Με την έλευση του internet στη ζωή μας όλα έγιναν πιο εύκολα και γρήγορα. Οι συναλλαγές, η επικοινωνία, η διάδοση της πληροφορίας…ακόμη και αυτή η ακρόαση της μουσικής έγινε πιο εύκολη και γρήγορη αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι οδήγησε σε ουσιαστικά αποτελέσματα.
Και για να μη δώσουμε την εντύπωση ότι αυτό εδώ το κείμενο είναι ένα ακόμη «κατηγορώ» στα κακώς δρώμενα της τεχνολογίας να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν είμαστε ενάντιοι στην τεχνολογία (άλλωστε είναι το μέσο που χρησιμοποιούμε για να γράψουμε αυτές τις γραμμές). Αυτό που προσωπικά με ενοχλεί, ωστόσο, έχει διπλή όψη και εμφανίζεται κατά κόρον σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ειδικότερα στο Facebook. Από τη μία έχουμε τους…υπερασπιστές της πίστης που θεωρούν ότι έχουν την αποκλειστική δικαιοδοσία στο να υπερασπίζονται ένα συγκρότημα, έναν καλλιτέχνη, ένα ιδίωμα. Σα να έχουν μία «άνωθεν» εντολή που τους υπαγορεύει ότι θα πρέπει να βγουν να αραδιάσουν 300 γραμμές προκειμένου να πείσουν τους πάντες ότι η τάδε μπάντα είναι φανταστική αν τύχει και ασκηθεί μία κριτική εναντίον της. Και φυσικά αναφερόμαστε στις καλοπροαίρετες και εμπεριστατωμένες κριτικές.
Από την άλλη, είναι εκείνοι που έχουν το…αλάθητο του Πάπα. Δεν γίνεται με τίποτα να κάνουν λάθος και φυσικά δεν πρόκειται ποτέ να πειστούν για το αντίθετο όσο και αν μερικές φορές διαπιστώνουν και οι ίδιοι ότι έχουν άδικο. Απλώς είναι εγκλωβισμένοι σε μία πολύ συγκεκριμένη «δημόσια» εικόνα και αδυνατούν να ξεφύγουν.
Ποιο είναι, λοιπόν, το αποτέλεσμα; Να κυκλοφορούν νέοι δίσκοι όπου στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι μετριότατοι και οι πιθανότητες να τους ακούς μετά από δύο χρόνια είναι ίδιες με το να πάρει φέτος το πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός και παρόλα αυτά να βγαίνουν αυτοί οι τύποι και να «υπερασπίζονται» το κάθε λογής album μόνο και μόνο επειδή εμπίπτει στο αγαπημένο τους στυλ μουσικής. Ακόμη χειρότερα να το υπερασπίζονται γιατί απλούστατα…πρέπει να το κάνουν! Κόντρα για την κόντρα δηλαδή μόνο και μόνο για να ξεχωρίσουν. Το ίδιο και χειρότερο παρατηρείται στις συναυλίες. Ναι, καταλαβαίνω ότι είναι ελάχιστες οι συναυλίες που γίνονται στη χώρα μας και απέχουμε έτη φωτός από τον πολιτισμένο κόσμο σε αυτό τον τομέα. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι θα αποθεώνουμε κάθε έναν που πατάει το πόδι του στην Ελλάδα και κάνει ένα διεκπεραιωτικό show μόνο και μόνο για να πληρωθεί και «άντε, γεια σας». Δεν συζητάω, καν, τις περιπτώσεις εκείνες που η όλη στάση του καλλιτέχνη είναι προσβλητική και αλαζονική…παρόλα αυτά, πάλι, υπάρχουν οι γνωστοί “yes, man” που τα βλέπουν όλα καλά.
Αυτό που χρειάζεται πραγματικά η μουσική είναι ένα συνειδητοποιημένο ακροατήριο. Ναι, σίγουρα δεν κάνουμε επιστήμη και τα περισσότερα είναι θέμα γούστου όταν μιλάμε για τέχνη. Ωστόσο, όταν ένας καλλιτέχνης βλέπει τους fans του να είναι ικανοποιημένοι με μία εν γενικότερη μέτρια απόδοση, εφησυχάζει και δεν πιέζει τον εαυτό του για να γίνει ποιοτικότερος. Αυτή είναι η αλήθεια και μόνο έτσι θα έχουμε καλύτερα αποτελέσματα (δίσκους, συναυλίες κτλ). Μην ξεχνάμε ότι η μουσική έχει πομπό και δέκτη. Όταν ο δέκτης σταματήσει να αποθεώνει τη μετριότητα, τότε και ο πομπός θα…εκπέμπει καλύτερα μηνύματα!
Σάκης Νίκας
