Σε αντίθεση με τις πρακτικές όλων των υπόλοιπων all star συγκροτημάτων, που περιοδεύουν εξ’ αφορμής κάποιου δίσκου που προέκυψε από τη συνεργασία των μουσικών, οι Hail διοργανώνουν συναυλίες διαφορετικού τύπου. Η ιδιαιτερότητα του live αφορά στο setlist, που αποτελείται αποκλειστικά από λατρεμένα heavy metal τραγούδια θρυλικών συγκροτημάτων ενώ απ’ ότι φαίνεται δεν υπάρχει κάποιος δίσκος στα σκαριά.
Σε τέτοιο event είναι αναμενόμενη η μεγάλη προσέλευση και επί τη ευκαιρία σχεδόν όλοι παρακολούθησαν και το ελληνικό support σχήμα. Πρόκειται για τους Celebrate, που φλερτάρουν πολύ με τον Αμερικάνικο metalcore ήχο. Μπήκαν λίγο ψαρωμένοι αλλά στη συνέχεια απέβαλαν το άγχος και απέδωσαν όσο καλύτερα μπορούσαν παρά το χωροταξικό πρόβλημα που αντιμετώπισαν. Κάποια κομμάτια ήταν πιο μελωδικά, άλλα περισσότερο brutal…δεν υπήρχε ξεκάθαρος προσανατολισμός. Κατά τη γνώμη μου τα πήγαν καλύτερα στα μελωδικά κομμάτια γιατί δεν ήταν τόσο μονότονες οι συνθέσεις. Πάντως αν συνεχίσουν θα έχουν πολλά να πουν στο μέλλον, έτσι κι αλλιώς είναι πολύ νεαροί και έχουν όλο τον χρόνο μπροστά τους. Στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και ξεσήκωσαν με τη διασκευή του “Raining Blood”.
Με το που ανέβηκαν οι Hail στη σκηνή έγινε χαμός στο ίσωμα. Ο Ellefson ξεκίνησε να παίζει τις πρώτες νότες του “Ace Of Spades” δίνοντας ταυτόχρονα σε όλους το στίγμα αυτής της απίστευτης νύχτας. Σε όλη τη διάρκεια του show δεν υπήρξε οπαδός που δεν ξελαρυγγιάστηκε/χτυπήθηκε/μεταφέρθηκε στα εφηβικά του χρόνια. Ακολούθησαν τα “Territoty” (ο Kisser έδωσε ρεσιτάλ) και “Symphony Of Destruction”, όπου εμφανίστηκαν και τα πρώτα δείγματα stagediving. O Ripper έκανε πλάκα μαζί μας για την ζεστή μπίρα-κάτουρο που του προσέφεραν (και συγκίνησε έναν «βετεράνο», που έφερε κρύες μπίρες για όλους) πριν σαρώσει στο “Grinder”. Στο ίδιο χαβαλετζίδικο ύφος προλόγισε τα “Fucking Hostile” και “Walk”, προκαλώντας το ασταμάτητο γέλιο του DeGrasso. Έκλπληξη μου προκάλεσε η επιλογή του “Balls To The Wall”…πίστευα ότι για τους Accept κόβουνε φλέβα μόνο οι Ευρωπαίοι. Το “Rainbow In The Dark” ήταν εκτός προγράμματος, δεν το έπαιξαν ολόκληρο αλλά έγινε κάτι συγκλονιστικό. Ο Ripper τραγουδούσε σαν τον Dio! Συνέχισαν με τα “Neon Knights”, “Wrathchild” (πάλι καλά που δεν γκρεμίστηκε το club), “The Green Manalishi”, “Metal Gods” και ένα καταπληκτικό medley στα “Peace Sells…”/”Paranoid”/”Peace Sells…”. Μέσα στον πανικό κάποιος «έκλεψε» το καπέλο του Ripper και εκτυλίχτηκαν στιγμές απείρου κάλλους. Ευτυχώς το επέστρεψε αμέσως και ο Ripper το γύρισε στην πλάκα. Για το encore μας φύλαγαν τα “Refuse/Resist” (όπου ο Ellefson πωρώθηκε περισσότερο από τον Kisser) και “Whiplash”.
Θα μείνουν αξέχαστες οι απίστευτες πλακατζίδικες ατάκες όλων (“Kisses from Kisser” κλπ), το χαμόγελο του DeGrasso που δεν «έσβηνε» ούτε στα πιο δυνατά blast, η ατέλειωτη πόρωση του Ellefson για την μουσική και το παιδί που κρύβει μέσα του ο Kisser. Φυσικά εκτός συναγωνισμού μένει ο Ripper όταν μιμείται τέλεια τους Dio, Udo Dirkschneider και Mustaine.
Εννοείται ότι δεν διανοούμαι να γράψω τίνος κομμάτι είναι καθετί που παίξανε. Όποιος δεν ξέρει ας πάει να ακούσει Τερλέγκα.
Φωτεινή Πασχαλίδου
