οι Papa Roach. Μια μπάντα που για τους περισσότερους δεν έχει άλλο κομμάτι από το ‘’Last Resort’’ , αλλά αυτό δεν ίσχυε για τον κόσμο που ήταν εκεί αλλά και για τα κομμάτια που ακούστηκαν. To νέο άλμπουμ ειδικά, είναι μια πολύ αξιόλογη δουλειά των Αμερικανών, οι οποίοι αν κάπου το έχουν πολύ, αυτό είναι στα live. Δεν έφτανε που είχαμε αρρωστήσει με τους Parkway Drive, ήρθαν και οι Para Roach και μας αποτελείωσαν. Άμεση σύνδεση με το κοινό και από ότι κατάλαβα από τα λεγόμενα του τραγουδιστή, ίσως και το καλύτερο live που έκαναν ποτέ. Μουσικοί που σέβονται το κοινό τους και το έδειξαν και στο backstage, όπου είχαν κανονίσει meet n’ greed πιο πριν, με κάποιους τυχερούς οπαδούς τους.
Face Everything and Rise ,Between Angels and Insects ,Where Did the Angels Go? ,Blood Brothers, Broken Home ,Forever ,Kick in the Teeth ,Getting Away with Murder ,Falling Apart ,Scars, Lifeline ,Warriors ,Last Resort ,…To Be Loved
Αφού πέρασαν λίγες ώρες, η ανυπομονησία μεγάλωσε για την επόμενη μπάντα, που ήταν και ένας λόγος για τον οποίο επισκέφτηκα το φεστιβάλ. Επιτέλους θα έβλεπα Airbourne, μια μπάντα απο την Αυστραλία, που τα τελευταία χρόνια έχει κάνει πάταγο σε αρκετές χώρες. Παρόλο που δεν δηλώνω οπαδός των AC/DC ,οι Airbourne τους θυμίζουν αρκετά στον ήχο, σε σημείο κλοπής. Είναι σίγουρα η βασικότερη επιρροή τους, αλλά αυτό δεν δείχνει να με χαλάει. Έχουν πετύχει ένα καταπληκτικό αποτέλεσμα και με τα κομμάτια, αλλά και με την σκηνική τους παρουσία. Δεν ξέρω για τα υπόλοιπα live τους, αλλά στο GRASPOP έδωσαν το καλύτερο τους εαυτό. Είχαν τέτοιο νεύρο πάνω, αλλά και κάτω απτή σκηνή, που μας καθήλωσε. Ένα από τα highlights του προγράμματος ήταν όταν ο Joel O’Keeffe, ο οποίος ανέβηκε στους ώμους ενός σεκιούριτι με τη κιθάρα του και πήγαινε περα δωθε στα κάγκελα, παίζοντας με το κοινό.
Ready to Rock Too Much, Too Young Too Fast ,Chewin’ the Fat ,Girls In Black ,Cheap Wine & Cheaper Women ,Black Dog Barking ,Diamond in the Rough ,Stand Up for Rock ‘n’ Roll ,Encore: Live It Up , Runnin’ Wild (with ‘Paranoid’ and ‘Dirty… more )
Επόμενη αγαπημένη μου μπάντα στο φεστιβάλ ήταν οι Aγγλοι FM,τους οποίους και έτρεξα να προλάβω, στη πιο μικρή σκηνή. ‘’Δύσκολο’’ όνομα γιαυτο το φεστιβάλ .Ίσως και το πιο αταίριαστο από όλα , μαζί με τους Thunder. Παρολαυτα είχαν μαζέψει αρκετό κόσμο. Οι FM με μπέρδεψαν αρκετά, γιατί δεν ήμουν σίγουρη για αρκετή ώρα αν έβλεπα live ή αν άκουγα το cd. Ήταν τόσο κρυστάλλινη και αψεγάδιαστη η μουσική και η φωνή, που σάστισα, και μαζί μου και οι σεκιούριτι , που με τόση καφρίλα που είχαν βιώσει 3 μέρες, έχασαν τον έλεγχο και άρχισαν να χορεύουν στο ρυθμό των FM. Ένας από αυτούς μάλιστα, αγκάλιασε μια γυναίκα από το κοινό και χόρεψαν για ένα ολόκληρο κομμάτι. Ένα αξιοπερίεργο και αστείο, ήταν ότι είδα δυο crowdsurfers κατά τη διάρκεια του live. Kατι που προφανώς δεν πρέπει να έχει ξαναγίνει στα χρονικά οποιουδήποτε AOR σχήματος. Ίσως και η καλύτερη εμφάνιση της τρίτης μέρας, με διαφορά. Η ποιότητα στα ύψη και η αίσθηση που μου προκάλεσαν, ανατριχιαστική. Χαίρομαι πολύ που βγαίνουν συχνά για περιοδεία τα τελευταία χρόνια.
