Δεν το πιστεύω! Τι έπαθε η Lzzy; Την θάμπωσε το Grammy και η δημοσιότητα και εκτροχιάστηκε; Τι είναι αυτό; Άλμπουμ της Pink, ή μήπως της Katy Perry; Ίσως σας φαίνονται υπερβολικά αυτά, αλλά όταν άκουσα το τρίτο άλμπουμ των Halestorm αισθάνθηκα σοκαρισμένος, απογοητευμένος και κυρίως προδομένος! Δεν περίμενα τέτοια αλλαγή στο ύφος του συγκροτήματος, αλλά μήπως θα έπρεπε να το περιμένω;
Λείπει η ενέργεια και ο τσαμπουκάς που μας έκανε να τους γουστάρουμε. Λείπει η δύναμη και το πάθος που μας έκανε να τους λατρέψουμε. Οι Halestorm με τα δυο μέχρι τώρα άλμπουμ τους δεν ήταν κολλεγιακό rock για τα παιδάκια και της μαμάδες τους, ήταν οργισμένο, νευρώδες rock’n’roll και η frontwoman τους hard and heavy αμαζόνα και κληρονόμος της Joan Jett της Lita Ford και των λοιπών «αγριοκόριτσων». Γιατί λοιπόν τέτοια κωλοτούμπα; Η αλήθεια είναι ότι οι Halestorm δεν είναι η πρώτη, αλλά ούτε και η τελευταία περίπτωση συγκροτήματος/καλλιτέχνη που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την κεκτημένη του ταχύτητα αλλάζοντας ύφος και «στρογγυλεύοντας» τη μουσική του για να ακουστεί από τα mainstream ραδιόφωνα. Το θέμα είναι όμως ότι ένα crossover μπορεί να αποβεί μοιραίο, γιατί το mainstream κοινό συνήθως έχει τη μνήμη χρυσόψαρου, ενώ το rock/metal κοινό έχει μνήμη ελέφαντα και δεν ανέχεται την προδοσία!
Ελπίζω αυτή η «σταβοτιμονιά» να είναι σύντομη και η Lzzy με το παρεάκι της να επιστρέψει όπως τους θέλουμε και κυρίως όπως τους ξέραμε. Γιατί, καλό θα είναι να μην ξεχάσουν και οι ίδιοι ότι με τραγούδια σαν το “It’s Not You”, “I Miss The Misery”, “I Get Off” κλπ τους αγάπησε ο κόσμος και οδηγήθηκαν στην επιτυχία. Η αντίθερη πορεία με άνευρα και ανεμικά τραγουδάκια χωρίς τσαγανό ένταση και κιθάρες –που θα ακούγονταν τέλεια σε ένα άλμπουμ της Pink! (θυμήθηκα την επική σκηνή στο “Some Kind Of Monster” με τον Kirk Hammet να αναρωτιέται ακούγοντας το “St.Anger” γιατί δεν είχε παίξει σόλο) μοιάζει επικίνδυνη… Halstorm χωρίς κιθάρες γίνεται;
