Το τριήμερο που έζησα εγώ αλλά και ακόμα χίλιοι οπαδοί από πολλές χώρες του κόσμου, πιστεύω θα συζητιέται για χρόνια. Μετά από καιρό, ο μόνος τρόπος για να το προσδιορίσεις θα είναι ως κάτι πραγματικά συλλεκτικό και φαντασμαγορικό!

Ας το πιάσουμε όμως από την αρχή!

Το Kingston Upon Hull βρίσκεται μόλις δύο ώρες με το αμάξι από το αεροδρόμιο του Manchester.Η πρόσβαση είναι αρκετά εύκολη και οι δρόμοι σίγουρα σε άριστη κατάσταση συγκριτικά με την Ελλάδα. Το μόνο πρόβλημα είναι το δεξιοτίμονο που θα πάρει λίγη ώρα να το συνηθίσει κανείς. Μεγάλη προσοχή στις κυκλικές πλατείες μιας και που μπαίνεις αριστερά και όχι από δεξιά όπως συνηθίζεται. Το Hull είναι μια πόλη αρκετά μικρή και περιπατείτε άνετα .Το αμάξι είναι άχρηστο πλέον.

Η πρώτη μέρα του φεστιβάλ έγινε στο Welly’s club. Ένα διώροφο κέντρο διασκέδασης που όταν δεν έχει live λειτουργεί κυρίως ως music hall με dance floor και διαφορετικά  είδη μουσικής ανάλογα τον όροφο. Ο χώρος αν και μικρός χώρεσε ακριβώς τον κόσμο που ήρθε και στην είσοδο είχε στηθεί ένα αρκετά πλούσιο merchandise.

Welly

Οι πρώτες τρείς μπάντες που εμφανίστηκαν, Fragile Things, Mason Hill και BigFoot ήταν άγνωστες για μένα και λόγω του ότι ακόμα ψάχνονται με τον ήχος τους δεν έχω μια πολύ ολοκληρωμένη εικόνα για το τι είδα. Θα προτιμούσα να μην εκφέρω άποψη μέχρι να βρω ευκαιρία να τους παρακολουθήσω καλύτερα, συν του ότι εκείνη την ώρα που έπαιζαν είχα κλέψει λίγο χρόνο για να γνωρίσω μερικές από τις μεγάλες μπάντες που είχαν καταφτάσει το χώρο του φεστιβάλ.

Θα πάω απευθείας λοιπόν στους Niterain που ενώ στο Facebook δηλώνουν Νορβηγική μπάντα, ο τραγουδιστής τους με ενημέρωσε ότι η βάση πλέον είναι το Los Angeles. Δεν ξέρω βέβαιά πόσο είχε πιει όταν μου τα έλεγε αυτά.. Η μπάντα ανήκει στη κατηγορία new wave sleaze και έχει κυκλοφορήσει δύο αξιοπρεπέστατους δίσκους που μετά τη ζωντανή τους εμφάνιση θέλω να ξανακούσω με μεγαλύτερη προσοχή. Ο τραγουδιστής φέρνει πολύ στον αξεπέραστο Jani Lane και η κινησιολογία του είναι αρκετά μελετημένη ώστε να σε κρατάει κολλημένο πάνω του. Φωνητικά είναι σε πολύ καλό επίπεδο αλλά παίρνει ακόμα βελτίωση. Μια αρκετά δεμένη μπάντα  και σίγουρα αν το κυνηγήσουν έχουν πολύ μέλλον μπροστά τους να ξεπεράσουν και τους CrashDiet. Θα ήθελα πολύ να τους ξαναδώ.
Bad Boy, Vendetta, Come Out, Dirty, Romeo, Rock n’ roll, Fight

Niterain

Λόγω καθυστέρησής στην αρχή του φεστιβάλ, διότι όπως πληροφορήθηκα το sound check των Hardline κράτησε παραπάνω από τα συνηθισμένα, οι Crazy Lixx δεν έχασαν χρόνο και ανέβηκαν στη σκηνή με συνοπτικές διαδικασίες. Προς μεγάλη μου χαρά έπαιξαν όλα όσα ήθελα να ακούσω από κάθε δίσκο. Συγκεκριμένα ακούσαμε τα :

Wild Child, Blame It on Love, XIII, Whiskey Tango Foxtrot, Hell Raising Women, Walk the Wire, Rock and a Hard Place,21 Til I Die

CrazyLixx

Ως τώρα οι Crazy Lixx έκαναν τη καλύτερη τους εμφάνιση σε σχέση με το Firefest του 2010 και το Chania Rock Festival που τους είχα ξαναδεί.