Digging Up The Dirt I Belong To The Night Wildside Let Love Be The Leader Closer To Heaven Tough It Out That Girl Burning My Heart Down Bad Luck
Ένα συγκρότημα που μου άρεσε από μικρή, ήταν οι Children of Bodom και επιτέλους είχα την ευκαιρία να τους δω, αν και σε πιο μικρή σκηνή. Ο χώρος είχε γεμίσει ασφυκτικά και όπως ήταν αναμενόμενο, η πρώτη σειρά ήταν γεμάτη από γυναίκες που έλιωναν με μια ματιά του Alexi Laiho.H αλήθεια είναι ότι αυτός και ο πληκτρας, ήταν τα δύο μέλη που σήκωσαν τη μπάντα τόσο ψηλά. Η σκηνική παρουσία όλων ήταν άψογη, αλλά ο φακός της κάμερας είχε κολλήσει στον τραγουδιστή, ο οποίος απέδωσε όλο το σετ λιστ χωρίς ψεγάδι. τουλάχιστον όση ώρα ήμουν εκει γιατί έπρεπε να τρέξω για την επόμενη μεγάλη μπάντα που ήταν οι Motörhead.
Are You Dead Yet? Sixpounder, Hate Me!, Silent Night Bodom Night, Needled 24/7, Angels Don’t Kill, Halo of Blood, Scream for Silence, Hate Crew Deathroll, Lake Bodom, Downfall, Encore:In Your Face ,(You Gotta) Fight for Your Right (To Party!) (Beastie Boys)
Πιστεύω ότι κάποτε έπρεπε να δω Motörhead και ειδικά φέτος, που μπορεί και να είναι η τελευταία τους περιοδεία πριν την απόσυρση. Δεν πρόκειται να αμφισβητήσω το γεγονός ότι είναι μια από τις μεγαλύτερες hard rock μπάντες που υπήρξαν ποτέ. Αλλά πλέον, είναι για να βγαίνουν στη σύνταξη μιας και που sto live ,δεν πλησιάζουν καθόλου τον όρο ‘’Loudest Band Live’’.Ο Lemmy εμφανέστατα σε πολύ άσχημη κατάσταση, φωνητικά αλλά και εμφανισιακά, προσπαθούσε οσο ήταν δυνατό για να ανταπεξέλθει σαυτη τη μια ώρα live. Ειλικρινά τον λυπήθηκε η ψυχή μου. Κάποιες μπάντες ξέρουν πότε είναι η ώρα να σταματήσουν οριστικά, αλλά παρολαυτα δεν αντέχουν να αποχωριστούν αυτή την ευτυχία που τους δίνει ο φανατισμός του κοινού τους. Παρόλο που η μπάντα με δυσκολία απέδωσε τα κομμάτια ενός μετρίου σετ λιστ, ο κόσμος τους στήριξε μέχρι τέλος, φωνάζοντας και υποστηρίζοντας. Άλλωστε ποτέ δεν ξέρεις πότε είναι η τελευταία φορά που θα δεις το αγαπημένο σου καλλιτέχνη. Και έχω μια έντονη διαίσθηση ότι για τους οπαδούς του Lemmy ήταν η τελευταία.
