Δεν είναι μακρινή η διάλυση των Graveyard. Για όλους τους κλασσικούς λόγους, η σπουδαία Σουηδική retro hard rock μπάντα με τον τόσο χαρακτηριστικό ήχο και τα γρέντζα – σπαρακτικά φωνητικά του Joakim Nilsson, είχε ανακοινώσει την παύση εργασιών τον Σεπτέμβρη του 2016. Έτσι απλά γρήγορα και χωρίς πολλές αναλύσεις. Χαράς Ευαγγελία τον Γενάρη του ’17 μόλις τέσσερις μήνες μετά (!?), όταν η επανασύνδεση, πλην drummer Alex Sjoberg έγινε πράξη!
Η αλήθεια είναι ότι το “Innocence and Decadence” δεν μπορούσε να σταθεί ως ισότιμο δίπλα στο “Lights out” του 2012 και σίγουρα απείχε πολύ από την κορυφαία τους δημιουργία το “Hisingen Blues”. Διπλή αποστολή. Να ξεπεράσουν τους παλαιότερους Graveyard αλλά και να αποδείξουν ότι η επαναδραστηριοποίησή τους είναι ουσιώδης και θα πάει μπροστά το συγκρότημα.
Πέτυχαν και μια τρίτη. Έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2018. Ο συμβολικός τίτλος που φέρνει την ειρήνη στο στρατόπεδό τους, δεν συμβαδίζει ,με τον “νέο” ήχο τους. Το “It ain’t over yet” μπαίνει λυσσασμένο και είναι statement! Σύντομο, επιθετικό, οδηγεί στη blues-ροκιά του επίσης οργισμένου “Cold Love”. Οι Graveyard φημίζονται για τις slow στιγμές τους με δυναμικά-παθιασμένα ξεσπάσματα, οπότε στην τρίτη θέση βρίσκεται το “See the day” και στην πέμπτη, το “Del Maniac” χωρίς η μεταξύ τους σύγκριση να βρίσκει νικητή. Τραγουδάρες. Όλο το άλμπουμ προσφέρει έντονο 70’s hard rock με καλύτερο και πιο ψυχεδελικό τραγούδι, το boogie rock “Low (I wouldn’t mind”) που με τα εξίμιση λεπτά του ολοκληρώνει μια χορταστική κυκλοφορία. Το “Peace” κοιτάει στα μάτια το “Hisingen blues” και οι Graveyard είναι εδώ, ενωμένοι και δυνατοί.