Eπόμενη μπάντα του φεστιβάλ οι Αμερικάνοι Babylon A.D. που ειλικρινά δεν περίμενα ποτέ στη ζωή μου ότι θα τους έβλεπα live. Ασχέτως απτό γεγονός ότι είναι όλοι σαν χαρακτήρες από τους πιο cool 80s ανθρώπους που θα γνωρίσεις, είναι μια μπάντα με ποιότητα στον ήχο της, ταυτότητα και αξεπέραστα hits τα οποία φυσικά και δεν έλειψαν από το setlist της βραδιάς. Το live ξεκίνησε με το “Back In Babylon”,  το οποίο κόλλησε τέλεια για εισαγωγή και όλο το μαγαζί ξεσηκώθηκε. Πέρα από δύο νέα κομμάτια που θα κυκλοφορήσουν με το νέο τους δίσκο από τη Frontiers,ακούσαμε σχεδόν όλο το ντεμπούτο. Η εμφάνιση τους ήταν σαν να έβλεπα live video από το 1989.Δεν τους έλειπε τίποτα. Ο Derek τραγούδησε σαν να ήταν μπροστά σε 10.000 fans και στο τέλος αφού έκλεισαν με “Kid Goes Wild” έριξε μια βουτιά στο κοινό χωρίς όμως μεγάλη επιτυχία μιας και μπροστά του υπήρχαν κυρίως κορίτσια. Στη συνέχεια ανέβηκε στη σκηνή και πέταξε το μικρόφωνο στο κοινό φεύγοντας σαν πραγματικός rockstar. Θα προτιμούσα να τους είχα δει στο City Hall που έγιναν οι δύο επόμενες μέρες του φεστιβάλ, λόγω του ότι ο χώρος στη σκηνή ήταν αρκετά μεγαλύτερος για να τα σπάσουν όλα, όπως μου δήλωσαν και αργότερα! Τα δύο νέα κομμάτια που ακούσαμε, μας κράτησαν αρκετά το ενδιαφέρον και φάνηκε ότι δεν έχουν ξεφύγει από τον ήχο τους. Περιμένω πως και πως όλο το νέο δίσκο.

BabylonAD

Σε αντίθεση με τις προηγούμενες μπάντες, οι Eclipse καθυστέρησαν αρκετά να ανέβουν στη σκηνή του Wellys. Δεν κατάλαβα ακριβώς το λόγο που υπήρξε τόσο μεγάλο κενό αλλά πήγε το πρόγραμμα του φεστιβάλ αρκετά πίσω σε συνδυασμό με την αρχική καθυστέρηση, με αποτέλεσμα να τελειώσει περίπου δύο ώρες αργότερα από ότι προβλεπόταν. Οι Eclipse καλύτεροι από ποτέ, με τον Erik Martensson στη καλύτερη περίοδο της καριέρας του να αποδίδει τα κομμάτια αψεγάδιαστα σαν να ακούς cd. Το μόνο μου παράπονο είναι ότι δεν άκουσα τίποτα από το Are You Ready To Rock? που είναι και ο αγαπημένος μου δίσκος. Το setlist περιλάμβανε τα εξής :
Vertigo, Bleed & Scream, Wake Me Up, The Storm, Jaded, Battlegrounds(Acoustic),The Downfall of Eden, Black Rain, Blood Enemies, Stand On Your Feet, I Don’t Wanna Say I’m Sorry

Στο Battlegrounds ξετυλίχθηκε όλο το φωνητικό ταλέντο τo Erik αλλά και το πόσο καλή σχέση έχει με το κοινό του. Όλο το Wellys τραγούδησε μαζί του στο ακουστικό και έμεινα με μια πανέμορφη εικόνα στο μυαλό μου μέχρι την επόμενη φορά.

Eclipse

Co-headliners της Παρασκευής ήταν οι σουηδοί Treat. Μια από τις καλύτερες μπάντες του μελωδικού ήχου και επιρροή πολλών συγκροτημάτων της νέας εποχής. Όπως ήταν αναμενόμενο μια μπάντα αυτού του επιπέδου δεν θα μπορούσε να αποδώσει κάτω του τέλειου και φάνηκε να έχει δέσει και τέλεια με το νέο μέλος της τον Pontus Egberg ,πρώην μπασίστα των The Poodles. Oι Anders “Gary” Wikström, Robert Ernlund, Jamie Borger  και Patrick “Green” Appelgren, ξανα μαζί, πιο ενωμένοι από ποτέ.

Treat

Ηeadliners της πρώτης μέρας ήταν οι Aμερικανοί Hardline.Ακόμα μια μπάντα που δεν φανταζόμουν ότι θα δω από κοντά. Ακούστηκε σχεδόν όλο το Double Eclipse αλλά και κομμάτια από τα τελευταία τους album .Το καλύτερο setlist που θα μπορούσα να ζητήσω με μια από τις ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ φωνές του μελωδικού ήχου, του Johnny Gioeli. Οι Hardline πραγματικά αγγίξανε την τελειότητα!
Where Will We Go From Here,Takin’ Me Down,Dr. Love,Human Nature,Take You Home, Trapped in Muddy Waters(followed by drum solo),Life’s a Bitch,Fever Dreams,In the Hands of Time, Everything,Hot Cherie

Hardline

Έτσι έκλεισε η πρώτη μέρα του Hair Metal Heaven και μας άφησε όλους με το στόμα ανοιχτό, ξεχνώντας την όποια καθυστέρηση στο πρόγραμμα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ακολουθούσαν δύο μέρες ακόμα πιο δυνατές!

Έτρεξα άμεσα για ύπνο και ανάκτηση δυνάμεων, αγωνιώντας για ένα Σάββατο κόλαση με τους Black Cat Bones,Danger Danger,Junkyard,Killcode, Shiraz Lane,Spread Eagle,TNT,The Poodles και  τους Αμερικάνους θρύλους του sleaze ήχου, Vain.

κειμενο :Mariza Crash
Photos:Kostas Kounadinis