Shoot You in the Back ,Damage Case ,Stay Clean ,Metropolis ,Over the Top ,Guitar Solo ,The Chase Is Better Than the Catch ,Rock It ,Lost Woman Blues ,Doctor Rock (Including drum solo),Orgasmatron ,Going to Brazil ,Ace of Spades ,Overkill
Η βραδιά για μένα έκλεισε με άλλη μια αρκετά μεγάλη και παλιά μπάντα, τους πασίγνωστους Scorpions. Ένα συγκρότημα που από ότι φαίνεται αγαπήθηκε σε όλες τις χώρες όσο και στην Ελλάδα. Παρόλο που με τα χρόνια μπορώ να πω ότι κουράστηκα λίγο με τη συγκεκριμένη μπάντα και παρόλο που το νέο άλμπουμ τους με άφησε σχετικά αδιάφορη, με ελάχιστα κομμάτια ως εξαίρεση, το live ήταν μαγικό. Έπαιξαν κομμάτια που σίγουρα είχες αρκετά χρόνια να ακούσεις, γιατί στην Ελλάδα δεν τα είχαν συμπεριλάβει στο σετ λιστ. Ο κόσμος τραγουδούσε μαζί τους όλους τους στίχους με μεγάλη συγκίνηση, από τους πιο μικρούς μέχρι και τους πιο σκληροπυρηνικούς μεταλαδες. Αξέχαστη εμπειρία και πιθανότατα από τα καλύτερα live των Scorpions από το 2005 που τους είδα πρώτη φορά στο Καραϊσκάκη.
Going Out with a Bang ,Make It Real, The Zoo ,Coast to Coast, Top of the Bill / Steamrock Fever / Speedy’s Coming / Catch Your Train (70’s Medley),We Built This House, Delicate Dance (Matthias Jabs guitar solo),Always Somewhere / Eye of the Storm / Send Me an Angel (Acoustic Medley),Wind of Change Big City Nights Dynamite In the Line of Fire, Kottak Attack (Drum solo),Crazy World ,Rock ‘n’ Roll Band ,Blackout Encore:Still Loving You ,Rock You Like a Hurricane
Το πρόγραμμα συνεχίστηκε με Faith No More, αλλά δεν ήμουν πλέον σε θέση να αντέξω άλλο και δεν με τράβηξαν καθόλου να τους ακούσω πάνω από δυο κομμάτια. Αυτό το απροσδιόριστο είδος που παίζουν, σίγουρα δεν είναι κάτι που με ιντριγκαρει. Όσο πρόλαβα πάντως, θαύμασα το πως είχαν στήσει τα σκηνικά και γενικά την όλη αισθητική. Ένα σχόλιο που άκουσα πάντως, ήταν πως η μπάντα γενικά ψιλοβαριοταν live και μάλιστα όσες συνεντεύξεις είχαν κλείσει πριν το live με διάφορα μέσα ενημέρωσης, τις ακύρωσαν όλες τελευταία στιγμή, χωρίς κανένα σοβαρό λόγο. Για τους συναδέλφους εκεί έξω καταλαβαίνετε την πίκρα.
Motherfucker , Land of Sunshine, Caffeine ,Evidence ,Epic, Black Friday, Everything’s Ruined, Midlife Crisis, The Gentle Art of Making Enemies, Easy, Separation Anxiety ,Last Cup of Sorrow, Matador ,Ashes to Ashes, Superhero, Sol Invictus ,Just a Man
Το αποτέλεσμα πάντως είναι ότι αυτό το φεστιβάλ ξέρει να διαλέγει τις μπάντες του και για αυτό ανακυκλώνει συχνά τα ονόματα. Από όσες μπάντες είδα, ζήτημα να ήταν 2-3 μέτριες. Όλες οι άλλες, ακόμα και αυτές που δεν είδα, αλλά για τις οποίες ενημερώθηκα, ήταν μπάντες κομμένες και ραμμένες για live. Σας προτείνω ανεπιφύλακτα να επισκεφτείτε κάποια στιγμή ένα από τα πιο οργανωμένα και μεγάλα φεστιβάλ της Ευρώπης. Είναι πραγματικά το απόλυτο METAL MEETING!
Μαρίζα “Crash”
